विडंबन

श्रावणात घननीळा बरसला...... या कवितेवरील विडंबन......

पुण्यात विषाणू बरसला स्वाईन फ्ल्यूद्वारा
कडमडला परदेशातून, भयभीत माता संसर्ग होय लेकरा

तापाने ज्याची वाट लावली तो फ्ल्यू पडला भारी
जिथे तिथे मुलांना भेटे आता स्वाईन न-आवरी
घरोघरी ओठांवर नाचे नांव त्याचेच विखारा

विषाणूच्या लक्षणात भेदरले हे शाळेचे पक्षी
होता साधी सर्दी तरीही उरात धडधड अक्षी (अशी)
हवाईमार्गे पसरवत आला स्वाईन-फ्ल्यू भरारा

पुण्याच्या विद्येच्या माहेरी रोगी स्वाईनचे बहु झाले
द्वारी मोर्चाने शाळांभोवती टाळेबंद लागले
जीवाच्या रक्षणे आला मास्क तो घरोघरा

कानोकानी स्वाईनफ्ल्यूच्या अफवाही गेल्या दशदिशा

या कवितेत कै. बालकवींच्या अत्यंत सुंदर कवितेतील काही ओळी केवळ विनोदासाठी व्यंगार्थाने वापरल्या आहेत इतकेच. अन्यथा त्या गोड आणि रम्य कवितेची चेष्टा करण्याचा उद्देश कदापि नव्हता.

श्रावणमासी खर्च खिशासी चिंता दाटे चोहिकडे
क्षणात येते भरुनि हुडहुडी क्षणात फिरुनी ताप चढे

वरती बघता ग्रहनक्षत्रे फिरती डोळ्यांच्या पुढती
फास बांधला गळ्याभोवती असे भासही मग होती

खिल्लारे रस्त्याने जाता मंगलमय गोमय करती
शिरवे येता पादत्राणे चिकचिक वसने चिताडती

सरलासा हा मास भासतो तोच पारणे ते उपटे
सामानाचा भार पाठिवर खर्चाने छाती फाटे

सुवर्णचंपक, रम्य केवडा तसा मोगरा दरवळतो

मायेच्या हिरव्या वाढीने मिटते,
वाट्यांच्या मोहात धुंद ओसरते
जन उडाण संपाचे, नित्य पावसाते,
का होते बेफाम, कसे चळवळते !

आवाजी नेत्यांच्या हरपून भान उठती,
गुरगुरत्या हाकेला कधी रोखठोकच भिडती
बोंबलती, कोकलती, उडती, धडपडती का लढती ?
कधी आयोगी मागण्यांवर जन हे वेडे झुलती
जन सवंग होऊन रस्त्यावरती फिरती
अन्‌ गळ्यात फलका आवर्जूनी धरती !
जन उडाण संपाचे, नित्य पावसाते,
का होते बेफाम, कसे चळवळते !

गडगडती, बडबडती, कधी फोडती, अडवती
कधी धरणे मोर्च्याच्या नादात पार चिडती
वळवळती सारखे शासना सहजच ना ते भुलती
कधी मोक्याच्या चार अटींना जन हे अडून बसती !

नमस्कार,

ही कविता मला "देव म्हणजे काय" या बाफ वर चर्चा वाचुन सुचली होती (काही वर्षे झाली त्याला बहुतेक). तेव्हा ती वाहत्या पानावर होती म्हणुन कोणी वाचली नव्हती.(असा मी माझा समज करुन घेतला :)) म्हणुन आता परत पोस्टत आहे.

दोन संदर्भः

' ती '

तूचं ती, जीने मला
प्रेम करायला शिकवलं.
दुसर्‍यांना रडवतांना
स्वत: ला हसयला शिकवलं.

तूचं ती, जीने मला
फुलपाखरा सारखं उडायला शिकवलं.
आकाशाची उंची गाठण्यासाठी
आड्याला लटकायला शिकवलं.

तूचं ती, जीने मला

वरुण आहे स्वस्थ बसुनी, पावसा निजलास का रे?
एवढ्यातच नच कळेना, तू असा दमलास का रे?

अजुनही थकल्या न नयनी आसवांच्या मेघमाला;
अजुन मन थकले कुठे रे? हाय ! तू थकलास का रे?

सांग, ह्या सुस्तावलेल्या अंकुराला काय सांगू ?

वेळ जागे, रांग लागे, क्लर्क नयनी त्रागला,
बेंच आहे साक्षिला, बेंच आहे साक्षिला
झोपण्याचा छंद आहे, शासनाच्या राशीला,
बेंच आहे साक्षिला, बेंच आहे साक्षिला !

फॉर्म हा छापला, हा कधी का बोलतो ?
एकही, ओळ ती, वाचणारा पोळतो

(मुळ कविता येथे वाचा. http://www.maayboli.com/node/7885. उमेशराव तुमची, तिची आणि तुमच्या कवितेवर प्रतिसाद देणार्‍याची माफी मागण्याचा प्रश्नच येत नाही. पुढचे सहा महिने तरी कुणाला भेटायचा चान्स नाही. वाचलो !!!)

ए, ऐक ना!
माहीत आहे रे, नेहमी तूच ऐकतोस ते,

ताटात भात, तो श्यामभात, पाहता नजर थरथरते
ओतून दाळ, विसरून गाळ, ही लाट कशाला बघते
या सप्तचवीच्या भाजीवरुनि दाद मागते बाई -
दादा तू आवरी, वहीनी, दादा तू आवरी !

कोरड्या कोरड्या रोटीची, वेगळी कृती बघताना