गजल

चिता पेटून गेल्यावर सभा भरणार असते
जिचे सौभाग्य गेले तीच बस रडणार असते...

जुन्या जखमेस गोंजारु नको दररोज इतके
पुन्हा केव्हातरी खपली जखम धरणार असते...

दिव्याचे नाव होते अन उजेडाची प्रशंसा
खरेतर वात तेथे एकटी जळणार असते...

तिला आढ्याकडे बघणे जिवावर येत असते
धन्याची आठवण कारण तिला छळणार असते...

दिला आधार फ़ासाने..किती उपकार झाले!
खरी माणूसकी कोठे अशी मिळणार असते?

किती हे प्रेम निस्वार्थी नदीचे पाहिले का !!
समुद्राला मिठी मारुन नदी मरणार असते..!!

आले गेले बसले नाही
कोणीसुद्धा रडले नाही..

ठेव चितेवर मला एकदा
कधी वेगळे घडले नाही..

जरी प्यायचो प्रिये नेहमी
पाऊल तिरपे पडले नाही..

लपवत आलो जखमा सार्‍या
दुःख नेमके दडले नाही..

पहा वादळा उन्मळलो मी
पान तरीही झडले नाही..

मृत्यू दारी स्वतःच आला
माझे काम रखडले नाही..

असह्य होते दुखणे जोवर
काळीजही ओरडले नाही..

विज जराशी चमकून गेली
मेघ कसे गडगडले नाही..

प्रेम शोधले दगडामध्ये
तुझ्यात का सापडले नाही..

- संतोष वाटपाडॆ (नाशिक)

गजल :पाहतो मी

आरसा हा रोज आता तोडण्याला पाहतो मी !
साक्ष आताची खरी ही फोडण्याला पाहतो मी !

कोरलेल्या ह्या कपाळा सोसलेल्या मी नशीबा
'रूप माझ्या वेदनेचे ' खोडण्याला पाहतो मी !

हा दिलासाही नकोसा ना कुणाचाही भरोसा !
तोडलेल्या काळजाला जोडण्याला पाहतो मी !

जीव झोके घेत राह्या दोर कोणी बांधली ही
वंचनेचे खेळणे या पाळण्याला पाहतो मी !

काल येथे वेढलेला झाकलेला घोळक्यांनी
का मलाही एकटा मी सांगण्याला पाहतो मी !

साक्षखोटी चांदण्यांची चंद्रमाही डागलेला
चांदण्याचा मांडवाला मोडण्याला पाहतो मी!

ह्या मनाशी आदळे ही लाटमोठी वादळांची
भावना आता अशाही रोखण्याला पाहतो मी!

पिके जाताच गारांनी
दया केली सराफांनी..

प्रभू तंटा सुटावा पण
नशीबाच्या लवादांनी..

जखम असली जरी मोठी
बरी होते दिलाशांनी..

गुन्हा नव्हताच मी केला
गुन्हा केला पुराव्यांनी..

नको विहिरीत डोकावू
असा आश्वस्त डोळ्यांनी..

उरी सांभाळले होते
किती काटे गुलाबांनी..

नको संबंध तू तोडू
प्रिये थोड्या दुराव्यांनी..

तहाची बोलणी झाली
गरीबीच्या दबावांनी..

मनुष्या सोड त्या जातीं
बनवल्या अंध लोकांनी..

दिला आधार आयुष्या
तुझ्या बंदिस्त हातांनी...

भाकरीच्या टोपल्यावर
लक्ष जाते पहुडल्यावर...

वेदना परतून गेली
आसवे वैतागल्यावर...

ती म्हणाली थांबतो का
पाय मागे घेतल्यावर...

दुःख खरपूस होत जाते
वास्तवाने भाजल्यावर...

थबकले आयुष्य माझे
मीच मांडी ठोकल्यावर..

चेहरा निश्चिंत दिसतो
देह शेवट झाकल्यावर..

ताकही फुंकून गिळले
मी दुधाने पोळल्यावर..

