लॉजींग
पुढच्या महिन्यात मुलीचा वाढदिवस कर्जत /लोणावळ्यामधी एका रिसॉर्ट मध्ये करायचा विचार आहे जेणेकरुन मुंबई आणी पुण्यावरुन एकुण ५० लोक येउ शकतिल. तर त्याबद्दाल एखादे चांगले ठिकाण आणि बजेट बद्द्ल माहिती हवी आहे ?
धन्यवाद.
खूप दिवस झाले अंडा भुर्जी खावीशी वाटत होती किंवा अस म्हणा अंड खूप दिवसा पासून खाल्ल नव्हत अर्थात घरी आपण करतोच पण बाहेरची चव ही काहीतरी वेगळीच असते....
मग विचार केला की आता जावं कुठ.. आणि त्यात आपल्या पुण्यात खास फॅमिली ला घेऊन जावं असं फक्त एग च कुठल हॉटेल किंवा कॅफे नाहीये रादर कमी आहेत म्हटलं इट आऊट वर जाऊन विचारावं की चांगली भुर्जी कुठे मिळेल.. बघतो तर काय इट आऊट वरच खिला-रे एग कॅफे ची पोस्ट दिसली.. जहा चाह वहा राह
झाल तर मग खाली पत्ता दिला होताच जवळच कर्नाटक हायस्कूल पाशीचा पत्ता होता आणि पोस्ट वाचून वाटलं की हा गडी पण खवैया असेल..
नमस्कार मंडळी,
आज वर्तमानपत्रात 'दिवाळी पहाट' कार्यक्रमाची जाहिरात झळकलेली दिसली! म्हणजे दिवाळी येउन ठेपली तर!!
पुढील वर्षी जान-फेब्रुवारी मध्ये वाराणसी ला जाण्याचा बेत करत आहे. सोबत आई-वडील (वय ५५-६०) आहेत ज्यांनी यापूर्वी कधीही महाराष्ट्र बाहेर प्रवास केला नाही.
आम्हाला साधारणतः ४-५ दिवस राहायचं आहे.
वाराणसीत राहण्यासाठी योग्य हॉटेल/धर्मशाळा जिथे मराठी जेवण मिळू शकेल.
काशी आणि गया व्यतिरिक्त अन्य भेट देण्यायोग्य स्थळे जी जास्त प्रसिद्ध नाहीत.
प्रवासातील इतर काळजी.
'मेतकुट जमलं!' हा लेख हॉटेल सुरु करतानाचे अनुभव आणि सुरु झाल्यावर पहिल्या काही दिवसांमधले अनुभव यावर आधारित होता. 'अंतर्नाद' मासिकाचे संपादक श्री भानू काळे यांनी हा प्रवास जवळून पाहिला होता. त्यामुळे त्यांच्या आग्रहाने तो लेख मी 'अंतर्नाद' साठी लिहिला होता. खालील लेख लोकसत्ता च्या आरती कदम यांनी हॉटेल सुरु झाल्यावर साधारण दोन वर्षांनी माझ्याकडून लिहून घेतला. चतुरंग पुरवणीत हा लेख यापूर्वी म्हणजे २०१७ जानेवारीत येऊन गेलाय. 'मायबोली' च्या वाचकांसाठी पुनश्च देत आहे...
’’आई, अगं केवढ्या पुरणपोळ्या केल्या आहेस या ?अख्ख्या बिल्डिंगला वाटायच्यात की काय ?’’
‘‘गप रे! समोरच्या मेनन काकूंकडे द्यायच्यात यातल्या दहा. त्यांचा मुलगा सूनपण येणारेत आज त्यांच्याकडे. उद्या चार शाळेत पण घेऊन जाईन. स्टाफरूममध्ये परवाच विचारत होते, भिडे मॅडम बर्‍याच दिवसात पुरणपोळ्या नाही खाल्ल्या तुमच्या हातच्या.‘‘
‘‘आई अगं तुला लोक चढवतात हरभर्‍याच्या झाडावर आणि तू पण किलो किलोच्या पुरणपोळ्यांचा घाट घातलास. धन्य आहे तुझी. आपल्या पुरत्या करायच्या तर.....’’
माझं वाक्य अर्ध तोडत, ’’असू दे रे. तेवढ्याच चार जणांच्या तोंडी लागतात.’’ असं म्हणून आईने विषय संपवला.
फोटोग्राफ सौजन्य -वेदांत भुसारी
उदर भरण नोहे ….
आपले आयुष्य किती गमतीचे आहे पहा. आयुष्यभर राब राब राबायचे. पैसा कमवायचा. मुलाबाळासाठी साठवायचा. आपले आबाळ करायचे. अन एक दिवस अनपेक्षितपणे मरुन जायचे. याला काय आयुष्य म्हणायचे. मला तर हे मुळीच पटत नाही. माणसाने कसे खाऊन पिऊन मजेत रहावे. काय पटतय ना तुम्हाला. हो बरे झाले खाण्यावरुन आठवले. तर मित्रहो खरे तर खाणे हा माझा विक पाईँटच समजा ना. मला नाष्टा जेवण वेळेवरच व पुरेसे लागते. नाही तर रूद्रावतार धारण होतो. माझ्या प्रेमळ बायकोला हे माहीत असल्याने तिची नजर स्वयपाकावर व घड्याळाच्या काट्यावर सारखीच असते.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
