लेखन

पाऊस आला पाऊस आला
चहु बाजूंनी पुकारा झाला

कधी डोंगरावर तर कधी नदीकाठी
जाणवून देतो अस्तित्व तो
मनाचिया कोंदणी प्रियाच्या
रिमझिम जागवून देतो तो

आठवणींच्या कडेकपारी
पाऊस दाटून राहतो नेहमी
उनाड वारा अन् धुंद हवा

उधाणते नजर मावळतीला अन
स्मरणओली वेळ विसावते पापण्यांकाठी
... क्षितिजावरच्या भेटीगाठी!
------------------------------------------

अर्थास शब्द माझा पारखा
उरलो न मी माझ्यासारखा
... तडकलेला आरसा ?

सत्यवान सांगता यमाक,
थोडो विचार करा,
एकदा तरी नकार देवान,
माका बरोबर व्हरा
......
जन्मोजन्मी तुमका अडवान,
माका व्हराक देणां नाय,
शंभर जन्म झाले अशे देवा,
मी करू तरी काय?
....
सातच जन्माचो वादो असां
तुमका सांगता सामकी,

मृत्योर्मा अमृतं गमय |
प्रार्थनेपाशी तर्काचा विलय
ॐ शांति: शांति: शांति: |

***************************

तू उंबरठ्याशी - नसूनही असल्यासारखी
मात्र अवघ्या घरा-अंगणाला पडली तुझी भूल
तू कर्दळीचे फूल ...

( Francesca Bardsley ची ही छोटीशी कथा वाचल्यावर आवडली म्हणुन अनुवादाचा पहिलाच प्रयत्न....)

भिवाण्णा पार सटपटून गेला होता....

आज काल माझ्या आयुष्यात काही तरी वेगळ घडतय. वेगळ म्हणजे नक्की काय ते अस सुसंगत पणे नाही सांगता येणार पण तरीही एक प्रयत्न करतो. आता हेच बघा ना मी कोण हे सांगायच्या आधीच तूम्हाला दूसरच काहीतरी सांगायला सुरूवात केली.

"आयुष्यात कधी मला काही झालं ना तर डायरेक्ट मरायला आवडेल मला.... उगाच च्यायला हातपाय निकामी झाल्यावर जगण्यात काय अर्थ आहे?" मी हॉस्टेलमधे एकदा तरातरा बोलले होते. "दुसर्‍यावर आपलाभार कधी होता कामा नये.." हे माझं तत्वज्ञान.