शाळा

.

गझलनवाज जगजीत सिंग गेल्यावर त्यां चं एक चित्रपट गीत वारंवार कानावर पडली.
चिठ्ठी न कोई संदेस
जाने वो कौनसा देस
जहाँ तुम चले गए
ते गेल्यानंतरच्या त्यांच्या चाहत्यांच्या भावना त्यांच्याच सुरातून पाझरत होत्या. नंतर कधीतरी हे गाणं ऐकताना माझ्याही भावनांचा बांध काचेचं एखादं भांडं हातातच फुटावं तसा फुटला. असेच निरोप न घेता दूर निघून गेलेल्या माझ्या शाळेतल्या दोन वर्गमित्रांची आठवण अचानक घेरून आली.

जून महिना चालू झाला की साधारणपणे मध्यमवर्गीयांच्या घरात शालेय वस्तू खरेदी करण्याची लगबग चालू होते. बहूतेक कुटूंबवत्सल पालक पगार झाला की शाळेसाठी लागणार्‍या वस्तूंच्या खरेदीसाठी बाजारात निघतात. मान्सूनचा पाऊस जरी चालू असला तरी एखाद्या सुटीच्या दिवशी आपापली मुले, त्यांच्या आया यांची स्कुटरवर निघालेली गर्दी रस्त्यावर पहायला मिळते.

{सूचना :- लिखाण थोडं असभ्य वाटण्याची शक्यता
आहे. तसे काही आवडत नसल्यास पुढे वाचू नये, ही विनंती.}

नावात घंटा काही नसलं तरीही नाव सांगावं लागेल,
म्हणून मी सुदर्शन लिगाडे.
फार पूर्वी कै. धोंडीसाहेब देशमुख शिक्षण संस्थेचे आदर्श मराठी विद्यालय, असे नाव असलेल्या शाळेत आम्ही शिकत होतो.

तेव्हा शाळेला जावं लागायचं...
अभ्यास वगैरे पण असायचा, पण आम्हाला काही चिमणीच्या वगैरे उजेडात अभ्यास करायची गरज पडली नाही, कारण गावात आधीच लाईट आली होती..!
त्यामुळे "आम्ही चिमणीच्या उजेडात अभ्यास करून
आयुष्यात असे असे झेंडे लावले!" ह्याप्रकारचे चमकदार डायलॉग वेळप्रसंगी मारता येत नाहीत, याची आज मोठीच हळहळ वाटते.

तर जन्मदाते म्हणाले की, ''सगळीच पोरं जातेत तर तू बी जात जा शाळेला. हितं बसून उगंच पांदीवगळीतनं खेकडी मारत फिरण्याबगर तरी दुसरं काय करनार हैस तू?''
ह्या बिनतोड सवालाला माझ्याकडे ठोस असं उत्तर नव्हतं त्यावेळी, म्हणून मग जावं लागलं.

'मी उदास झालो' असं नका लिहू. आम्हाला थेट उदास करा. ती उदासी डायरेक्ट पोचवा आमच्यापर्यंत. तुम्ही उदास
झालात ही नुसती 'माहिती' घेऊन आम्ही काय करू त्याचं..! उदास व्हायची इच्छा आहे आमची आणि तुम्ही हसवताय..!
हे बरं नाही..

हल्ली हे असं फारच व्हायला लागलंय.. म्हणजे समजा
पुस्तकं घ्यायला गेल्यावर नेहमीच्या सवयीनं एखादं पान
उघडून अधलामधला पॅराग्राफ चाळला आणि असलं एखादं टुकार वाक्य दिसलं की अर्ध्या सेकंदात पुस्तक मिटून
जागच्या जागी जातं आणि मानसिक प्रतिक्रिया, शेरेबाजी चालू होते...शिवाय कुजकं हसू येतं ते वेगळंच...