इच्छा

मन म्हणते पळ पळ
दाबून टाक जुनी कळ
थांबून करतोस माझा छळ
चल सरळ, तिथे वळ
दुसरी इच्छा कर जवळ
मन म्हणते पळ पळ

मन म्हणते पळ पळ
नवी इच्छा नवे फळ
तिथे सारे जग नितळ
तिथेही पायीं सळसळ
तिथेही फळावर गरळ
मन म्हणते पळ पळ

मन म्हणते पळ पळ
जहरी दंश पुन्हा कळ
वर्मी फटका अदृश्य वळ
जीर्ण श्वासास अश्रूंची खळ
गात्र म्हणते छळ छळ
मन म्हणते पळ पळ

विवेक म्हणे थोडं थांब
घे थोडा तू विराम
अशाच एका इच्छेपोटी
हरली सीता, शोधिती राम
माझ्या मना थोडं थांब
माझ्या मना थोडं थांब

कधी कधी वाटतं सोडून द्यावं सगळं अन् जावं निघून कुठेतरी दूर ...
जिथे येणार नाहीत कसलीच संकटं,
पडणार नाहीत भयानक प्रश्न, वाटणार नाही जिव्हाळा कुणाशीच ...
जिथे नसेल अशी जीवघेणी स्पर्धा, जी संपवून टाकते जगण्याची इच्छा...
जिथे नाही करावा लागणार समाजाचा विचार, नाहीत द्यावी लागणार इतरांच्या प्रश्नांची उत्तरं...
नसेल कुणाचं नियंत्रण तुमच्या इच्छेवर, जिथे येणार नाहीत कसलीच बंधनं तुमच्या विचारांवर...
जिथे नाही झिजावं लागणार इतरांसाठी,
जिथे फक्त आपण असू, स्वतःसाठी...
मग आठवतात ते चेहरे,
जे बसलेत आस लावून उज्वल भविष्याची,

बहुसंख्य भारतीय लग्न करतात आणि वैवाहिक जीवन जगतात. आता लग्न म्हणजे तडजोड आलीच. प्रेम, संवाद, वाद, कलह हेही या जीवनाचे पैलू. जे लोक विवाह दीर्घकाळ यशस्वी करतात त्यांच्या बाबतीत एक बाब जाणवेल. ती म्हणजे - जोडीदाराच्या नसलेल्या पण स्वतःच्या असलेल्या एखाद्या आत्यंतिक आवडीला मुरड घालणे. हे पती-पत्नीत दोघांकडून होत असते. यात खाणे- 'पिणे', छंद, अस्तिकता- नास्तिकता, खर्च / काटकसर ….असे अनेक मुद्दे असू शकतात. पण आपले वैवाहिक जीवन यशस्वी करायचे या उद्देशाने असे लोक यांसारख्या छोट्यामोठ्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करतात. कधीमधी जोडीदाराला न आवडणारी आपली एखादी आवड चोरून देखील पुरी करतात !

असेही एकदा व्हावे..

असेही एकदा व्हावे
स्वप्नांना एक
मुक्त आभाळ मिळावे

असेही एकदा व्हावे
इच्छां-आकांक्षाना
महत्वाकांक्षी होण्याचे बळ मिळावे

असेही एकदा व्हावे माणसांच्या मनातले
गुज न सांगता कळावे

असेही एकदा व्हावे
वेदना उमजुन पापणीने
डोळे अलगद टिपावे

असेही एकदा व्हावे
सुखाने दुखाःस
आपले जिवलग मानावे

असेही एकदा व्हावे
दुसर्यासाठी जगणे
हे जीवनाचे ध्यास बनावे

असेही एकदा व्हावे
जीवन-मृत्युचे रेषाखंड तोडुन दोन जीव
एक श्वास व्हावे ..

ती ८५ च्या आसपास. गुडघे थकलेले, थरथरणारे हात, हलणारे दात, ऐकू न येणारे कान व अंधुक होत चाललेली नजर. त्यात भरीस भर म्हणून BP, Diabetes ने ग्रासलेले. पण उत्साह असा की लहानग्याला पण लाजवेल. कोणताही सणसमारंभ असो, लग्नकार्य असो, बाळंतपण असो वा संकट असो; सतत न डगमगता, जिद्दीने सर्वकाही सुखरूप पार पडणारी ती, आज मला वेगळीच भासत होती. तिच्या स्वभावाला न साजेशी - शांत, नाही..... अबोल !

मला एकदा चांदण्यात बसू दे
माझेच गीत उजळताना पाहू दे

श्वेतशुभ्र परी निश्चल लहरी ते
आकाश पाझरून चिंब बरसू दे
नागमोडी लहर अंधुक आशा ती
क्षितीजात गर्जून कधी न्हाऊ दे

शब्द नाजूक बावरी प्राजक्त ते
भाव साजूक साजरी झुळूक दे
अनावृत मन मवाली मखमल ती
हिमनगात गोठून गच्च बिलगू दे

प्रवाह तरल मृदुल उष:किरण ते
अर्थ कोमल शीतल दीपस्तंभ दे
आशयघन नाद प्रखर तलवार ती
व्याघ्रवध साधणारे हरीण बनू दे

मला एकदा चांदण्यात बसू दे
माझेच गीत उजळताना पाहू दे

- कवी : अतुल चौधरी

आज ’अगत्य’ बंगल्यात दादांची तिन्ही मुलं मुक्कामाला होती. किती वर्षांनी तिघं भावंडं एकत्र आली होती.