अवांतर

सॉरी काका, यु आर नॉट वेलकम!
संध्याकाळी सहा साडेसहाची वेळ. ती आणि निशा खाली गप्पा मारत उभ्या होत्या. समोरून शेजारच्या बिल्डिंग मधले काका आले. त्यांनी हटकले, "अग, तुला हवं होत ना ते पुस्तक आणलंय. चल येतेस का ? घेऊन जा."
"पुस्तक ???" तेवढ्यात तिला आठवलं की तिला शाळेच्या गॅदरिन्ग मध्ये एक नाट्य उतारा करायचा होता आणि तिने मागच्या आठवड्यात काकूंच्या कानावर घातलेलं की तुमच्या लायब्ररीत मिळालं तर बघाल का म्हणून.
"निशा, चल पट्कन आणूयात ."
"नाही ग मला चिक्कार होम वर्क आहे , मी जाते घरी तू आण जाऊन."

कांदाभजी..

बरंचसं कॉपी पेस्ट आहे , गुलमोहर हे योग्य सदर सिलेक्ट केलं आहे की नाही हेही समजत नाही . धागा दुसऱ्या सदरात कसा हलवायचा ते माहीत नाही . त्यामुळे नियमांच्या बाहेर पोस्ट झाली असल्यास धागा उडवला जाऊ नये ही विनंती .

आता कायप्पा वर एक व्हिडिओ पाहिला. त्याची खातरजमा करूनच हे लिहीत आहे. मोबाईलवर काही एप्स ही ट्रॅकींगसाठी बनवलेली असतात. जसे की एखादया कंपनीला त्यांचे सेल्स एक्झिक्युटिव्ह कुठे कुठे फिरत आहेत हे ट्रॅक करता यावे, लहान मुलांच्या हाती मोबाईल असेल तर त्यांची फसवणूक होऊ नये म्हणून पालकांना मुलांच्या मोबाईलच्या ऍक्टिव्हिटीज ट्रॅक करता याव्यात इत्यादी उपयोग केवळ उदाहरणादाखल म्हणून सांगता येतील. म्हणजे अशी ऍप्स लेजिटीमेट आहेत. स्पायवेअर म्हणता येणार नाही. कारण ते इन्स्टॉल करताना यूजरच्या बऱ्याच परवानग्या वगैरे विचारल्या जातात आणि युजर्सना सेटिंग्जमध्ये जाऊन सुद्धा बरेच ऍक्सेस द्यावे लागतात.

आज कपाट आवरताना जुन्या फोटोंचा अल्बम सापडला. आठवणींच्या हिंदोळ्यावर झुलताना अत्यंत लाडका फोटो समोर आलाच, सोळा वर्षांपूर्वीचा. मांडीत घेतलेला सव्वा महिन्याचा सुदृढ हसरा कान्हा, हिरवीगार पैठणी, डायमंडचे कानातले आणि फुललेल्या चेहर्यावरचे कृतार्थ भाव. पहिल्या मुलाच्या बारशाला तिने हौसेने ठरवलेला हॉल, उत्तम कॅटरिंग, कान्ह्याला आईकडे सोपवून एका तासात घाईघाईने एकटीने केलेली पैठणी खरेदी.. किती तरी दिवसांनी होत होतं अगदी तिच्या मनासारखं!
***

आज कितीतरी दिवसांनी ती ही अशी घराबाहेर पडली होती.
ना ती, पाण्याची बाटली आणि खाऊचा एखादा डबा, चार्जर्स, घड्या केलेल्या पिशव्या, असंख्य बिलं, पावत्या कोंबलेली ढबोळी पर्स, ना भाजीची किंवा डब्याची पिशवी, ना मळखाऊ, इस्त्री केला असलातरी सुरकुत्या पडलेला ड्रेस, आणि जेमतेम केसांवरून कंगवा फिरवला न फिरवला वाटावे असा अस्ताव्यस्त केशसम्भार.

हो,
तो परत येतोय...

एखादा कभी अलविदा ना केहना सारखा काळाच्या पुढे असलेला चित्रपट येतो. त्यात सर्व टीका झेलत तो मुख्य भूमिकेत असतो.

एखादा भविष्यातील वीएफएक्स टेक्नॉलॉजीचे महत्त्व ओळखणारा RA-One चित्रपट येतो. त्यात तो केवळ मुख्य भूमिकेत नसतो तर ती त्याचीच निर्मिती असते.

एखादा हॉलीवूडला टक्कर देणारा आणि हजार कोटींचा गल्ला कमावणारा पठाण चित्रपट सुद्धा तोच घेऊन येतो.

आणि आता तो पुन्हा आलाय...

हजाराचे सव्वा हजार करायला...

पठाण आता जवान बनून आलाय

सोबत दीपिका पदुकोण आणि विजय सेतूपथी..

राडा.. फुल्ल राडा
ट्रेलर बघूनच झिंग आली..

सर्व मताने आपण जिला वाईट ठरवू शकतो अशी ती एक वेळ. बातमी कानावर येऊन आदळते. अपघात...!
बळकट हृदयाचे दोन, तीन व्यक्ती घरी उरलेल्यांना धीर देऊन बाहेर पडतात. पुढे अपघाताच्या ठिकाणी जाऊन पोहचणं. परिस्थितीचा आढावा घेणं. पटापट काही निर्णय घेणं. जवळचं हॉस्पिटल, ओळखीच्या व्यक्तींना फोन. सगळं करून अखेर रुग्ण(कोणाचा भाऊ, नवरा, मुलगा वगैरे) रुग्णालयात दाखल. आधी प्राथमिक उपचार मग काही टेस्ट, काही स्कॅन, पुढे काही अवघड नाव घेत डॉक्तरांचं स्पष्टीकरण, सगळं झाल्यानंतर काळजात धडकी भरवेल असा मोठा दरवाजा, त्यावर लाल रंगाच्या अक्षरांनी लिहिलेलं I.C.U नाव. अशा आकाराने मोठ्या असलेल्या खोली मध्ये रुग्ण.

आता मात्र मी अगदी रडकुंडीलाच आलेले. "हे धरणीमय मला पोटात घे" असा मनातल्या मनात सीतामाई प्रमाणे धावा सुरूच होता.