कविता

एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते

एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते

परी

तिच सुंदर दिसण हे एकच कारण

मी तिच्या प्रेमात पडायला....

माझ कुरूप दिसण हे एकच कारण

तिन मला रोज टाळायला...

सौंदर्य सोडल तर तिच्याकडे काहीच नव्ह्त

मी तिच्या प्रेमात पडायला...

पण! माझ्याकडे सारच जास्तच

होत ती मला टाळायला....

ती सुंदर पण ! चारचौघींसारखीच

एक होती म्हणायला...

मी कुरूप जरी असलो तरी आवडायचो

सर्वांना आपला म्हणायला...

मी वेडापिसा व्हायचो फक्त

एकदा तिला पहायला...

ती मात्र रोज नवीन बहाणे

शोधायची मला टाळायला...

शेवठी हिंमत नाही उरली

तिच्या मागे धावायला...

तेंव्हा ती लागली रोज मला

शब्द असावा कोरलेला
ह्रदयातून ऊगवलेला
अानंदून स्फूरलेला
ओठातून गायलेला
ऊदासही असेल शब्द कधी
डोळ्यातून पाझरलेला
शब्द असावा सच्चा
भावनांचे चित्रच ते
शब्द वाटत राहावे
ओंजळी भरभरून
देणा-याचे ओझे
देण्या गणीक वाढावे
धेणा-याला मात्र हलके हलके व्हावे

मनात मी कुठलेसे गाणे सहजच गुणगुणतो
माझ्या येथे अंगणात मग पाउस रुणझुणतो
लाघववेळी मोहक वेडा सुगंध दरवळता
पारिजात जो विझून गेला हसून मिणमिणतो

पुन्हा जुनीशी बेचैनी मग नवीन अंकुरते
अशीच अर्धी राहुन गेली कविता मोहरते
झुळुकीसोबत पाठवलेले शब्द तुझे मिळता
हवीहवीशी गोड वेदना स्वत:स रंगवते

डोळ्यामधल्या पाण्यासोबत अशीच तू ये ना
कितीक मोती ओवुन झाले माळुन तू घे ना
सप्तरंग प्रेमाचे माझे नभपटली सजता
हळवी फुंकर देऊन थोडे उडवुन तू ने ना

नकळत निसटुन गेलेला क्षण अवचित सापडतो
रंग गुलाबी दरवळणारा उधळुन मोहवतो
फूलपाखरू नाजुकसे ते तळहाती बसता
जणु ओठांचा अमृतप्याला गाली ओघळतो

मन माझे वेध घेई
तूझ्या आठवांचा
परी सापडेना ठेवा
प्रितीच्या क्षणांचा

मन:पटला वरी आता
तू अंधूकशी पाठमोरी
तूझ्या वदनाच्या रेखा
कधीच लोपल्या पूसल्या

तरी एक वेदना
सूर होवूनी उदास
मनात फिरते
अंधूक अंधूक
एक धूम्र वलय

सहप्रवास -१

एकमेकांसाठी आपण असतो अर्थमय शक्यता
वादसंवादांच्या.आत्मप्रत्ययाच्या. सघन घटनांच्या.

देहाच्या उंबरठ्यावर उभे राहून आपण भेटतो एकमेकांना
प्रथम न्याहाळतो चेहरे,हाताची बोटे ,बोलण्याच्या लकबी
किती काळ भरकटतो एकमेकांच्या उपनगरांमध्येच
नंतर खोल पोचल्यावरही थांबतो गूढ बंद दारासमोर.
संदिग्ध. हाच गाभारा की ही अडगळीची खोली?

तरीही एकमेकांबरोबर चालताना आपण होत जातो विशाल
स्वत:च्या देहमनाइतकीच सवय करून घेतो दुसर्‍याची
उणिवाजाणिवांच्या गणिताचे उत्तर येते विस्तृत शून्य
तेव्हा नशा चढते आपल्याला सहसंवेदनेच्याच उन्मादाची

का पाऊस वेडा गातो
दु:खाचे रिमझिम गाणे
कि मजला ए॓कू येते
ते गीत अनामिक मोने.

सजनीच्या कंठ सुरांचे
गुंफिले भाव तराणे
आभाळ आसवांसम ते
निळाईतूनी झरणे.

थेंबात गोठली येथे
मेघांची हुरहूर सारी
का रडते आभाळ्माया
माझ्याच येऊनी दारी?

छेडीत येई वारा
गवताच्या हिरव्या तारा
शोधीत मानसीचा
व्याकूळला किणारा.

भिजताना चिंब तरू हे
का झडती पानोंपानी?
रिघती मनात माझ्या
का हुरहूर पाऊस गाणी?

कधीकाळची तुटकी-फुटकी स्वप्ने सारी विसरुन गेलो
डोळ्यांना रोजच खुपणारे विसरुन जाणे अवघड आहे
बरेच पाणी वाहुन गेले पुलाखालच्या प्रवाहातले
माझे घर वाहुन नेणारे विसरुन जाणे अवघड आहे

दिवस रोजचा उदासवाणा रोज उगवतो अन मावळतो
उगाच काही तांबुसरंगी शिंतोड्यांना दूर उधळतो
एक कोपरा आभाळाचा मनासारखा करडा दिसता
क्षितिजावरती भळभळणारे विसरुन जाणे अवघड आहे

थबथबल्या पाउलवाटेवर प्राजक्ताचा सडा सांडला
तिथेच त्या वळणाच्या आधी मी नजरेला बांध घातला
किती गंध मी उरात भरले अन श्वासांना गुंतवले पण,
नसानसांतुन दरवळणारे विसरुन जाणे अवघड आहे

कपोलकल्पित तीरावरती अगणित लाटा खळखळ करती

झोपलेला देश आता जागवाया पाहिजे
माजले हे रान आता पेटवाया पाहिजे

नेहरू-गांधी नको आता भगतसिंग्-बोस व्हा
राष्ट्र्भक्तीच्या दुधावर आत्म्यांना पोसवा
एकही बलिदान ते वाया न जाया पाहिजे

लाभले स्वातंत्र्य ; नाही लाभली सत्ता खरी
लोकशाही करत आहे 'सेवकांची' चाकरी
काय त्यांची लायकी त्यांना कळाया पाहिजे

आर भ्रष्टाचार आहे तोच त्यांच्या पारही
चार पैसे खायला विकतील ते "आई" सही
भाडखावी ही 'व्यवस्था' नागवाया पाहिजे

हे नका आता विचारू हे करू की ते करू
फक्त एकच ध्यास घेवू राष्ट्र पुनः उद्धरू
काज काहीही करा .. पण काम व्हाया पाहिजे !!!

झोपलेला देश आता जागवाया पाहिजे ...........