मराठी भाषा गौरव दिना निमित्त officially उपक्रम सुरू झाले नसले तरी मागील वर्षातील काही उपक्रमांचे धागे वर काढले आहेत. किंवा इतरही नवे धागे काढले आहेत.
हा असाच एक धागा..
पूर्वी आल्याला शाळेत असताना एक चित्र बघून चित्र्वर्णन लिहायला येत असे. परंतु आता एखादया चित्राकडे बगून काहीतरी छानस सुचू शकत. एकाच चित्रात प्रत्येकाला काहीतरी वेग वेगळं दिसत , त्याचे / तिचे अनुभव वेगळे असतात त्यामुळे त्या चित्राकडे बघून उमटणारे तरंग ही वेग वेगळे असतात. त्यातून निरनिराळे साहित्य / साहित्यप्रकार बाहेर येऊ शकते.
झुंज मुंजु वेळ, हवेतला छान गारवा, दवात भिजलेल्या मातीत मिसळलेला प्राजक्ताचा मंद सुवास, आणि ऐकू येणारा गोड प्रेमळ स्वर..
“पहिली माझी ओवी, देवा गणरायाला …. “
खमंग!
शब्दातच अनुभूती !
खमंग वास असतो की चव? की दोन्ही ??
आपले खासम खास महाराष्ट्रीयन खमंग पदार्थ,
खमंग चकल्या
खमंग भाजणी
खमंग गुळपोळी
खमंग तिळगुळ
खमंग थालीपीठ
खमंग काकडी
पाणी सुटलं ना तोंडाला !
अजून कोणते खमंग पदार्थ आठवतायत तुम्हाला?
खमंगला हिंदीत किंवा इंग्लिशमध्ये काय म्हणतात , खूप आठवून पाहिलं पण नाही सुचलं .
असं वाटतं बहुदा खमंग पदार्थ फक्त मराठीच असावेत म्हणून कदाचित त्याला इतर भाषांमध्ये पर्यायी शब्दच नाही, खरं का??
ओ, तुम्हाला ते बिटकॉईन माहितेय का? क्रिप्टोकरन्सी, इथेरिअम, ब्लॉकचेन वगैरे? ऐकलं असेल की! अगोदरच वैधानिक इशारा देण्यात येत आहे की कथेच्या प्रवाहात हे खाचखळगे लागणार आहेत. पण काळजी करू नका. प्रस्तुत कथालेखकाला देखील यातलं काही कळत नाही. काही न कळता तो जर कथा लिहू शकतो तर तुम्हाला जरा ठेचकाळायला, म्हंजे वाचायला काय हरकतै?
तुम्ही सगळ्या बरोबर आहात. मी पाळणा घाराविषयी नाही बोलत आहे.
मी बोलत आहे बोर्डिंग स्कूल ज्यात मुले अगदी लहान पानापासून राहतात कि जिथे आई फक्त सहामाही आणि वार्षिक परीक्षे नंतरच भेटते, आणि माझ्या माहितीतल्यान, तर ते हि नशिबात नाही.
माझी मुळीच तक्रार नाही बोर्डिंग मानजमेंट बद्दल.
mazha मुद्दा आहे, हक्काच्या माणसा बद्दल.
कधी रडावेसे वाटते , कधी चिडावेसे वाटते , कधी खूप ओरडावेसे वाटते, कधी आपली खूप आवडती वस्तू घरात लपून ठेवायची असते .. सगळ्यांपासून दूर आपल्या हक्काच्या माणसाकडे.
हे काहीच नसते. फक्त आपण असतो आणि आपणच असतो. मन मोकळे करायलाही कोणी नसते. .
कोवळ्या जिवाचे ते नर्कातले जगणे...त्यालाही समजेनI.
आई..
खरच देवाचे रुप...
कोवळ्या जिवाची धडकन. ... कसा जगेल जीव तिच्या शिवाय?
जी आई आहे. जिला आईपण आले...तिच समजेल हे नर्कातले जगणे.. त्या कोवळ्या जीवनाने आई असण्याचे स्वर्गच पाहीले नाही, त्यला काय समजनार की , नर्कातच जगतोय..
मी बोलते आहे डे बोर्डिंग फॉर प्री-प्रायमरी स्कूल ...हो....प्रायमरी स्कूल and प्री-प्रायमरी स्कूल . (LKG and UKG , पहिली ते चौथी पर्यंत )
1. त्याला कसे समजेल रात्रीचे आईच्या कुशीत निवांत झोपणे.
2. त्याला कसे समजेल मन मोकळे करणे.
3. त्याला कसे समजेल मायेचा हात.
माझा सुट्टीचा दिवस होता. सकाळच्या दूरच्या रपेटीनंतर भरपेट जेवण झालेलं. डोळ्यावर झोप अनावर झालेली. मी आडवा होणार तोच बायको उत्साहात कुठला तरी फोटो मोबाईलमध्ये दाखवत आली.
"काल मी गाडगीळांकडे गेले होते ना तिथे मला परफेक्ट कानातलं मिळालं आहे. माझ्या हिऱ्यांच्या पेंडंटला परफेक्ट मॅचिंग आहे."
कित्येक वर्षानी या एरियात आलोच आहोत तर सहज नजर टाकू या, म्हणून ती कॉलेजशी डोकावली.
पूर्ण एरिया सारखीच कॉलेजनेही कात टाकली होती. दोन मजल्यांची साधीशी बैठी इमारत जावून कित्येक मजली उंच चकाचक टोलेजंग लिफ्टवांली इमारत झाली होती, आण्टीचा चहाचा stall, वडापावची गाडी काहीच ओळखीचं दिसत नव्हतं.. अपवाद फक्त ..
एकमेव तो बहरलेला गुलमोहोर आणि त्याखाली तसाच, तिथेच असलेला तो बाक.
हळूच हसत त्या बाकावर हलकेच टेकेपर्यंत मन विजेच्या वेगाने गेलं होत पार २५ वर्ष मागे..
उपसुंद आठवतोय?! त्याच्या प्राॅडक्टचा वार्षिक रिलीज होता.
हो, हा प्री-क्लाऊड काळ होता. तेंव्हा असायचे असे ठरवून केलेले रिलीजेस. आणि आमच्यासारख्या एंटरप्राइज प्राॅडक्टचे तर नक्कीच असायचे.
तसे अजून दोन महिने होते त्याला. पण सगळे कस्टमर नव्या व्हर्जनवर आणायचे तर व्यवस्थित प्लॅनिंग लागायचं. (बोअर मारतोय? साॅरी.)
