त्याने 'तुझ्यावर प्रेम आहे' म्हटल
तर ती खळखळुन हसते
हो किंवा नाही काहीही सांगत नाही
फक्त्त् थोडी अबोल होते
ती अबोल झाली की
त्याच्याही जीवाची तगमग होते
त्याची होणारी तगमग पाहुन
ती पुन्हा खळखळुन हसते.
त्याच्या या प्रेमापुढे नेहमी
अस्वस्थ् उदास होते ती
तिचही आहे प्रेम् त्याच्यावर्
पण सांगत नाही ती
तिच्या अशा वागण्याने
तो ही हतबल निराश होतो
आता थांबायला हव आपण
अस वाटुनही पुन्हा अडकतो
आज मुळी इच्छाच न्हवती त्याची, म्हणूनच जरा उशिरा उठला. खिडकीतून डोकावून पाहिलं, रंगांची उधळण, दंगा, मस्ती. उगाचच रेंगाळत, तो बराच वेळ बसल्याजागी डोळे बंद करून विचार करत होता. आयुष्यात खूपच कालवाकालव, उलटापालट झाली होती. जगणं निरस, बेचव वाटत होतं. इतक्यात दारावर मित्रांची टोळकी जमा झाली. दार वाजवलं गेलं. सगळे मित्र हाका मारू लागले. उगाचच दिसावं म्हणून त्यानं खोटं खोटं हसु आणून चेहऱ्यावरचा भाव बदलला. अन दरवाजा उघडला. मित्रांनी ओढूनच घराबाहेर काढलं. प्रथेप्रमाणे रंगानं पार बरबटवुन काढलं. आता खरा तो त्यांच्यात मिसळल्यागत दिसत होता.
तीला कधी कुणी नटलेले पाहीले नाही. ना कधी अधुनीक कपड्यात पाहिले. सदान कदा ती घाणेरड्या आणि मळकट गाऊनमधे तीच्या दुकानात उभी असलेली. नजर कुठेतरी शुन्यात.
खरतर ज्या समाजात भरपुर हुंडा देऊन अपंग मुलीना पिवळे होताना मी पाहिले आहे. हीच्या बापाला त्याचे सोयर -सुतक नव्हते. हीचा बाप महा- कवडी चुंबक. " ती"च्या पेक्षा एक थोरली सुध्दा घरात वावरत होती. फरक इतकाच ती आधीच्या जमान्यातली असल्यामुळे गाऊन ऐवजी साडी. चेहर्‍यावर भाव तेच. खायला कमी नव्हत पण जगायला एक कारण लागत त्याचाच अभाव.
दर दुसर्‍या तासाला येणारा तिचा फोन.. आज ऑफिसला पोहोचून तीन तास उलटून गेले तरी आला नाही तेव्हा चुकचुकल्यासारखे वाटणे साहजिकच होते.. मात्र कामाच्या घाईगडबडीत डोक्यात येणारे सारेच विचार तसेच रेंगाळत ठेवता येत नाहीत.. दुपारी खिशातला फोन खणखणला तेव्हा तिची आठवण झाली, पण वेगळाच नंबर पाहून चुटपुटलो.. तेवढ्यापुरतेच.. कारण समोरून आवाज तिचाच होता, बातमी तेवढी चांगली नव्हती.. बाईसाहेब फोन कुठेतरी हरवून आल्या होत्या.. तिच्यावर ओरडावे कि डाफरावे या विचारांत असतानाच तिने फोन कट देखील केला. कदाचित मला हे कळवण्यापुरताच केला असावा.. ते ही खरेच, दुसर्‍याच्या फोनवरून कितीसे बोलणार..
दिवसभर पायाला भिंगरी लावलीय, असे धावपळीचे आयुष्य आम्हा मुंबईकरांचे. संध्याकाळी परतताना मात्र पळत सुटायचे काम ट्रेनवर सोपवून आम्ही निवांत बसतो.. नेहमीचेच कंपार्टमेंट, अन आवडीचीच जागा, पण नेहमीच काही गप्पा मारल्या जात नाहीत किंवा पुरेश्या मारून झाल्या की आपापल्या आवडीनुसार हाताला चाळा अन बुद्धीला खाद्य पुरवायला सुरुवात होते. ती मोबाईल गेम्स उघडते, तर मी माझ्या तोडक्यामोडक्या ईंग्रजीच्या भरवश्यावर न्यूजपेपरमध्ये शिरतो. आजही तसेच काहीसे..
१० जुन २०१३
ती नेहमी मला बोलते, जेव्हा तू मला भेटतोस, हसत नाहीस.. जसा लग्नाआधी हसायचास.. जेव्हा लांबूनच बघायचास.. नजर पडताच खुलायचास.. आता तिला कसे समजवू, उगाच हसता येत नाही मला, आणि कृत्रिम हसायला तर मुळीच जमत नाही.. लग्नाआधीची गोष्ट वेगळी होती.. आता तुला भेटणे आणि तुझ्याबरोबर घरी जाणे रोजचेच आहे.. रोज तशीच तूच दिसणार हे ठाऊक आहे.. मग का उगाचच ते औपचारीक हसणे.. पण.., गेले दोनचार दिवस मात्र हे रुटीन बदलले होते.. तिच्या कॉलेजला सुट्ट्या, तर घर ते ऑफिस माझ्या एकट्याच्या वार्‍या.. आजही एकटाच होतो.. आणि ती कसल्याश्या कामासाठी बोरीबंदरला गेली होती.
८ जुन २०१३
पहिल्या पावसाची चाहूल लागल्यापासून बायकोचे कुठेतरी लांबवर फिरायला घेऊन चल चालूय.. तिचेही खरेच आहे.. पावसाळा हा काही खिडकीतून बघायचा उत्सव नाही.. कडाडणारी वीज अन गडगडणारे ढग.. घरबसल्याच धडकी भरवतात.. जणू काही शत्रू अंगावर चाल करून येतोय.. पण मैदानात उतरायचे ठरवल्यास तेच जोडीदार बनून राहतात.. तरीही लांबवर कुठे जायचे म्हणजे वेळ हवा, सुट्टी हवी.. पैशाचेही सोंग काही घेता येत नाही.. जमेल तेव्हा जाऊच, पण आजची संध्याकाळ भाऊच्या धक्क्यावर घालवूया म्हणालो.. हो ना करता झाली तयार..
