काव्यलेखन

ह्या गझलेचा तिसरा शेर 'आनंदयात्री'च्या सल्ल्याने वृत्त सांभाळून, बदलून लिहिला, त्यामुळे त्याचे धन्यवाद

निघायचे असेल ना? जपून जा,
घरात काय राहिले, बघून जा...

सुने तुझ्याविना असेल देवघर,
(सुगंधरूप त्यात तू भरून जा...)

छतास उंच राहिले करायचे,
इथून तू हळूच अन् लवून जा...

सुकेल बाग ही तुझ्या विना, जरा;
फुलांस स्पर्श एकदा करून जा...

जमेल का तुला फिरून पाहणे?
जमेल त्याक्षणी पुन्हा वळून जा...

पुरे मनात आसवांस ढाळणे,
इथेच यायचेय ना? हसून जा...
----------------------------------------------------------------
हर्षल (२२/२/१३ - सकाळी १०.३५)

अताशा जीवनी माझ्या नवे काही घडत नाही
नवेसे स्वप्नंही आता मनाला भाळवत नाही

नव्या वाटा नको आता नवे काही नको वाटे
अता पाऊलही माझे नव्या साठी अडत नाही

तिथे श्रावण बरसलेला, कधी गोष्टी वसंताच्या
इथे वैशाख आला ना, शिशिरही गोठवत नाही

कुणी यावे, कुणी जावे.. सुतक नाही न सोयरही
पुरणपोळी नको वाटे, नि भाकर मोडवत नाही

मनाची बागही माझ्या जशी आहे तशी आहे
कुणीही नासवत नाही, कुणीही बागडत नाही

कशाचे दु:ख वाटावे, कशाने सौख्य नांदावे
असे काही कधी घडले, मला ते आठवत नाही

खगांचे थवे पाखरे ही निरागस
काय कसे रज कण संचिताचे
थकेनात पंख खळे ना भरारी
रिते मोकळे सोस निळ्या अंबराचे

न हेवे न दावे न साठे कशाचे
हवेसे नितळ पारदर्शी उसासे
ढळे दिवस कोरा रात्र आणि काळी
जगाची तमा ना असे खेळ सारे

माणूस मी भूक व्याधी उपाधी
मुळी मूढ ईर्षा अंध अंग जाळी
परा बुद्धि-मेधा असूनी उपाशी
अवकाळ मोठा सदा मोह पाशी

.........................अज्ञात

गझल
सहसा कुणास आम्ही काळीज देत नाही!
अगदी दिलेच तर ते मागून घेत नाही!!

कैफात कोण नाही? मज सांग तू कसाई!
कळते मला, अरे मी, इतका नशेत नाही!!

गेली गळून काही पाने तरी अम्हाला;
निष्पर्ण बनविण्याची ताकद हवेत नाही!

दिसतील फक्त काही तुज बेचिराख स्वप्ने.....
याहून अन्य काही माझ्या चितेत नाही!

गेला जळून अवघा, तो कापराप्रमाणे....
ज्याला तुम्ही हुडकता, तो ह्या सभेत नाही!

माझे नशीब आहे अगदी तुझ्याप्रमाणे!
मीही मजेत नाही, तूही मजेत नाही!!

माळून चांदणे ती, भेटावयास येते!
आहे तिच्यात काही, जे पौर्णिमेत नाही!!

-------प्रा.सतीश देवपूरकर

' हॅप्पी न्यू इयर ' फार जल्लोषात म्हटले
आयुष्य सुरु झाले पुन्हा जुन्या क्रमाने

' हॅपी बर्थ डे ' मित्रांनी सुरात म्हटले
वागू लागले नंतर नेहमीच्या थंडपणाने

अंतरपाटा आड खूप आनंदी होती दोघे
सुप्तपणे सुरु झाले मग पति पत्नीचे गा-हाणे

पुत्र मित्र आप्तांची शोकसभा साजरी झाली
झाले सैल मोकळे श्वास स्मशानातच क्षणभराने

झाला अखेरचा शृंगार फोटोस लागला हार
संपले आयुष्य साग्रसंगीत परंपरे प्रमाणे

मी चुंबून घेतो धरती !

पाहून प्रियेचा चेहरा स्मित फुलते भलते गाली
पहाटेच्या प्रहरी तसली क्षितिजाच्या ओठी लाली !