प्रेम म्हणजे जहर... कळले
नेत्र झाकुन प्यायल्यावर...

बदलते इतिहाससुद्धा
एक स्त्री संतापल्यावर..

काय देशिल जीवना तू
मी तुला सांभाळल्यावर....

"सर्व काही ठीक आहे" वावड्या उठतात हल्ली
माणसेही मेंढरागत आंधळी दिसतात हल्ली...

जीव आहे तोवरी तू मंजुरी कर्जास द्यावी
सबसिड्या तर आमच्या मयतासही मिळतात हल्ली..

तू भुकेपोटी जवळ येता मुकी मी रोज होते
त्यामुळे संवाद रात्री आपले नसतात हल्ली..

ही मराठी अस्मिता का एवढी नाजूक झाली
बदलता सत्ता तिलाही हादरे बसतात हल्ली...

फ़क्त स्त्रीने बाळगावी लाज असला नियम जरका
पुरुष सारे संस्कृतीच्या आड का लपतात हल्ली...

सौख्य तर भरपूर आहे झोपही भरपूर येते
मात्र अंगाला बिछाने रेशमी रुततात हल्ली...

द्रौपदीची लाज सावरण्या हजर असतोस तू जर
सांग दुःशासन तुझ्या राज्यात का चळतात हल्ली...

एकदा घागर तुझी या पायरीवर हिंदळू दे
पायरी पाहून ओली उंबरा जळतो जळू दे....

फ़क्त देठानेच काटे का गुलाबा बाळगावे
काळजातील दुःख वरच्या पाकळ्यांनाही कळू दे....

एकतर गंधात तुझिया देह माझा दरवळू दे
दे दुरावा अन्यथा.. मग श्वास सारे तळमळू दे..

का ढिला करतेस अंबाडा इरादा काय आहे
एवढी घाई नको... तो सूर्य आधी मावळू दे...

गे नको मज स्पर्श देहाचे प्रिये भेटीत सारे
श्वास ओठांवर तुझा एकेक अलगद ओघळू दे...

मी लिहिन प्रेमात गजला ग्रंथ कविता लेखसुद्धा
पण तुझ्या डोळ्यात तसले प्रेमतर मज आढळू दे...

कंप अजुनी दाटला देहात नाही
नेमकेपण का तुझ्या स्पर्शात नाही...

पाकळ्यांचा भार तू सावर गुलाबा
फार ताकद राहिली देठात नाही....

एकटा रोखू किती मी वादळाला
जोर पहिल्यासारखा पायात नाही...

रात्रभर चुरगाळतो घायाळ होतो
मोगर्‍याचा त्याग वाया जात नाही..

पेटला वणवा नको विझवूस आता
रोखणे त्याला तुझ्या हातात नाही..

मी पितो डोळ्यातुनी रम.. झिंगतोही
पण नशा ओठातली डोळ्यात नाही...

शोधले चंद्रा तुला अंधार करुनी
जा नभी जागा तुझी वस्त्रात नाही...
-- संतोष वाटपाडे (नाशिक)

कारणे शोधून अश्रू मी कधी ना ढाळले
वेदना पाहून माझ्या दुःखही ओशाळले..

जन्मभर मी भाकरी संपुर्ण नाही पाहिली
मज भुकेने त्यामुळे आयुष्यभर हेटाळले..

प्रेम करणे हा गुन्हा मी एकदा केला जरी
आठवांनी रोज का सरणापरी मज जाळले..

कोरडा होता खडक छातीत जेव्हा ठेवला
लेकरू पायात तेव्हा नेमके घोटाळले..

टोचले डोळ्यास माघारी तिचे जाणे असे
पण वचन ना वाहण्याचे आसवांनी पाळले..

स्वप्न सरल्यावर तुझे मज झोप नाही लागली
आजवर मी त्यामुळे तर स्वप्न बघणे टाळले..

बांध केसांना नको अडवूस सुर्याला प्रिये
बिंब क्षितिजावर तुझ्या केसांमुळे रेंगाळले..

अंगठी पत्रे तुझी काहीच नाही फ़ेकले