कोणे एके काळी ती त्याला गाडीत भेटली. तो त्याच्या गावी गेला होता. ती मैत्रिणीबरोबर परत येत होती. तिच्या हातात डायरी. दोघी कविता वाचनात मग्न. तो अधुनमधुन डोकावत असला डायरीत, तरी तिला त्याची कल्पना नव्हती. त्या दोघींचं जगच निराळं होतं. एकदम त्याने डायरीच मागितली वाचायला. नाही कसं म्हणणार?
"डायरी आहे."
"हो, तीच मागतोय." त्याने धीटपणे म्हटलं.
"कविता आहेत. बाकी विशेष काही नाही."
"त्याच वाचायच्या आहेत."
"आवडतात?" असं म्हणत तिने त्याच्या हातात डायरी सुपूर्द केली. तो वाचत राहिला. त्या गप्पांमध्ये रंगून गेल्या.
iÉÏ
iÉÏ xÉÉuÉVûÏ MüOûMÑüVûÏ
xÉMüÉVûÏ sÉuÉMüUèiÉå EPûiÉå
cÉÔsÉ mÉåOûuÉiÉå xÉuÉÉïÇlÉÉ EPûuÉiÉå
irÉÉÇcÉå AÇiÉUÉiqÉå zÉÉÇiÉ MüUiÉå
MüÉårÉiÉÏ bÉåiÉå oÉÉWåûU mÉQûiÉ
eÉÇaÉsÉÉiÉ eÉÉFlÉ TüÉOûÏ AÉhÉiÉå
iÉåuWûÉ MÑüPåû SÒxÉ~rÉÉ ÌSuÉxÉÉcÉÏ cÉÔsÉ mÉåOûiÉå
AÉiÉÉ AÉsÉÉrÉ aÉäxÉ, mÉhÉ iÉÉå AÉWåû qÉWûÉaÉ
bÉUkÉlÉÏ qWûhÉiÉÉå eÉUÉ MüÉOûMüxÉUÏlÉå uÉÉaÉ
qÉaÉ MüÉrÉ Tü£ü cÉWûÉ SÕkÉ aÉäxÉuÉU
oÉÉMüÐ xÉaÉVåû cÉÑsÉÏuÉU
mÉUxÉÉiÉ sÉÉuÉiÉå MåüV bÉÉåxÉVûÏ aÉuÉÉUÏ
qWûhÉiÉå mÉëM×üiÉÏsÉÉ aÉÉuÉUÉlÉ pÉÉeÉÏcÉ oÉUÏ
iÉÉåOûYrÉÉ MüqÉÉDsÉÉ WûÉiÉpÉÉU sÉÉuÉiÉå bÉUMüÉqÉ MüÃlÉ
तो नेहमी रात्रीच लिहायला बसायचा. लिहीताना अडलंच कुठे तर मग पहात बसायचा खिडकीतून समोरच्या लॅंपपोस्टाकडे. मग त्या लॅंपपोस्टाचा पिवळा आणि त्याच्या टेबललॅंपमधल्या सीएफेलचा पांढरा मिळून एक फिकट पिवळा जो रंग त्याच्या टेबलवर खेळत असे त्यावर तो परत एकदा लिहू लागे विनासायास.
आताशा फक्त हे मौन माझे वाटते |
माणसांच्या गर्दीतही एकटेसे वाटते ||
ती भेटते चोरुनि आजही चाफ्यातळी|
पण कळेना ती आता का अबोली माळते ||
शब्द सारे संपलेले एकांत हा चोहीकडे
प्रश्ण जे नजरेत, ती त्याक्षणीही टाळते ||
जो स्वर्ग होता एककाळी अन आता अस्वस्थता
" ती चुंबने " मी मागता, पाणी डोळा दाटते ||
विसरुन सारे , मांडतो मैफीली मी एकटा
आणि सच्चा मित्रापरी दु:ख मजला गाठते ||
मी तयाला मागतो मुक्तता ह्या सार्‍यातुनी |
मौन देतो तो इतुके , झोळी माझी फाटते ||
तुझी सवय झाली आहे आता...
असण्याची अन नसण्याची ...
असलीस की काय सांगू आणि किती सांगू
नसलीस की हुरहूर आणि नसण्याची चुटपूट
रोज तुझी वाट बघतो,
तू Online येण्याची, तुझ्या Email Reply ची....
फोन करतो अधून मधून ...
वेळेचही भान राहत नाही तुझ्याशी बोलताना ...
खरच सवय झाली आहे तुझ्या आभासी प्रतिमेची ...
वास्तवात नसलेल्या अनामिक नात्याची...
कधी जवळ...कधी दूर...
अंतरीच्या भावनांचा...ओला महापूर...
भिजून जातो,चिंब चिंब ...
मनातल्या तरंगांवर, तुझेच प्रतिबिंब...
माझ्या कवितेसारखीच ती ही...
