स्फुट

मी देवभोळी नाही पण नास्तिकही नाही. विश्वाचा पसारा निर्माण करणारी शक्ती कुठल्यातरी फॉर्ममधे अस्तित्वात आहे

एखादं अनपेक्षित आंदण मिळताना होतो तितकाच आनंद असंच एखादं देताना पण होतो.
कुणाला तरी ते मिळाल्यावर होणार्‍या आनंदामुळं कदाचित त्यापेक्षा जास्तच खरंतर.

शनिवारी नेहरू सेंटरला आर्ट फ्युजन २००८ ला भेट देण्याचा योग आला. बंगाल आणि महाराष्ट्राच्या १०० हुन अधिक कलाकारांचे प्रर्दशन अगदी देखणे होते.

एकटेपणा आणि सोबत. दोन परस्पर विरोधी शब्द आहेत. आहेत? नाहीत? नसावेत? असतील. काय माहीत.
यातला पहिला प्रश्न मी विचारलेला. उरलेली माझ्या मनाच्या जास्त ऑप्टीमिस्टिक कोपर्‍यानं गोंधळून दिलेली उत्तरं.

मुशाफिर..
या शब्दाचं एक वेगळंच आकर्षण आहे मला. पूर्वी वाटायचं हे बंजारा लोक किती मजा करतात ना.
सारखी नवीन गावं, तंबू, शेकोट्या(त्याभोवतालचे नाच पण. पण नंतर लक्षात आलं ते प्रत्यक्षात नाहीच

या रस्त्यावर एक छोटं तळं आहे. आता तळं म्हणावं असं काही सौंदर्य त्यात नाहीये.
खरं तर एक मोठा खड्डाच आहे तो. मुंबईच्या पावसाच्या आणि इथल्या जमिनीच्या पोटातल्या पाण्याच्या कृपेनं

रंगीबेरंगी चे सभासदत्व सुरुवाती पासून आहे. पण आत्ता लिहावसं वाटत आहे. निमित्त Superbowl XLII चं. आत्ताच पुण्यातले पुणेकर वर मुकुंदने अश्विनी ची "समजुत" काढलेली वाचली :o)

फक्त मायबोली या ठिकाणी मराठी लिहावे असे मला वाटते. इतर ठिकाणी 'पुटरे' म्हणजे ठेव रे असे म्हंटले तरी चालेल. भारतात आजकाल तसेच मराठी आहे.

खर तर शिर्षकच सुचत नाहीये. कदाचित याला पोकळीच म्हणता येईल. ज्याला बॉटम् नाही अशी पोकळी. गेले तिन दिवस जगभरात जे चालु आहे ती बहुतेक फायनान्शीअल पोकळीच. ९११ च्या पेक्षा मोठी, १९९३ च्या बॉम्ब ब्लास्ट पेक्षा मोठी पोकळी तयार झालीये.

आजच्या लोकसत्ताच्या चतुरंग पुरवणीत मराठी ब्लॉग विश्वावर छोटेखानी लेख आलाय. त्यात मायबोलीच्या मायाजालावर मराठी प्रसार आणि टिकवुन ठेवण्याच्या परिश्रमांची खास नोंद घेतलीय.