कथाशंभरी २ - 'जन्म-मरणांचा फेरा' - अ'निरु'द्ध
अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि .....
तेच दृश्य त्याला वारंवार दिसत होतं.
गरगरणाऱ्या आकाश-पाळण्यासारख्या भोवळ आणणाऱ्या गतीने तर कधी संथ.
सभोवताल वारंवार बदलत होता आणि त्याचा देहही.
कोणकोण आणि कायकाय होता तो, कोण जाणे.
मानव, पशु, पक्षी.. अगदी पिशाच्चयोनीही.
त्यातही सलणारी बाब म्हणजे परिसरातले भोचक लोक वारंवार डोकावून उघडपणे टिकाटिप्पणी करत होते.
'जगायला ना नाहीये ग माझी, पण हे असं अंथरुणात पडून जगायची इच्छा नाहीये.' आईचं बोलता येत असतानाचं माझ्याशी बोललेलं शेवटचं वाक्य! नंतरचे तीन दिवस फार अवघड होते. वेदनांमुळे तिच्यासाठी आणि ती जाणार हे कळलं होतं त्यामुळे आमच्यासाठी. त्यानंतर तिचा आवाजही गेला. एकेक गात्र शिथिल होत गेली. ती आता फार दिवसांची सोबती नाही हे कसं कोण जाणे तिलाही जाणवलं होतं.
तरी निव्वळ रोमान्स म्हणजेच मोरपिशी दिवस असतील तर आमचे लांडोरपिशी गोड मानून घ्या 
----------------------------------
कॉलेजचे ते मोरपिशी दिवस !!
हा विषय वाचल्यापासून मनात एकच विचार. आजवर ईतके यावर लिहीले आहे. आता आणखी काय लिहीणार...
हे माझे एक जुने पेंटींग आहे. पावसाळ्याच्याच थिमवर आहे म्हणून म्हटले इथे टाकावे.
अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि त्या घरातून येणार्‍या मादक सुरांनी त्याला मोहिनी घातली.
"कुंडी लगाले सैंयाऽऽऽ,
तुम्हरको जन्नत दिखाती मैं”
भारून गेल्यासारखा रघू त्या घराच्या दारात जाऊन उभा राहिला.
बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. "अरे हे काय"
आपल्या विनंतीला मान देऊन आणि ज्यांना गणेशोत्सवात धामधूम असल्यामुळे स्पर्धा आणि उपक्रमांमध्ये भाग घेता आला नसेल तर त्यांना एक संधी देण्यासाठी मायबोली गणेशोत्सव २०२२ यातील स्पर्धा आणि उपक्रमांसाठी येणाऱ्या प्रवेशिकांची मुदत रविवार ११ सप्टेंबर २०२२ रात्री १२ वाजेपर्यंत (अमेरिकेची पश्चिम किनार्‍यावरची प्रमाणवेळ) वाढवली आहे.
बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......
"आपल्या सोबतीला बघ कोण आलंय."
"अय्या ! कित्ती दिवसांनी बघतेय मी तर बाई या जॉनीला. नवीन रुपात किती क्यूट वाटतोय गं."
"पण जरा काळा झालाय नै."
"चालवून घेऊ."
"हा एवढा वेळ काढून आलाय म्हणजे कायतरी विशेष कारण असणारे नक्कीच."
"किती वर्षे आपण दोघी कपाटातच अडकून गेलेलो. आता मात्र पुन्हा एकवार खेळ रंगणार. तू, मी आणि जॉनी."
अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि… त्याचा बांध फुटला.
काही वर्षांपूर्वी राधाचं कुटुंब शेजारी राहायला आलं, आणि हळूहळू या दोघांचं प्रेम फुलत गेलं. तिच्या अत्यंत आवडत्या पारिजातकाच्या फुलांसारखं मंद स्वर्गीय सुगंध देणारं. पण गेल्यावर्षी राधा आजारी पडली, ती हळूहळू संपतच गेली. रघू खूप दुःखी व्हायचा, तेव्हा ती म्हणायची, “रघू, काहीही झालंतरी मी नेहेमी तुझ्या सोबतच असेन. पण तू स्वतःचं आयुष्य आनंदाने जगशील असं मला वचन दे.”
