अवांतर

फक्त तू नव्हतास!

दारापुढे अंगण होतं.. अंगणात जाई होती.
टपोर्‍या शुभ्र फुलांमध्ये गंधाची मजेदार जाळी होती.
जाळित अडकून पडलेले ते दंवाचे टपोरे थेंब...
...आणि थेंबांत तरंगणारं निळंशार आकाश!
त्या आकाशावर हळुवार तरंग उमटवणारा तो तुझाच स्वर होता....
फक्त तू नव्हतास!

दाराला उंबरा होता... आणि उंबर्‍याला ओठंगुन मी... कधीची!
स्तब्ध, निर्जिव पायांमध्ये मैलोगणती प्रवासाचा थकवा घेऊन...
पावलांखाली गुलाबाच्या काही मखमली ओल्या पाकळ्या घेऊन...
माझ्या दारात तु लावलेला तो गुलाब... आणि माझ्या नखातली माती!
मातीत उमटलेले तुझ्या पायांचे ठसे आणि ठशांवर कोरलेले काही अनुत्तरित प्रश्न!

बिछान्याची आग जणू
तळपायांपर्यंत,
मेंदूत चारेक लाख भुंग्यांची भुणभूण,
तळमळ ठाण मांडते
डबल बोनस देऊनही
विक्राळ तोंडाने
संपाच्या घोषणा देणार्‍या
कामगारांगत.
*

डबल बोनस
म्हणजे काय माठभरून दारू नव्हे रेऽ.
वाईन प्लस व्हिस्की प्लस बियर प्लस रम प्लस व्होडका
असं कॉकटेल तुझ्या
काकाने केलं होतं का कधी च्यायला?!
*

आता झालं असंय
की सुमारे दोनेक हजार घनफूट अंधार
या खोलीत दाटीवाटीने
भरून राहिलाय.
साधासुधा अंधार नव्हे,
ताकदवान अंधार.
गडद. भयंकर. अभद्र ओल्या वासाचा.
*

डोळे मणभर ओझ्याच्या पापण्या
दूर ढकलून त्या घनफूटांच्या घनतेचा
अंदाज घेताहेत,
तोच ते लखो भुंगे

रात्रीची भिती वाटते म्हणे सगळ्यांना...
पण मला मात्र भारी कौतुक वाटतं तिचं.
तिचं एकटेपण, तिची रंगहीनता, तिची भयाणता...
आणि या सगळ्यावर तिचं मात करुन उरणं!!

या रात्रीकडुन बरंच काही शिकायला मिळतं!!

दिवसावर सगळेच प्रेम करतात! कारण दिवसावर केलेलं प्रेम लख्ख प्रकाशात उजळलेलं असतं.
सुर्याच्या उदात्ततेशी, उत्तुंगतेशी निगडित असतं.
दिवसाच्या सोबतीला असतात कित्येक जीव,,, पक्ष्यांचा किलबिलाट, प्राण्यांचा गलबलाट, लक्षावधी सजीवांचे लक्षावधी आवाज, आकार आणि जिवंत जाग्या भावना!!!

१. तुम्हाला ऑफिसमध्ये माबोचा अ‍ॅक्सेस असणे गरजेचे आहे. २४*७ आंतरजालावर पडीक राहायचा सराव हवा. अर्थात आयटी मध्ये बेंचवर आलात की कंपनीवाले नेटवर पडीक रहायची छान प्रॅक्टिस करून घेतात अशात. त्यामुळे फारशी अडचण येणार नाही

२. घरी इतरांची बोलणी खायची सवय व्हायला हवी (सारखा त्या कम्प्युटरला चिकटलेला , काही म्हणजे काही काम करत नाही, इ इ) महत्वाचे म्हणजे मोबाईलवरून नेट अ‍ॅक्सेस करता यायला हवे. जेवण कम्प्युटर समोर बसून २-२ तास रवंथ करता येणे अतिशय गरजेचे आहे. बरे, जेवण चालू असताना घरात चाललेल्या बडबडीकडे जसे कारट्या जेवण करून घे इ इ दुर्लक्ष करता यायला हवे

साधीच राहणी साधीच विचारसरणी
आई तुझी नव्हती कधी कशाचीच मागणी

जे मिळेल ते खाणे साधी वसने लेणे
विना तक्रार जिणे अजात शत्रू असणे

नाटकात अभिनय केला
आयुष्यात न दाखविला

पतिसेवेत जीवन गेले
तेच तुवा कृतार्थ मानिले

तव सेवेस जरी वंचिले पुत्र कुणी
तु न कधी झिजविशी तक्रारवाणी

हळवे भाबडे मन आज गेले
जगातले साधेपण मरण पावले

चारित्र्यसंपन्न साधेपणाचा दीप तू लाविला
तव पश्चात त्यानेच आमचा मार्ग उजळला

दोन डोंगरावरुन सरळ
मोकळ्या पठारावर
न विसावता
सरळ कर्र झाडीतील
राजवाड्याचा दरवाजा
हलकेच किलकिला
करुन आत डोकावल्यावर
थोडावेळ निकाराचे युध्द
मग अचानक
पांढर निशान फडकवून
तलवार मॅन केली
ती ही जिंकल्याच्या
अविर्भावात.....

तुम्ही कधी विमानातून छत्री घेऊन उतरला आहात का? म्हणजे मला नेहेमी असं वाटतं की ही छत्रसाल मंडळी नेमकी मोकळ्या पटांगणातच कशी उतरतात? वाऱ्याचा वेग, स्वतःची उंची आणि त्याप्रमाणे नेमके दोर ताणून/सैल सोडून नदी, कडे-कपारी, झाडे वगळून नेमकं हवं तिथे उतरता येणं हे खरोखर कसब आहे. हा जरी अनुभव मला नसला तरी त्याच्या जवळ जाणारा प्रसंग म्हणजे एखाद्या अशा गावात उतरायची वेळ येणे, जिथे तुमचे किमान ३-४ नातेवाईक किंवा जवळचे मित्र रहात आहेत. साधारण हेच कौशल्य अशा ठिकाणी पणाला लावावं लागतं.

कुणीतरी फार निरखून बघतंय मला...
जणु एखाद्या चित्राला कुणी जाणकार रसिक पाहतो आहे!

माझ्या एका एका रेषेला तो नजरेने मापतो आहे...
माझ्या रंगांचं गहिरेपण मोजतो आहे...

पण मी तर जिवंत आहे... बघु शकते... विचार करु शकते...
माझ्यावर अनादिकाळापासून टिकून राहिलेली ती नजर मला जाणवू शकते...
त्याचं हलकंसं हसू मी ऐकू शकते...

हे अनोळखी डोळ्यांनो... कदाचित आवडलंय हे चित्र तुम्हाला... माझ्यावर खुश दिसताय तुम्ही!
पण न जाणे का.... मी खुश नाही...!!!