वादळ

हुंदके गिळूनी टाळतो
आता शल्य हे मनीचे,
पार भेटता अडवळणी,
घेई झोके आठवणींचे

कोसळताच सरी बेभान,
उडते छप्पर ओसरीचे,
आसर्‍याला थारा देण्या,
थरथरते पान आभाळाचे

दुर भेटता क्षितीज मग,
पाऊलवाट सोडून जाते,
खुणा झाकण्यास सार्‍या,
समई विझूनी रात्र होते..

काळाची हि रित अघोरी?
भावना सार्‍या गोठवते,
क्षणांची फुले वेचण्याआधी,
अंगणी वादळ ऐसे का भेटते?

- सूर्यकिरण

ही कविता २००२ च्या माबो गणेशोत्सवाच्या कवितास्पर्धेसाठी लिहिली होती. मग अचानक आम्हा तिघांवरच परीक्षकपदाची जबाबदारी आल्यामुळे आमच्या तिघांच्या कविता डिबार झाल्या. त्यातली ही माझी. आतल्यासहित माणूस या प्रयोगात ही कविता होती. पेशव्याची 'प्रिय' ही कविता आणि माझी 'वादळवेडी' अश्या दोन्ही कविता एकत्र गुंफून तो बीट तयार केला होता. 'प्रिय' ने सुरूवात व्हायची मग 'वादळवेडी'चा पहिला भाग मग परत 'प्रिय' चा उरलेला भाग आणि 'वादळवेडी'च्या पुढच्या भागाने शेवट. रंगमंचावर १० एक मीटरचं गुलबक्षी रंगावर सोनेरी अक्षरं असलेलं पत्र अनफोल्ड होत जायचं आणि दुसर्‍या विंगेत ते विरून जायचं.

काहीतरी खुपतंय, सलतंय आत
कुठंतरी खोलवर दुखतंय आज

उगाच गहिवर, आवंढा घशात
कोंडलेला श्वास, सैरभैर मनात
मन कसं पिसं झालंय आज
कुठतरी खोलवर दुखतंय आज

पापण्यांची होते झालर ओली
रडवेली होते देहाची बोली
कबुली कशाची द्यावी आज
कुठतरी खोलवर दुखतंय आज

सयींचं व्याकुळ, आठव मोहळ
उरात कल्लोळ, मौनाचं वादळ
कोरडा श्रावण, भिजवे आज
कुठतरी खोलवर दुखतंय आज

जयश्री अंबासकर