सामावून घेती झाडे आपल्यातच आभाळाला
धुक्यातून उगवून येते पाचुंची डोंगरमाला !

चकचकती चांदी लेवून झुळझुळती झर्झर निर्झर
सृष्टीच्या कंठी फुटती मधु धुंद सुरांचे पाझर !

शेतांचे हिरवे शालू वाऱ्‍यावर सळसळतांना
प्रीतीत मोहरून जाती ढोलीतील राघूमैना !

पाहून हे सगळे सगळे डोळ्यांना येते भरती
ओठांचे सांडून भान मी चुंबून घेतो धरती !

- राजीव मासरूळकर

मी चुंबून घेतो धरती !

पाहून प्रियेचा चेहरा स्मित फुलते भलते गाली
पहाटेच्या प्रहरी तसली क्षितिजाच्या ओठी लाली !

सामावून घेती झाडे आपल्यातच आभाळाला
धुक्यातून उगवून येते पाचुंची डोंगरमाला !

चकचकती चांदी लेवून झुळझुळती झर्झर निर्झर
सृष्टीच्या कंठी फुटती मधु धुंद सुरांचे पाझर !

शेतांचे हिरवे शालू वाऱ्‍यावर सळसळतांना
प्रीतीत मोहरून जाती ढोलीतील राघूमैना !

पाहून हे सगळे सगळे डोळ्यांना येते भरती
ओठांचे सांडून भान मी चुंबून घेतो धरती !

- राजीव मासरूळकर

||'३४६८१' प्रसन्न!||

(भुंग्याकडून प्रेरणा घेऊन..)

आले कुजलेले मिठ नसलेले
मी एक मठ्ठा (मला) सर्वांनी टाकलेले..

माझे मला कळेना पिऊ कसा मला मी
प्रत्त्येक घोट माझे ईतके 'कोथींबीरलेले'

पिऊ नये कुणाचा मठ्ठा कुणिही
असतात मिशांचे केस सांडलेले

डोळे भरू न देता* आम्ही पिऊन घेऊ
दिसतील सर्व मठ्ठे टेबलावर सांडलेले

ती बाई वाढणारी समजूतदार होती
दिसले कुणास नाही मठ्ठयात थुंकलेले

शिक्षा मला मिळाली वाटीत राहण्याची
मी एक ताक होतो पाणी घुसळलेले

केली कुणि न परवा माझ्या विटं(डं)बनाची
मी आत्मवृत्त होतो लिहून मठ्ठलेले.

(तस्वीर तरही) सागराला माग पाणी

सागराला माग पाणी, सावली वृक्षाकडे
त्याचसाठी घालती ते अंबराला साकडे

आड पाण्याचा भरूनी वाहतो केंव्हा इथे
व्हायचे की पोह-याने फक्त थोडे वाकडे

ठरवल्या होत्या दिशाही वेगळाल्या आपल्या
सोडती ना गुंतलेल्या या मनाची माकडे

तोकड्या सोई तरीही गिरवली मी अक्षरे
शिकवण्याला एक बाई अन बसाया बाकडे

गगन ताऱ्यांचा पसारा मोजणी कैसी जमे
मोजती शास्त्रज्ञ देती तारकांना आकडे

===========================

येत ना शोभा नभाला चंद्र हा गेला कुठे?
देव ही उडवून रात्री तारकांना पाखडे

हसतोस केव्हा नसे नित्यनेम
लगटून प्रेम अंगांगाला

अद्दल घडावी असे झाली काही
पोर उभे राही दारातच

फिरून तुझ्याशी येत राहीन बा
चटावलो मी वा म्हण काही

दिसमास केला सुखाचा सोहळा
लावलास लळा नकळता

............................................

तुझ्यापाठी गेलो फरफट झाली
किमंत कळाली आपसूक

फिटून विटली हौस बोलण्याची
तुला ऐकण्याची जाइचना

फरक पडावा कुणाला कशाचा
आपला उसासा आपल्याशी

लावून घेशील एवढे-तेवढे
मलाही हळवे करशील

......................................

खदखदतोय काळ माझ्यावर
कर्तव्याचा भार थर कापे

घटका विसावा घेतलास निघ
कर लगबग वेळ कोठे