क्रीडा

लोकांच्या मते एक वय असतं उत्साहाचं, उमेदीचं, काहीतरी शिकण्याचं, करून दाखवण्याचं........ त्या मताला कधीही काडीमात्र सुद्धा किंमत देऊ नये.

पण कॉलेज संपलं, नोकरी लागली, लग्न संसार यात अडकलं की नवीन काहीतरी शिकण्याचा, करण्याचा उत्साह कमी होत जातो. वय, वेळ, affordability, संकोच, संसाराच्या जबाबदाऱ्या, लोकांच्या नजरा/टोमणे.... एक ना अनेक कारणं....

अरे आता या वयात कुठं जाऊ गाडी शिकायला?

अरे पण वेळ कुठंय? मुलांच्या शाळा, माझा जॉब, घराची कामं, जाणार कधी?

ऍथलेटिक्सच्या मैदानात नुसतेच विक्रम घडत नसतात. नुसत्याच गोष्टी नुसतेच प्रसंग घडत नसतात. त्यात एक संगती असते. एक घटनाक्रम असतो. घटनाक्रमातला एक धागा दुसऱ्या धाग्यात गुंफता आला,मागच्या पुढच्या घटनांची संगती लावता आली की एक आकृतिबंध उभा रहातो.

१९८० सालच्या मॉस्को ऑलिम्पिकमध्ये भाग घेताना आदिल सुमारीवाला, पी टी उषा, सॅबेस्टियन को यांना आणखीन ३७ वर्षांनी आपण एकमेकांना भुवनेश्वरला भेटू याची कल्पनादेखील नसेल.

इतना सन्नाटा क्यू है भाई?

विलक्षण गाजलेल्या सुपरहिट चित्रपटातला हा 'डायलॉग' समस्त भारतीयांना सुपरिचित आहे. चित्रपटात डायलॉग बोलणाऱ्या अंध व्यक्तीला समोर काय चाललंय ते दिसत नसतं. वादळापूर्वीची शांतता दाखवणारं हे नाट्यमय दृश्य त्यावेळी (म्हणजे ४२ वर्षांपूर्वी) खूप गाजलं होतं.वरील दृश्यातील केवळ वरील संवाद आजच्या भारतीय ऍथलेटिक्स क्षेत्रातील आजच्या उदासीनतेच्या वर्णनासाठी वापरला तर तो आजही सध्याच्या भारतीय ऍथलेटिक्स मधील वातावरणाचं यथार्थ वर्णन करायला अगदी योग्य म्हणावा असा आहे. भारतीय ऍथलेटिक्स में इतना सन्नाटा क्यू है भाई?

यौवनात पदार्पण करणाऱ्या तरुण केनियन ऍथलीट रूथ जिबेट बनायचा ध्यास घेतायत. रूथ जिबेटसारखं व्हायचं आणि आयुष्य जगायचं स्वप्न पाहतायत हे ऐकून कानांना काही वेगळं ऐकतोय असं वाटेल, वाचताना काही वेगळंच वाचतोय असं वाटेल; परंतु त्यात अतिशयोक्ती नाही हे मात्र अगदी खरं!

ा
२२ व्या आशियाई अॅथलेटिक्स स्पर्धाशर्यती.
भुवनेश्वर-२०१७.

दुर्मिळ असलेल्या परंतु नष्ट होत चाललेल्या ओरिसातील ऑलिव्ह रिडली कासवांचंच 'योद्धा-ऑलि' असं समर्पक आणि सूचक बोधचिन्ह वापरून कलिंग स्टेडिअमवरील नव्या सिंथेटिक ट्रॅकवर २२ व्या खुल्या आशियाई अॅथलेटिक्स स्पर्धाशर्यती पार पडणार आहेत.

आज ऑफिसमध्ये.. ऑफिसहून सुटल्यावर ट्रेनमध्ये.. घरी पोहोचल्यावर शेजारीपाजारी मित्रांमध्ये.. मोबाईलवर व्हॉटसप उघडून पाहिले तर प्रत्येक ग्रूपमध्ये .. हेच चालू होते.. जितेगा भाई जितेगा.. पाकिस्तान जितेगा!

जे जसे सुचलेय तसे लिहिलेय. या चित्रपटाबद्दल असेच लिहिणे शक्य होते.

सचिन बिलिअन ड्रीम्स !

चित्रपटात असे फारसे काही नाही जे एखाद्या क्रिकेटप्रेमीला नव्याने समजते. तरीही जर तुम्ही क्रिकेटप्रेमी असाल तर तुमची नजर क्षणभरासाठीही पडद्यावरून हटणार नाही.

ज्यांना क्रिकेटची आवड नाही त्यांना अध्येमध्ये बोर होऊ शकते. माझी गर्लफ्रेंड अध्येमध्ये झाली. मात्र चित्रपटावर चर्चा करताना तिने तो पुर्ण व्यवस्थित पाहिलाय हे जाणवले.

एका धावकाचे ‘मैत्री’ खातीर आवाहन

मी बराच काळ कामाच्या निमित्ताने एका गावी फार स्थिर असा राहू शकलो नव्हतो. त्यामुळे मला माझे छंद जोपासायला नीट सलग असा कालावधी मिळालाच नाही. त्याकारणाने माझे छंद एक ना धड भाराभर चिंध्या अशा प्रकारचे आहेत / होते. पण गेले काही वर्षे पुण्यात रहायला आल्यापासून जीवनाला जरा स्थिरता आली आणि मग साधारण एकाच सुमारास चालू झाले, मैत्री (नावाची एक संस्था जी मेळघाटात काम करते तिच्या) करता स्वयंसेवक म्हणून काम करणे आणि माझे धावणे.

सध्या आमच्या गावात बायसिकल फिल्म फेस्टिव्हल सुरू आहे. दररोज वेगवेगळे चित्रपट, डॉक्युमेंट्रीज, किंवा शॉर्ट फिल्म्स दाखवत आहेत. पण प्रत्येक गोष्ट ही सायकलशी संबंधित. त्यातून मिळणारे पैसे 'बाईक क्लब' या संस्थेला देणार आहेत की जी शाळेतल्या लहान मुलांना सायकल चालवायला शिकवते आणि त्यांना एक एक सायकलही देते. तर काल तिथे 'ब्रेकिंग अवे' असा चित्रपट असणार होता. आता अ‍ॅकॅडमी पुरस्कार मिळालेला चित्रपट आणि सायकलींगवर असणारा म्हटल्यावर सोनेपे सुहागा म्हणत आम्ही हजेरी लावली. चित्रपटाबद्दल तसे म्हटले तर फार काही माहिती नव्हती.

दुसरया धाग्यावर निघालेल्या विषयावर तिथे अवांतर पोस्ट नको म्हणून हा स्वतंत्र धागा.

____________________________

फार पूर्वी एकत्र कुटुंब पद्धती होती. नवीन जोडप्याला एकत्र वेळ घालवायला योग्य ते स्थळ काळ मिळायचे नाही. म्हणून मनाने तसेच शरीराने जवळ येण्यासाठी त्यांच्यासाठी मधुचंद्र आयोजित केला जायचा.