गणपती बाप्पा मोरया!
मायबोली गणेशोत्सव २०१७ घेऊन येतोय आपला लाडका खेळ - प्रकाशचित्रांचा झब्बू आणि पहिला विषय आहे - पयलं नमन - देवळांची प्रकाशचित्रे.
आपल्यातल्या अनेकांना फोटोग्राफीची हौस असते. काहीजणांसाठी तो एक छंदही असतो. सुदैवाने तंत्रज्ञानातल्या प्रगतीमुळे हा छंद पूर्वीसारखा महागाचा राहिला नाही. आपल्यातले अनेकजण "मला एकदा नीट फोटोग्राफी शिकायची आहे" असं म्हणतात पण अनेक कारणांमुळे ते राहून जातं. आणि स्वतः प्रयोग करून शिकताही येतं पण इतरांनी केलेल्या त्याच त्याच चुका करून आपल्याला शिकता आलं तरी त्यात भरपूर वेळ आणि पैसे वाया जाऊ शकतात. कुणीतरी गुरु भेटला तर हे शिकणं सोपं होतं. पण त्या गुरुची वेळ, आपली वेळ, जाण्यायेण्यातला वेळ हे नेहमीच जुळून येतंच असं नाही.
दुपारच्या तळपत्या सुर्यप्रकाशाने जंगल अगदी लख्ख झाले होते. कपिलशी सामना केल्या नंतर सुयुध्दने निलमध्वज व अश्वध्वजच्या गटाला सामन्यात पुढे न्यायचे काम योग्य पार पाडले होते. दोन्ही गटातील सोबत्यांनी जबरदस्ती टाकलेल्या विश्वासाने त्याच्यावरची जबाबदारी आणखीणच वाढली होती. त्याने सांगितलेल्या प्रत्येक इशाऱ्याचे ते सर्व जण तंतोतंत पालन करत होते.
पानोपानी शुभशकुनाच्या कोमल ओल्या रेषा
अशा प्रीतिचा नाद अनाहत, शब्दावाचुन भाषा
अंतर्यामी सूर गवसला नाही आज किनारा
श्रावणात घन निळा बरसला रिमझिम रेशिमधारा
उलगडला झाडांतुन अवचित हिरवा मोरपिसारा . . . . .
आजचा सामना सुयुध्दला जिंकायचा होता. त्याच्या गटाला दिशा दाखवायचे महत्वाचे काम तो आज करत होता. त्याच्या मनात आज हा सामना कसा जिंकता येईल ह्याचेच विचार घोळत होते. निलमध्वजने पाच ते सहा गट केले होते आज त्यांना गरुडध्वजला हरवायचेच होते. त्याच सोबत इतर गट पुढे पोहचणार नाहीत ह्याची ही खबरदारी त्यांना घ्यायची होती. सुयुध्द सोबत त्याच्या गटात 14 जणं होती ज्यात 4 मुली आणि 10 मुलं होती. झाडांच्या आडोशातुन लपत छ्पत एक-एक जण बरोबर सर्वीकडे नजर ठेवत पुढे जात होता. त्यांना तलावापासुन जंगलाच्या आत येऊन नुकतीच 20 मिनिटं झाली होती. त्याचे कपडे तलाव पार करताना भिजले होते.
पुर्वीच्या बायका शिकलेल्या नसायच्या, पण त्यांना बर्‍याच कला अवगत असायच्या. अशीच एक कला माझ्या आजीची. चित्रकलेत तिने प्राविण्याच कुठलही कागदोपत्री सर्टीफिकेट मिळवल न्हवत. पण तिच्या हातानी काढलेल्या साध्या रेषा खुप सुंदर वाटायच्या. मग त्या रांगोळीतल्या असोत की एखद्या कापडावर केलेल चित्ररेखाटन. बघतच रहाव वाटायच त्यांचाकडे. त्यातलाच एक नमूना तुमच्या साठी. या चित्राला जवळ जवळ २० हून अधिक वर्ष झाली असतील.
तशी मला निसर्गाची लहानपणापासूनच आवड. पण अकरावी बारावीला वनस्पतीशास्त्राच्या विषयातली किचकट लॅटिन नावे वाचून पुन्हा बॉटनीच्या वाटेला जायचे नाही असे ठरवून इंजिनीरिंग करण्याचा मूर्ख निर्णय घेतला. पण एखादी गोष्टी करायची नाही असे ठरवले आणि मग मात्र ती करावीच लागली असे बऱ्याचदा झालेय. आपली निसर्गाची आवड फक्त पक्षीनिरीक्षणापुरती मर्यादित ठेवावी आणि झाडांना त्यात आणू नये असा ठाम निश्चय केला असतानाही पक्ष्यांवरून गाडी फुलपाखरांकडे वळली आणि या जगातल्या निष्णात बॉटॅनिस्टने मला पुन्हा झाडांकडे आणून सोडलं. फुलपाखरांच्या होस्ट वनस्पती शोधताना त्यांची हळुहळू आवड लागू लागली.
झी युवावर रात्री एक कार्यक्रम लागतो. नाव आहे संगीत सम्राट. आदर्श शिंदे आणि क्रांती रेडकर असे दोन जज त्यात आलेल्या स्पर्धकांचं भवितव्य ठरवत असतात. तर याच कार्यक्रमात आदर्श शिंदेच्या काकांची मुलं सुद्धा स्पर्धक म्हणून आहेत. पहिल्या राउंडमध्ये त्यांनी आपली कला दाखवली आणि पुढच्या फेरीसाठी पात्र झाले. आता त्याचा आवाज हा काही सुपर डूपर न्हवता पण असो. दुसऱ्या फेरीत मात्र विचित्रच पाहायला मिळालं. त्या सपर्धाकांनी त्यांच्या आजोबांचं गाणं गायलं आणि या एवढ्या गोष्टीवर आदर्श शिंदे उठून त्याना मीठी मारायला गेला आणि टॉप २४ मध्ये ते सिलेक्ट सुद्धा झाले.
लोकांच्या मते एक वय असतं उत्साहाचं, उमेदीचं, काहीतरी शिकण्याचं, करून दाखवण्याचं........ त्या मताला कधीही काडीमात्र सुद्धा किंमत देऊ नये. 
पण कॉलेज संपलं, नोकरी लागली, लग्न संसार यात अडकलं की नवीन काहीतरी शिकण्याचा, करण्याचा उत्साह कमी होत जातो. वय, वेळ, affordability, संकोच, संसाराच्या जबाबदाऱ्या, लोकांच्या नजरा/टोमणे.... एक ना अनेक कारणं....
अरे आता या वयात कुठं जाऊ गाडी शिकायला?
अरे पण वेळ कुठंय? मुलांच्या शाळा, माझा जॉब, घराची कामं, जाणार कधी?
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.