आशा

मंदावले चांदणे, अंधुकल्या वाटा
दिशा शोधण्यास प्रकाश काजवांचा
सुख निजले होते विवांचनेच्या कुशीत
जागताच आज पापण्या पाणावल्या

उदासीन मनाचा आज बांध फुटला
फेर धरून चौफेर मनसोक्त नाचला
लांघून साऱ्या सीमा मायावी जगाच्या
तो बेधुंद अवकाश गमन करून परतला

- अक्षय समेळ.

माझी ना, खूप दिवसांपासूनची तमन्ना(हो, तमन्नाच!) आहे. मस्त निवांत दिवस असावा. कसलीही घाई, गडबड, गोंधळ नसावा. सकाळी ११-१२ वाजेपर्यन्त जाग आली तरी लोळत पडून राहावे. मग धांगडधिंगा वाली आधी, नंतर रोमँटिक गाणी लावून माहोल बनवावा. ही गाणी ऐकतच आन्हिकं उरकावी. एक तासभर अंघोळ करावी. महत्वाचं म्हणजे मी घरात एकटी असावी. कांदेपोहे करण्याचा सुद्धा कंटाळा आलेला असावा. मग loose loose comfy कपडे (जे लोकांच्या लेखी जुना -पुराना कळकट, बळकट असतात. एरवी मी घातले तर काय मेलं दरिद्री लक्षण असे तु. क. येतात) अंगावर असूनसुद्धा कसलीही तमा न बाळगता खाली टपरीवर जाऊन इडली सांबार, पोहे वगैरे ऐवज चापावा.

सध्याच्या करोनाच्या निराशाजनक वातावरणात आशेचा किरण दाखवणारी कविता-
आशा

अंधार आजचा सरेल
उद्या नक्की उजाडेल
सुख काय म्हणतात ते
कधीतरी आम्हां दिसेल
अंधाराची सरेल निशा
एवढीच फक्त आशा

आशा निराशेचा मेळ
ऊन पावसाचा खेळ
कधी कडक उन्हाळा
कधी घन निळा सावळा
गर्जू दे दाही दिशा
एवढीच फक्त आशा

आशेवर माणूस जगतो
निराशेने माणूस मरतो
जगण्याची जरी दुर्दशा
भरकटल्या भवसागरी
आयुष्या मिळो दिशा
एवढीच फक्त आशा

आशा

जीव कासावीस होतो
रात्र दिवस होतो
तुझ्या आठवणीत
जीव वेडापिसा होतो

चांदण्या धूसर होतात
चंद्र फिका होतो
तुझ्या आठवणीत
जगण्याचा विसर होतो

नाही येणार तू आता
याचा विसर होतो
खोट्या आशेवर
दिवस पसार होतो

राजेंद्र देवी.

सुख-दुःख

आज आनंदीआनंद
झाला,दुःखामागे
सुख धावते; हा
विश्वास ठाम झाला

दुःख असतेच मुळी
पारिजातकाप्रमाणे
मन हळवे करुन जाते
जाता जाता
आयुष्याला आठवांचा
दरवळ देऊन जाते

सुखापेक्षा करावी
दुःखाची आराधना
दुःखाचाच सोबती असे
सुखाचा अनमोल ठेवा

दुःख आहे ते
आभाळ; पण
सुखाच्या
नक्षत्रांनी सजलेले
अन् सुर्याच्या
तेजाने व्यापलेले

(Dipti Bhagat)

विरह..

चंद्र-तारकांनी भरलेले आभाळ हे आज
रिते आहे
मनातल्या विचारांचे
मळभ हे आज
आभाळातही दाटले आहे

तुझ्यासवे जगायचे होते
आयुष्य हे सारे
आणाभाका- वचनंही
दिलेली एकमेकांस
ते सारे धुक्यात
आज विरले आहे

आषाढघन होऊन
तु बरसुन गेलास
मनात नव्या जाणिवा
पेरुन गेलास
त्याच जाणिवांआधारे
जगते आहे
पण आता मी एकटी
कमी पडते आहे
दिले वचन मोडते आहे

श्वासा गानिक साद तुला जाते,
मग कोऱ्या कागदाची ही कविता होते,
आपले स्वप्न , कविता यातच मी गुंतते,
एका जन्माची ही सोबत न केलेली सात जन्माची आशा मी धरते....

@ किर्ती कुलकर्णी

मी सोडून सारी लाज अशी बेभान नाचले आज....

ख्वाबो के परिंदे!

पापणीतल्या स्वप्नांना
आशेची साथ दे..
अंतरीच्या भावनांना
सप्तसुरांचा नाद दे..

आकाशातल्या चांदण्यांना
सुगंधी श्वास दे..
ओंजळीतल्या पाखरांना
भरारीचा ध्यास दे...

इंद्रधनुच्या सतरंगांना
आनंदाची साथ दे..
नादमयी सप्तस्वरांना
मोहक हास्याने दाद दे..

सप्तर्षीच्या त्या तेजाला
निरांजनाची वात दे..
सत्यस्रुष्टीतील स्वप्नांना
मनापासून साद दे.....