गजल

मोकळा होतो श्वास, आभाळ रडून गेल्यावर
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर

क्षितिजावरती हे नेमके, गर्द धुके दाटते
भास होती अंधाराचे, सूर्य गडून गेल्यावर

उघडतात मग हळूहळू, बंद कवाडे तेजाची
उघडा पडतो रवी हा, पाऊस निघून गेल्यावर

तू भिजतेस नेहमी, आठवणी मागे पडतात
हुरहूर होते मनाची, तू सोडून गेल्यावर

जरी भिजलेली असेल काल, ही 'प्रति’ ची गजल
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर
©प्रतिक सोमवंशी
Insta @shabdalay

मी नसेल तेंव्हा, तुझ्या डोळ्यासमोर
गडद अंधार दाटून येईल
चाचपडशील, धडपडशील
ठेच लागल्यावर वेदनेत विव्हळशील
डोळ्यात अश्रू आले तर चटकन पुसशीलही
.
चाचपडताना, धडपडताना
कदाचित तुझा धक्का लागून
बेड जवळच्या साईडलॅम्प खालची
आपल्या दोघांची फोटो फ्रेम पडेलही
तू फक्त तिकडे जाऊ नकोस
कारण फुटलेली काच न तुटलेल नात खोल जखमा देऊन जात
.
घाबरशील, मला अंधारात शोधशीलही
पण तू माझ्यापर्यंत पोहोचणार नाहीस
पोहोचूही शकणार नाहीस
.
कदाचित मी नसेलही, तुला सावरायला, तुला धीर द्यायला

एक होती रात्र, बोलण्यात गेली
लाख होते तारे, मोजण्यात गेली

मुकी ती, मुका मी, भावना बोलक्या
आसवे जाणिवांची पुसण्यात गेली

नभांचा किनारा, होता जरा पुसटसा
कित्येक पावसाळे, विसरण्यात गेली

नजरा चोरून आम्ही, बघितल्या कितीदा
ओल भावनांची, लपवण्यात गेली

तशी होती परि, अंतरे कोटींची
तरी का इज्जत, जनसामान्यात गेली

हवी आहे ‛प्रति’ , एक रात्र नव्याने
पुन्हा म्हणेल मी, बोलण्यात गेली
©प्रतिक सोमवंशी

ती एक गजल आहे
मजल दरमजल आहे

काही शेरात तिच्या
विसावला ‘फजल’ आहे

कधी अग्नी भयंकर
तर कधी जल आहे

अवखळ, उनाड, अल्लड
तरीही सेजल आहे

लपवते खूप काही
तिच्यात भूजल आहे

नाही कुणा सारखी
अशी ती घायल आहे

रस्त्यावर चालताना तुला खड्डा दिसत नाही का रे?
रोजच्या चौकात तुला हल्ली कुणी पुसत नाही का रे?
.
तुझ्या समोर नुसता डोळ्यांनीच तिचा बलात्कार होतो
नाक्यावरच्या षंढावर तुझा हात उठत नाही का रे?
.
सावळ्याच लेकरू वाचवायला तर माऊली आलती
त्या पेठेच्या चिखलात तुझा पाय रुतत नाही का रे?
.
खूप बेचव झालीय रे आज तुझी आवडीची आमटी
देवळातून चोरलेल खोबरं तू खिसत नाही का रे?
.
रात्रीस 'प्रति' काय विचारतो जरा लक्षपूर्वक ऐक
लाच देऊन स्वर्गात थोडी जागा मिळत नाही का रे?
©प्रतिक सोमवंशी
इंस्टा @shabdalay

रोज रात्रीला असते, एक गजल उश्याला
ती फक्त माझीच, सांगू तुम्हास कश्याला

तशी ती अजूनही होती तशीच आहे
जशी कोरत असते लाट त्या किनाऱ्याला

मी तिच्यात राहून करतो हलके ओझे
ती वाहते घेऊन तिला लिहिणाऱ्याला

दावताना वाट चालते मला घेऊन
संपतो मीही क्षितिजावर पुन्हा उदयाला

नसला कुणी वाली हा ‛प्रति’ उभाच आहे
ती नाहीच साद घालत कुणा दुसऱ्याला

--गजल--

शब्द गजल निःशब्द गजल,
हीच माझी मित गजल..।

या मनाची अशांत भावना,
तीच माझी प्रित गजल..।

उनाड होती मनी रुजलेली,
अशी ही माझी गीत गजल..।

अंगार झाली तप्ततारीका,
उगाच शिवली चित गजल..।

उजाड वनी ही सहज शिरली,
बहार झाली रीत गजल..।

प्रित गजल,मित गजल,
ह्रदयी पसरली गीत गजल..।

--निलेश पाटील,--
--पारोळा,जि-जळगाव--
--मो-९५०३३७४८३३--

मेंदीचाही रंग खुलेना..
तुझी आठवण पुन्हा दे ना..!!

धुर्या-धुर्याचे टिचभर अंतर..
पार कराया जन्म पुरेना..!!

असह्य होतो जिवास उष्मा..
उन्हासही सावली मिळेना..!!

सुटी उन्हाळी हरवून गेली..
जन्माची शाळा समजेना..!!

नकळताच फोफावत जाते ..
दुःख असावे बहुदा केना..!!

लहान होतो,मोठा झालो..
लहान व्हावे कसे कळेना..!!

तिच्याएेवढे सुरेख जगणे..
तिच्याविनाही जगून घे ना..!!

-गणेश शिंदे दुसरबीडकर

'हो-नको' च्या जेवढे वादात जाते..
तेवढे आयुष्य सावरण्यात जाते..!!

डांबरी सडकेत ती हरवून गेली..
एक गाडीवाट जी गावात जाते...!!

एेवढ्या जोरात भांडे बोलते की..
बातमी मग नेमकी चौकात जाते...!!

'फोडुनी' घर चांगले गावातले मग..
ती 'त्सुनामी' शेवटी शहरात जाते..!!

पावसाला वेळ लागू लागला की ..
स्वप्न हिरवेगार मग सरणात जाते..!!

एक नाते ओघळाया लागल्यावर..
तावदानी मन जुन्या काळात जाते..!!

गणेश शिंदे दुसरबीडकर

जरी माघार होती घेतली..पळणार होते का
खरोखर सांग.. पुर्वज आमचे गद्दार होते का ...?

कशाला एवढी गर्दी जमा केलीत दुःखांनो
मला पाहून सरणावर कुणी रडणार होते का...?

मुलांना प्रेम दे मित्रा..तुझा पैसा नको फ़ेकू
बियाणे फ़क्त मातीने कधी गर्भार होते का..?

शहीदाची मिळाली देशभक्ती आज देशाला
घरी बापास त्याच्या लेकरु मिळणार होते का..?

तिला आनंद व्हावा याचसाठी शांत निजलो मी
गळा कापून हत्या एरवी अलवार होते का..?

तिला साडी पुरवताना...पुरवले शस्त्र का नाही
तुलादेखील अन्यायी कुणी म्हणणार होते का..?