एका हाताने देणं आणि त्याच हाताने क्रुरतेने घेणं हि गोष्ट पचवायला खूप अवघड जाते...
काळ हे जरी औषध असलं तरी प्रत्येक घटनेने, मनावर उमटलेले ओरखडे काळ मिटवू नाही शकत...
अल्वावरच्या पानावर जस पाणी मोत्यासारखं चमकून जातं तसच आयुष्यातला आनंदाचा क्षण क्षणार्धात येतो आणि जातो... त्यामगून दुःखाचे काळे ढग डोकावतच असतात, आणि मग सुरु होतो तोह पाठशिवणीचा न संपणारा खेळ.....
आनंद यतो न यतो तोच दुःख खो घालतच...
मग चालू होतो तो त्या दुःखा मागच्या कारणांचा शोध....
मन सैरभैर होत असतंच, पण आजूबाजूच्या किलकिलाटाचा त्यावर जास्त पडसाद पडत जातो....
सुख-दुःख
आज आनंदीआनंद
झाला,दुःखामागे
सुख धावते; हा
विश्वास ठाम झाला
दुःख असतेच मुळी
पारिजातकाप्रमाणे
मन हळवे करुन जाते
जाता जाता
आयुष्याला आठवांचा
दरवळ देऊन जाते
सुखापेक्षा करावी
दुःखाची आराधना
दुःखाचाच सोबती असे
सुखाचा अनमोल ठेवा
दुःख आहे ते
आभाळ; पण
सुखाच्या
नक्षत्रांनी सजलेले
अन् सुर्याच्या
तेजाने व्यापलेले
(Dipti Bhagat)
भास की खरे ?
सगेसोयरे जमले भवती नात्याकरता
दिले घेतले आठवती व्यवहारापुरता
माझे मीपण साठत गेले वर्षे सरता
तुटले सारे त्यातून का हे जोड जोडता
सुखदुःखाची ओझी वाहून थकता कण्हता
स्वार होऊनी माझ्यावर ती गाजवी सत्ता
काय राहते हाती अपुल्या येथून जाता
भास की खरे अवतीभवती विरता विरता
शिल्लक
अलंकारूनी शब्द जमविले
लिहिन म्हटले मनातले
मनात होते नीटनेटके
लिहिताना ते भरकटले
जीवनातली सारी फरफट
शब्दी येता डगमगली
सुखदुःखाची गाणी सगळी
कागदावरी ओघळली
उरले हाती काय पहातो
चमकूनिया डोळे दिपले
क्षण प्रेमाचे जे मोलाचे
स्नेहमाखले लखलखले...
