" बाबा आता नको फाशी !! "
असा कसा बळीराजा माह्या हारून गेला
कोनी नाई पाहत त्याले जिता मरून गेला
मांगल्या वर्षा परिस यंदा बी काय होते
चिंता सदा मनी त्याच्या कायची झोप येते ....
काहून देव बापा असा करून राहिला
पावसाचं बटन दाबाले तू इसरुन गेला
शेतीमंधी पिकत नाई कर्ज अभाया एवढं
मातीच्या लेकराले अजुन मारशील केवढं ...
पेरलं त पिकत नाई पिकलं त खपत नाई
कापसाले वाव नाई तुरी ले भाव नाई
हरामी नेते सारे नुसत्या बाता करतात
सत्ताधारी न विरोधी कोल्हेकुई करतात ...
स्केच - स्मार्टफोनवरील क्रिएटिव अ‍ॅप ... भाग - 4
MI मराठी - आपलं अधिवेशन
अधिवेशनाची रूपरेषा आखणं ही खूप महत्वाची गोष्ट असते. ही रूपरेषा म्हणजे अधिवेशनाचा पाया असतो आणि त्यावरच नंतर अधिवेशनाचा संपूर्ण डोलारा उभा राहणार असतो. "अधिवेशन का करायचं?" या प्रश्नापासून ही रूपरेषा आखायला सुरुवात होते आणि एकदा "का?" या प्रश्नाचं उत्तर मिळालं, की मग "कसं?" ह्या प्रश्नाचं उत्तर मिळत जातं..
आपल्यापैकी बहुतांश मायबोलीकर ९० च्या दशकात मोठे झाले व नवीन सहस्त्रकात तरुणाईत प्रवेश करते झाले.गाणी हा प्रत्येकाचाच विक पॉईंट असतो.माझ्याकडे गाण्यांचा बराच स्टॉक आहे.
या धाग्यावर मला ९० व २००० च्या दशकातील हिंदी व मराठी गाणी हवी आहेत.अशी गाणी जी सेंटी असतील.मनाला स्पर्शून जातील.एखादे गाणे असे असते की कीतीदा ऐकले तरी मन भरत नाही.तुमचेही असे आवडते गाणे असेलच, तेही लिहा.
पण गाणी नव्वद व नंतरची असावीत.माझी आवडती गाणी
जाई जुईचा गंध मातीला(मुक्ता)
वळण वाटातल्या झाडीत हिरवे छंद
अलवार तुझी चाहुल (सरकारनामा)
वार्यावरती गंध पसरला
क्विल्टिंग अर्थात कापडाच्या तुकड्यांची कलाकुसर ह्यात मला खुप रस आहे. कापडाचे छोटे छोटे तुकडे जोडुन केलेली निरनिराळी डिझाईन्स पाहिली की मी थक्क होऊन जाते. मला वाटतं ह्या कलेचा शोध गरजेतुन लागला असेल कारण पूर्वीच्या काळी जेव्हा तयार कापडाची एवढी मुबलकता नव्ह्ती तेव्हा कापडाचा एखादा लहानसा तुकडा ही फेकुन देववत नसेल . कापडाची चिंधी न चिंधी वाचवण्याच्या उद्देशानेच ह्या कलेचा जन्म झाला असेल.
सुंदर चित्रं काढता न येणं, गाण्यासाठी आवाज चांगला नसणं या दोन गोष्टी करता आल्या असतं तर..... असा विचार लाखो वेळा मनात येऊन गेला, अगदी लहान असल्यापासून. आमच्या शाळेत रांगोळी प्रदर्शन आणि स्पर्धा असायची. तिथे आपल्याच वर्गातल्या मुला-मुलींनी काढलेली सुंदर रांगोळी, सूर्यास्ताच्या वेळी पाण्यात दिसणारी बोट आणि त्याचं परफेक्ट प्रतिबिंब पाहून चॅन वाटायचंच पण आपल्याला हे जमत नाही याचं दुःखही. चित्रकलेच्या बाकी मुलांची वही पाहूनही तेच वाटायचं.
गेले काही दिवस झी मराठी वरच्या मालिका पाहताना प्रचण्ड मानसिक त्रास होतो ... कारण नसताना घेतलेले क्लोज-अप्स , पात्रांच्या संवादातले अनावश्यक पॉझेस , कथासूत्रातला कर्मदरिद्रीपणा आणि पात्रांचे स्वभाव अतिशय बटबटीत पणे रंगवणे यासारख्य असंख्य बिनडोक चुकानी भरलेल्या या सीरियल पाहण्यात समस्त महिला वर्गाच्या सन्ध्याकाळी बर्बाद होत आहेत याचे खरोखर वैशम्य वाटते
अगदी चान्गल्या गाजलेल्या कादम्बर्‍यान्वर आधारित मालिका केल्या तरी दिग्दर्शक आणि एडिटर्स त्या कथेची / संकल्पनेची माती करतात असा अनुभव आहे... बापजन्मात कधी हे लोक हॉलीवुड च्या लेव्हल्स च्या सीरियल बनवू शकतील का? असा प्रश्न पडतो.
वसई रोड जवळ येऊ लागले तसा ‘पश्चिम’चा वेग वाढत चालला होता. गाडी वळताना खिडकीतून पासून आज आमचा कार्यअश्व कोणता आहे, बडोद्याचा लालेलाल डब्ल्यूएपी-४ ई की गाझियाबादचा पांढराशुभ्र डब्ल्यूएपी-७ याची खात्री करून घेतली, तर तो गाझियाबादचा डब्ल्यूएपी-७ होता. डहाणू रोडपर्यंत तरी थांबायचे नव्हते आणि बडोद्यापर्यंत Automatic Block System ही यंत्रणा कार्यरत असल्यामुळे पुढच्या गाडीच्या हालचालीनुसार मागच्या गाडीला सिग्नल्स मिळत जाणार होते. त्यामुळेही गाड्यांचा वेग वाढण्यास मदत होत असते. आता गाडीतली गडबड जरा कमी झाली होती आणि रसोई यानातील कर्मचाऱ्यांची वर्दळ वाढली होती.
'आपण सर्व जण लहानपणापासूनच एक उत्तम शिकारी असतो' हे माझे वक्तव्य तुम्हांस फारच धाडसाचं वाटतंय ना!! तर मग आठवा बरं! आपल्या बालपणी आपण किती किड्यामुंग्यांच्या शिकारी केल्यात ते!!! कसं त्यांना एका फटक्यात चारीमुंड्या चित केलंय. कसं त्यांना दोरा बांधून घरभर फिरवलंय. कसं त्यांच्यावर झडप टाकून, त्यांच्या मुसक्या आवळून त्यांना बाटलीच्या पिंजऱ्यात बंदीवान केलंय. हो ना!?
मायबोलीचे मोबाईल अ‍ॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
