तीला कधी कुणी नटलेले पाहीले नाही. ना कधी अधुनीक कपड्यात पाहिले. सदान कदा ती घाणेरड्या आणि मळकट गाऊनमधे तीच्या दुकानात उभी असलेली. नजर कुठेतरी शुन्यात.
खरतर ज्या समाजात भरपुर हुंडा देऊन अपंग मुलीना पिवळे होताना मी पाहिले आहे. हीच्या बापाला त्याचे सोयर -सुतक नव्हते. हीचा बाप महा- कवडी चुंबक. " ती"च्या पेक्षा एक थोरली सुध्दा घरात वावरत होती. फरक इतकाच ती आधीच्या जमान्यातली असल्यामुळे गाऊन ऐवजी साडी. चेहर्यावर भाव तेच. खायला कमी नव्हत पण जगायला एक कारण लागत त्याचाच अभाव.
दर दुसर्या तासाला येणारा तिचा फोन.. आज ऑफिसला पोहोचून तीन तास उलटून गेले तरी आला नाही तेव्हा चुकचुकल्यासारखे वाटणे साहजिकच होते.. मात्र कामाच्या घाईगडबडीत डोक्यात येणारे सारेच विचार तसेच रेंगाळत ठेवता येत नाहीत.. दुपारी खिशातला फोन खणखणला तेव्हा तिची आठवण झाली, पण वेगळाच नंबर पाहून चुटपुटलो.. तेवढ्यापुरतेच.. कारण समोरून आवाज तिचाच होता, बातमी तेवढी चांगली नव्हती.. बाईसाहेब फोन कुठेतरी हरवून आल्या होत्या.. तिच्यावर ओरडावे कि डाफरावे या विचारांत असतानाच तिने फोन कट देखील केला. कदाचित मला हे कळवण्यापुरताच केला असावा.. ते ही खरेच, दुसर्याच्या फोनवरून कितीसे बोलणार..
दिवसभर पायाला भिंगरी लावलीय, असे धावपळीचे आयुष्य आम्हा मुंबईकरांचे. संध्याकाळी परतताना मात्र पळत सुटायचे काम ट्रेनवर सोपवून आम्ही निवांत बसतो.. नेहमीचेच कंपार्टमेंट, अन आवडीचीच जागा, पण नेहमीच काही गप्पा मारल्या जात नाहीत किंवा पुरेश्या मारून झाल्या की आपापल्या आवडीनुसार हाताला चाळा अन बुद्धीला खाद्य पुरवायला सुरुवात होते. ती मोबाईल गेम्स उघडते, तर मी माझ्या तोडक्यामोडक्या ईंग्रजीच्या भरवश्यावर न्यूजपेपरमध्ये शिरतो. आजही तसेच काहीसे..
१० जुन २०१३
ती नेहमी मला बोलते, जेव्हा तू मला भेटतोस, हसत नाहीस.. जसा लग्नाआधी हसायचास.. जेव्हा लांबूनच बघायचास.. नजर पडताच खुलायचास.. आता तिला कसे समजवू, उगाच हसता येत नाही मला, आणि कृत्रिम हसायला तर मुळीच जमत नाही.. लग्नाआधीची गोष्ट वेगळी होती.. आता तुला भेटणे आणि तुझ्याबरोबर घरी जाणे रोजचेच आहे.. रोज तशीच तूच दिसणार हे ठाऊक आहे.. मग का उगाचच ते औपचारीक हसणे.. पण.., गेले दोनचार दिवस मात्र हे रुटीन बदलले होते.. तिच्या कॉलेजला सुट्ट्या, तर घर ते ऑफिस माझ्या एकट्याच्या वार्या.. आजही एकटाच होतो.. आणि ती कसल्याश्या कामासाठी बोरीबंदरला गेली होती.
८ जुन २०१३
पहिल्या पावसाची चाहूल लागल्यापासून बायकोचे कुठेतरी लांबवर फिरायला घेऊन चल चालूय.. तिचेही खरेच आहे.. पावसाळा हा काही खिडकीतून बघायचा उत्सव नाही.. कडाडणारी वीज अन गडगडणारे ढग.. घरबसल्याच धडकी भरवतात.. जणू काही शत्रू अंगावर चाल करून येतोय.. पण मैदानात उतरायचे ठरवल्यास तेच जोडीदार बनून राहतात.. तरीही लांबवर कुठे जायचे म्हणजे वेळ हवा, सुट्टी हवी.. पैशाचेही सोंग काही घेता येत नाही.. जमेल तेव्हा जाऊच, पण आजची संध्याकाळ भाऊच्या धक्क्यावर घालवूया म्हणालो.. हो ना करता झाली तयार..
कोणे एके काळी ती त्याला गाडीत भेटली. तो त्याच्या गावी गेला होता. ती मैत्रिणीबरोबर परत येत होती. तिच्या हातात डायरी. दोघी कविता वाचनात मग्न. तो अधुनमधुन डोकावत असला डायरीत, तरी तिला त्याची कल्पना नव्हती. त्या दोघींचं जगच निराळं होतं. एकदम त्याने डायरीच मागितली वाचायला. नाही कसं म्हणणार?
"डायरी आहे."
"हो, तीच मागतोय." त्याने धीटपणे म्हटलं.
"कविता आहेत. बाकी विशेष काही नाही."
"त्याच वाचायच्या आहेत."
"आवडतात?" असं म्हणत तिने त्याच्या हातात डायरी सुपूर्द केली. तो वाचत राहिला. त्या गप्पांमध्ये रंगून गेल्या.
iÉÏ
iÉÏ xÉÉuÉVûÏ MüOûMÑüVûÏ
xÉMüÉVûÏ sÉuÉMüUèiÉå EPûiÉå
cÉÔsÉ mÉåOûuÉiÉå xÉuÉÉïÇlÉÉ EPûuÉiÉå
irÉÉÇcÉå AÇiÉUÉiqÉå zÉÉÇiÉ MüUiÉå
MüÉårÉiÉÏ bÉåiÉå oÉÉWåûU mÉQûiÉ
eÉÇaÉsÉÉiÉ eÉÉFlÉ TüÉOûÏ AÉhÉiÉå
iÉåuWûÉ MÑüPåû SÒxÉ~rÉÉ ÌSuÉxÉÉcÉÏ cÉÔsÉ mÉåOûiÉå
AÉiÉÉ AÉsÉÉrÉ aÉäxÉ, mÉhÉ iÉÉå AÉWåû qÉWûÉaÉ
bÉUkÉlÉÏ qWûhÉiÉÉå eÉUÉ MüÉOûMüxÉUÏlÉå uÉÉaÉ
qÉaÉ MüÉrÉ Tü£ü cÉWûÉ SÕkÉ aÉäxÉuÉU
oÉÉMüÐ xÉaÉVåû cÉÑsÉÏuÉU
mÉUxÉÉiÉ sÉÉuÉiÉå MåüV bÉÉåxÉVûÏ aÉuÉÉUÏ
qWûhÉiÉå mÉëM×üiÉÏsÉÉ aÉÉuÉUÉlÉ pÉÉeÉÏcÉ oÉUÏ
iÉÉåOûYrÉÉ MüqÉÉDsÉÉ WûÉiÉpÉÉU sÉÉuÉiÉå bÉUMüÉqÉ MüÃlÉ