#कविता

या कंपत्या दिव्याला
कुणी तेल द्याल का रे?
उजळेन मग असा की
हे लाजतील तारे!

ना आस मज घडाची
तिळभरही फार आहे,
पुन्हा प्रकाशण्याचा
माझा विचार आहे!

फडफडलो मी जरीही
विझणार आज नाही,
अंधार झटकल्याची
ही एक मुक्त ग्वाही!

दिलेत वादळांचे
त्यांनी मला इशारे,
वणव्याचे रक्त माझे
मज जोर देती वारे!

या रुक्ष माळरानाची जाणीव असमंती,
घेऊन गंध फिकट, वाळलेल्या गावताचा
भिनतो वारा निंबोणीच्या अंगी.

ऋतुबदलात जाणवते पानांना,
इछा तरुची,
पुन्हा मोहरण्याची,
नव्या पलवीची.

सोडून भार वाऱ्यावर,
कातरलेली पाने,
मद्यधुंदीत, घेत हिंदोळे,
जातील तिथे,
वारा घेऊन जाईल जिथे

अथांग अंथरलेला सुवर्ण गालीचा,
सयंकाळी संभ्रमात रंगांच्या.
सोडूनं अट्टाहास हिरवा,
उरतो रंग सावळा-पिवळा,
मौसमात पानगळीच्या.

रात्रीस पौर्णिमेच्या ,
निंबोणीआड तडकलेला,
तरल लहरींवर जळाच्या,
निखळला चंद्र जरासा.

एक धुंद सकाळ
प्रकाशाने सजलेली
अंधार मागे सारता सारता
दवबिंदुंनी भिजलेली..

एक तप्त दुपार
उन्हामध्ये विरलेली
झाडाखालील सावलीच्या
शोधामध्ये सरलेली..

एक हळवी संध्याकाळ
अस्ताकडे झुकलेली,
अंधाराची सोबत करण्या
प्रकाशास मूकलेली..

एक अकेली रात्र
काळोख विणण्यात जूंपलेली,
उजेडाची वाट बघत
अंधारातच संपलेली..

एक सूखी माणूस
हसताना दिसलेला,
अन् एकांतात डोळ्यांचे
काठ पुसत बसलेला..

डोळ्यात तुझिया दिसले आज
माझेच प्रतिबिंब मला,
परी न दिसला भवती एकही
प्रेमाचा तरंग मला..

प्रतिबिंब ही कसे म्हणावे?
हे तर केवळ रेखाटन!
आकृत्यांची रटाळ जुळवण
नाही कुठली रंगकला..

रेघाही सोडून संहती
झाल्यात पुसट जराश्या,
तुझ्या रंगांनी कधी श्रीमंत
वाटे आज भणंग मला..

बरं हार मानुनी; खंबीर मनाची
घ्यावी थोडी सोबत तर;
तोही बापुडा, आठवांत तुझ्या,
दिसे आज दंग मला!

आभाळातून आल्या दोऱ्या
सरसर सरसर पाण्याच्या
अन् हलकेच लगेच उमटल्या
मनात ओळी गाण्याच्या

हितगूज करण्या सूर्याशी
ढग आड तयाच्या आले
आनंदाश्रू अन् या भेटीचे
पृथ्वीवर बरसून गेले

पानांचे घेत थांबे
थेंब ठिबकत खाली आले
मातीचीच ओढ मनात
मातीतच मिसळून गेले

थेंब टपोरे पडता खाली
सूक्या मातीतही जीव आला
अन् मृद्गंध जो दरवळला
ओढ पृथ्वीची लावी नभाला

वीज बेधुंद नाचे आभाळी
अन् झाडांची तिला साथ
हिरवळलेले डोंगर माथे
देती ढगांच्या हातात हात

मना मानूनी कधी स्वच्छंद होतो
जना मानूनी कधी पाबंद होतो
परि अंती नशिबावरी सोपवूनी
जशी वाट नेते तसा जात राहतो..

मनासी न पटता कधी क्रुद्ध होतो
कधी मतलबी तर कधी शुद्ध होतो,
कधी वाटते द्यावे दुनियेस काही
कधी फक्त मिळण्याची का वाट पाहतो..

कधी लागते सहप्रवाशांची रांग
कधी जिंदगी देते विरहाची बांग,
किती आले गेले जरी जीवनात
तरी कुणी येण्याची का वाट पाहतो..

कधी चालता चालता थकतो फार
अन् मग येते डोळ्यांतूनी संथ धार,
कधी होते ओठावरी हास्य स्वार
कधी सून्न होउनी दूनियेस पाहतो..

अंधाराच्या आडूनही
धुंडत होतो प्रकाश मी,
मिट्ट झाले काहीदा पण
झालो नाही हताश मी!

प्रतिकुलतेच्या अरण्यातही
चालत होतो खुशाल मी,
नैराश्याची ठिणगी पडता
त्याची केली मशाल मी!

श्वापदांचे जत्थे भोवती
पण झालो नाही शिकार मी,
किंकाळ्यांनी गुंजले अंबर
पण मनातूनी निर्विकार मी!

तारांगणही विस्कटले जेव्हा
माझाच ठरवला ध्रुवतारा मी,
उत्तरेच्या शोधार्थ फिरवला
दक्षिणेचा वारा मी!

संवाद झाकलेले
हे शब्द मापलेले,
अन अंतरी मनाच्या
हे भाव गोठलेले

दडपून भावनांना
उरती सवाल अंती,
का बंद ही कवाडे?
उभ्या कशास भिंती?

अडवू शकेल गाणे
ऐसी ही भिंत नाही,
आलाप देण्या परंतु
कोणा ऊसंत नाही

चक्रात जीवनाच्या
अडकून श्वास मेले,
स्वर छेडिताच ओठी
का हुंदकेच आले?

प्रेम नाही म्हणतेस मग गालात का हसतेस
जरा काही बोललं की रुसून का बसतेस
शब्द देतात नकार तुझे डोळे मात्र वेगळच बोलतात
सूर्याकडे पाहून जणू सूर्यफूल डुलतात
प्रेम नाही म्हणतेस मग लाडात का येतेस
लालचुटुक ओठांनी आमंत्रण का देतेस
कसं सांगू तुला किती प्रेम करतो मी
तुझ्या डोळ्यात पाहताच स्वतः ला विसरतो मी
दुःख जरी तुझं असलं डोळे मात्र माझे रडतात
तुला खुशीत पाहून माझे सुध्दा गाल हसतात
माझ्या इतकं प्रेम तुझा साजण तरी करतो का ग
तुझे आश्रु टिपण्यासाठी रुमाल तरी धरतो का ग
खूप झालं प्रेम आता दूर जायला हवं