नशा फक्त वाईट गोष्टींचीच चढते असं नाही. चांगल्या गोष्टींची देखिल नशा चढते! आणि मला सध्या पाकिस्तानी टीव्ही मालिकांची नशा चढली आहे. तशा खूप पाकिस्तानी मालिका पाहिल्या नाहीयेत मी अजून, हाताच्या बोटांवर मोजण्याइतक्याच पाहिल्यात पण त्यांनी मला जे दिलं आहे ते आजवर कोणत्याच हिंदी/मराठी/इंग्रजी मालिकेने दिलेलं नाहीये! अर्थात हे माझं मत आहे. आणि ही मालिकांना यशस्वी मानण्याची एकमेव फुटपट्टी नव्हे. कारण कोणाला कधी, कशात काय सापडेल ते सांगता येत नाही. दगडात देव शोधणारी माणसं आपण! चांगल्या कलाकृतीचा माझा निकष एकच – तिने मला लिहायला भाग पाडले का? माझ्यातला कलाकार/लेखिका जागी केली का? सुदैवाने हो!
साराभाई v/s साराभाई ही मला आवडणारी एक evergreen हिंदी मालिका. ह्या मालिकेतील प्रत्येक व्यक्तीरेखा इतकी चपलख जमली आहे... आम्ही ह्या मालिकेचि अक्षरशः पारायणे केली आहेत. ह्यातला प्रत्येक विनोद माहीत आहे तरी तो इतका निखळ आणि उत्स्फूर्त आहे की प्रत्येक वेळी बघताना हसायला येतंच..
हे कुटुंब -
इंद्रवदन - कळीचा नारद , प्रचंड खाण्याची आवड,
माया - high society representative,
सून - मोनिशा - typical मध्यम वर्गीय ,
मुलगे - साहिल - सगळ्या कुटुंबाचा विचार करणारा , रोशेस - एक वेगळेच व्यक्तिमत्व
इतकं निखळ, अप्रतिम मिश्रण आहे - अशी भट्टी क्वचितच जमून येते....
झी जिंदगी ने पाकिस्तानी मालिका दाखवायला सुरुवात केल्यापासून मला त्यांचं वेड लागलं आहे. अर्थात मी त्या सर्व युट्युबवर शोधून बघते आहे. सुरुवातीला हम टीव्ही वरच्या गेल्या दोन तीन वर्षांत बनलेल्या मालिका पाहिल्या. पण खूप पूर्वी जेव्हा पी टीव्ही हा आपल्याकडच्या दूरदर्शनसारखा एकमेव चॅनेल होता तेव्हाच्या पाकिस्तानी मालिका देखिल खूप सरस आहेत. त्यातलीच एक अत्यंत गाजलेली मालिका म्हणजे धूप किनारे (शब्दशः अर्थ: उन्हाच्या किनारी, at the edge of sunshine). १९८७ साली (२७ वर्षांपूर्वी) ही मालिका प्रदर्शित झाली आणि संपूर्णपणे युट्युबवर उपलब्ध आहे.
१९९६ सालची हकीगत आहे. मी कुस्रो वाडिया इन्स्टिट्यूट ऑफ टेक्नॉलॉजी, पुणे येथे विद्युत अभियांत्रिकीच्या पदविकेचा अभ्यासक्रम शिकत होतो. शेवटचे सत्र सुरू होते आणि आम्हाला एक विषय निवडून त्यावर सेमिनार सादर करावयाचा होता. त्या काळी ओव्हर हेड प्रोजेक्टर वर स्लाईडस दाखविण्याची पद्धत होती. याकरिता ट्रान्स्परंट शीट (पॉलिथिन पासून बनलेल्या) विकत घेऊन त्यावर फोटोकॉपी करून घ्याव्या लागत. याकरिता ट्रान्स्परंट शीट चे १० रुपये आणि त्यावर फोटोकॉपी करावयाचे ३ रुपये असा प्रति शीट १३ रुपये खर्च येत होता.
२००० पोष्टी उलटुन गेल्या तरी आधीचा धागा चालू आहे! म्हणुन हा नविन धागा काढला!
या धाग्यावर मी केवळ वाचनमात्र असल्याने नविन धागा काढायचे टाळत होते.
पण कोणीच नविन धागा काढत नाही हे बघितल्यावर नाईलाजास्तव हा धागा काढला. आता करा इथे चर्चा!
बाकी 'विशेष सूचना' मागील प्रमाणेच.
जाहिरातिंच्या धाग्यावर चर्चा सुरु झाली म्हणून नविन धागा काढला
तीन दशकांहून अधिक काळ मराठी व हिंदी अशा दोन्ही भाषांमधील चित्रपट, दूरचित्रवाणी मालिका आणि नाटके पाहत आहे. अनेकदा असे होते की एखादा चेहरा आवडतो, पण पुन्हा कुठे फारसा दिसतच नाही. माध्यमांतूनही त्या चेहर्‍याची चर्चा होत नाही. जसे काही हा चेहरा सर्वांच्या विस्मृतीतच गेला आहे. नेमका हा चेहरा मला बर्‍यापैकी आठवत असतो, पण इतर अनेकांना त्याचा परिचयच नसतो.
अशाच काही (इतरांच्या) विस्मृतीत गेलेल्या पण मला आवडत असलेल्या या चेहर्‍यांबद्दल.
तुम्हाला खास वाटलेल्या / न आवडलेल्या जाहिरातींबद्दल ईथे लिहा. पहील्या धाग्यावर २००० च्या पुढे पोस्टस गेल्यामुळे हा पार्ट १ धागा सुरु केला आहे. 
पुर्वी जेव्हा केबल हा प्रकार अस्तित्वात नव्हता तेव्हा दुरदर्शन वर छान मालिका दाखवल्या जायच्या . बहुतकरुन त्या कुठ्ल्या न कुठल्या हिंदी उपन्यासावर आधारीत असायच्या. जास्तीत जास्त २०-२५ भागांची एक मालिका असायची. आतिशय अर्थपुर्ण संदेश देणार्‍या मालिका असुन सुद्धा कुठेही भडकपणा नसायचा. नट्यांचा कमीतकमी मेकअप, साध्या साड्या , सुंदर अभिनय. परंतु साधारण ९०-९२ च्या दरम्यान केबल हा प्रकार आला आणि पुर्ण चित्रच पालटले, मालिकांमधे अतिशय श्रीमंती , भडकपणा दाखवला जाउ लागला, मालिकांची टी.आर.पी.
नमस्कार,
मी डॉ. शेल्डन कूपर. मूळ टेक्सासचा, आता कॅलिफोर्नियात. काय म्हणता? मला मराठी कसं येतं? अहो तो माझा मित्र राजेश आहे ना, त्याला सांगून इंडियाहून मराठी बालभारतीची पुस्तकं मागवून शिकलो. मला काय कठीण आहे म्हणा! आंतरराष्ट्रीय ख्यातीचा, जगातला एक चमत्कार असलेला scientist आहे मी. आता मी मराठी का शिकलो हा प्रश्न असेल. अहो तोच तर माझ्या इथल्या कोतबोचा विषय आहे.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
