मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
गद्यलेखन
मी पाहिलेला पहिला जागतिक माणूस
जाणत्या वयापासून अवती भवतीच्या बऱ्या- वाईट घटनांच्या जाणिवा मनात घर करायला लागतात. मनाचे असंख्य पापुद्रे आणि स्तर अशा अनुभवांनी भरून जायला सुरुवात होते. त्या - त्या वेळी लक्षात आले नाही तरीही अंतर्मन अशा लक्षणीय गोष्टींचा संग्रह करीत असते. अवचित त्या गोष्टी नवीन संदर्भाने सजग मनासमोर येतात आणि त्यांच्या झळाळीने पुन्हा एकदा लख्ख प्रकाश पडतो. काही मळभ आलेले असेल तर ते दूर होते, डोळ्यात पाणी येते खरे पण आसू हलकेच पुसले की नवीन वाट दिसू लागते, काही प्रश्नांचा उलगडा झाल्यासारखे वाटते.
चारचौघी - १३
या कादंबरीच्या शेवटच्या तीन भागांपैकी हा पहिला भाग आहे. वाचकांचे व प्रतिसाददात्यांचे, तसेच मायबोली प्रशासनाचे मनापासून आभार मानतो.
=========================
वयाची ऐशीतैशी...
मंडळाचा कार्यक्रम छान रंगला. आलेल्या पाहुण्यांना पुष्पगुच्छ देण्यासाठी तरुण कार्यकर्त्याने मीनलच्या नावाचा पुकारा केला,
"आता मी मीनलताईंना विनंती करतो...."
मीनलच्या आजूबाजू्ला असलेल्या आम्ही मीनलताई म्हटल्यावर फिस्सऽऽऽ करुन हसलो. ती पण पदर फलकावित, ताईऽऽ काय..., किती स्वत:ला लहान समजायचं ते असं काहीसं पुटपुटत पुष्पगुच्छ देण्यासाठी गेली.
मीनल परत येऊन बसल्यावर ताई, माई, अक्का असे विनोद करुन झाले. आणि मग मनात तेच घोटाळत राहिलं.
घरी आल्याआल्या मेकअप पुसला. चेहरा खसखसा धुवून न्याहाळते आहे तोच लेक डोकावली.
"किती निरीक्षण करते आहेस स्वत:चं."
"अगं पिल्लूऽऽऽ..."
।।वर्तुळावरचा वर्णाश्रम।।
।।वर्तुळावरचा वर्णाश्रम।।
-सगुण निर्गुण /महाराष्ट्र टाइम्स दि .१२ फेब्रुवारी २०१३
घुंगराची लेक भाग २
भाग 2-
यंदाच्या लावणी महोत्सवाचा निकाल लागला आणि घरात नुसता जल्लोश सुरू झाला. बातमी आली तेव्हा चंदाक्का आणि प्रेमाबाई दोघी मायलेकी घरात होत्या. रेश्मा, मयुरी, ताराबाई, अशोक्, दिपक सगळीजणं दौ-यात होती. अचानक प्रफुल चा फोन आला सांगवीहून. म्हणाला आक्का हायट्रीक मारली आपण यंदापण आपणच जिंकलोय. पानतावण्यांनी आत्ताच कळवलंय् अजून ऑफिशियली जाहीर व्हायचंय पण तयारी करा आता पुरस्कार तिस-यांदा घेण्याची. प्रेमाबाईंना काय बोलावं ते सुचेना! "खरंच काय? चेष्टा नको करूस हं प्रफुल्"
"अगं चेष्टा नाही, खरंच सांगतोय. उद्या जाहीर करतीलच निकाल. बघ मग तेव्हा.”
निरोप...
तुझा निरोप आला तेंव्हा मी पावसात चिंब भिजलेले होते!
तसेच ओलेते कपडे... निथळणारं अंग... आणि चिंब ओले केस...
तुझा प्रश्न जरा हळवासा...
’बरेच दिवस निरोप नाही... विसरलीस का मला?’ - अशाच काहिश्या अर्थाचा.
मी प्रसन्न हसले!
ओले केस पंचाने खसखसून पुसताना मनात आलं...
मला खरंच भिजवलं होतं पावसानं... की...
कि तुझ्या आठवानं?
आपल्या खुपश्या प्रश्नांची उत्तरं नसतातच एकमेकांकडे...
पण उत्तरादाखल धाडलेला माझा हा निःशब्दाचा निरोप... कधी पोचेल का तुझ्यापर्यंत?
डान्सची भन्नाट एबीसीडी...
....................नृत्य ही मध्यवर्ती संकल्पना ठेवून आलेल्या आजपर्यंतच्या चित्रपटांतला मला एकही आता आठवत नाहीये. पण काल पाहिलेल्या 'रेमो डिसुझा' दिग्दर्शित, त्याच्याच डोक्यातनं आलेल्या कथेवर आधारीत, आणि प्रभू देवा (भारतीय मायकल जॅक्सन), गणेश आचार्य, केके मेनन, तसेच डान्स इंडीया डान्स या प्लॅटफॉर्ममुळे बर्याच लोकांना माहित असणार्या/नसणार्याही सर्वच्या सर्व नृत्य कलाकारांना घेऊन बनवलेल्या या चित्रपटाची खासियत म्हणजे केवळ आणि केवळ नृत्य. हा चित्रपट पाहतांना, मला पहिल्यांदाच; नृत्य हे ही स्वत:ला अभिव्यक्त करण्याचं अत्यंत प्रबळ माध्यम आहे असं प्रकर्षानं जाणवलं.
तेथे पाहिजे जातीचे.. भाग-२
तेथे पाहिजे जातीचे.. भाग-१ इथे वाचा!
'हाय सडॅ! डू यू हॅव अ मोमेंट?'.. वेगवेगळे आकडे व आलेखांच्या डबक्यातून सदानं डोकं वर केलं. स्टुअर्ट केबिनच्या दारातून विचारत होता.
सदा: 'हो! हो! ये की. बोल काय म्हणतोस? कसं वाटलं तुला इथे?'
'हं! मी तेच बोलायला आलो होतो. तसं तुमचं ऑफिस अॅज सच, इज अॅज गुड अॅज एनी! पण खरं सांगायचं तर मला थोड्या गोष्टी खटकल्या. म्हणजे मला इथे येऊन तसे चार पाचच दिवस झालेत. काही फार नाहीत. ठाम मत बनवण्याइतके तर नाहीच नाही. पण म्हंटलं तुला आजच सांगावं.. कारण आता उद्या मी जाणार दिल्लीला आणि तिकडून परत घरी!'