लेखन

किरदुर्ग ~ भाग ६

ईवलसं बाळ हातात आले. तिला माहितही नसलेल्या कित्येक भावनांनी तिचे मन भरून गेले. बाळाच्या रडण्याने, जावळाच्या वासानेही तिचा जीव उचंबळून यायचा.

नक्षत्रासारखी आहे पोर, आजी म्हंटली. तिला आता निवांत वाटत होतं. सगे-सोयरे आजूबाजूला होते. भूक तर इतकी प्रचंड लागत असे की, ज्याचे नाव ते.

लहान असताना, गरम पुरणपोळीवर तुपाची धार घालून आजी द्यायची. दमानं घे, तोंड भाजेल म्हणायची. चांदीच्या वाटीत कवडी सारखं घट्ट दही द्यायची. भरलं वांग, मिरचीचा खर्डा. अहाहा! जातीच्या खवय्याला संयम कसला?

लाल महालात नुसता हलकल्लोळ माजला होता. सगळेजण सैरावैरा धावत होते. झोपेत अचानक झालेल्या हल्ल्यामुळे सगळेच बेसावध होते. राजांनी आपल्या मावळ्यांबरोबर पक्का डाव आखला होता. शाहिस्तेखान पक्का तावडीत सापडला होता पण त्याच्या सुदैवाने त्याच्या बोटांवरच निभावले. इतक्यात महालाबाहेर खानाचे सैनिक सावध झाल्याचा इशारा ऐकू आला. इतर सगळे सावध व्हायच्या आत महाराज सिहंगडाकडे जायला निघाले. मोहीम फत्ते झाली होती.

मध्यरात्री घडलेला रस्त्यावरील थरार. भाग~५

सुहास जर दारुडा आणि बाहेरख्याली नसता तर त्या रात्री सुजाता ला घर सोडावे च लागले नसते.. एव्हढे सगळे घडले, त्याला कारण सुहास चे वागणेच होते.. तरी सूजाताच्या मनात
त्याच्या विषयी सॉफ्ट कॉर्नर असेल?
की हे त्याला संपवण्यासाठी तिच्या आत्म्याने उभे केलेले नाटक असेल?
शेवटच्या अंकाला सुरुवात झाली आहे..
सर्व प्रश्नांचा उलगडा या भागात होणार आहे..

पुढे

गुळेगाव मधली ती आमची शेवटची रात्र... आम्ही सर्व प्रकरण उद्या मिटणार या आनंदामध्ये शांत झोपलेलो होतो..

दोन दिवसांपूर्वी तो ममा-डॅडासोबत डोंगरामागच्या कुरणात खेळायला आला होता. त्याला इथेच थांब, असे सांगून ममा-डॅडा कुठेतरी गेले होते. दोन दिवसांपासून तो त्यांची वाट बघत होता. आताशा त्याला घराची खूप आठवण येऊ लागली होती. त्याचे छोटेसे घर, मऊ उशी, खेळणी, कपडे आठवत, त्याने आकाशाकडे बघत आवाज काढला. त्याला सपाटून भूकही लागलेली होती. पोटात खड्डा पडला होता.
रात्री काहीजण त्याच्यापुढे अन्न टाकून गेले होते.
"यक्, मी नाही शिळे खात!"
तेव्हढ्यात त्याला ओळ‌खीचा वास आला.
उंच डोंगरावर काहीतरी हलताना दिसत होते. ममा-डॅडा आले असतील का? त्याने आनंदाने चारही पायांवर उडी मारली.

कवी ग्रेस (माणिक गोडघाटे) यांच्या सुंदर व आशयघन कवितेवर केलेले मी विडंबन...हे गीत महाश्वेता या मालिकेचे शीर्षक गीत होते....(ही पापे मी कुठे फेडणार आहे देव जाणे)

विद्यार्थी ७:-
“मुळात जरा खाण्यावरच संयम ठेवला ना बयो की जन्मभर फिट रहायला बाकी जास्त कष्ट लागत नाहीत. “

विद्यार्थी ८:-
“बयोऽऽऽ मी जन्मात कधी अशी खाण्यासाठी वखवखलेली माणसं पाहिली नाही, जरा म्हणून संयम नाही….”

विद्यार्थी ९:-
“आपला तर जन्मच खाण्यासाठी झालाय
बयो, जरा थोडे खायचं किंवा संयम ठेवायचा हा आपला प्रांतच नाही.”

विद्यार्थी १०:-
“फक्त खाण्याचाच प्रश्न नाही गं बयो, ह्यांना जन्मभर कोणत्याच बाबतीत जरा म्हणून संयमच नाही

खालील शब्दांचा वाक्यात प्रयोग करा

खाणे, जन्म, बयो, संयम, जरा.

विद्यार्थी १:-
“जरा संयम ठेऊन खावे, एकच जन्म आहे बयो. “

विद्यार्थी २:-
“जरा संयम ठेऊन जन्म द्यावा बयो, खाण्यासाठी पुरायला हवे. “

विद्यार्थी ३:-
“बयो जरा खाण्याचे बघा, मोबाईल बघण्यासाठी जन्म पडलाय, त्यावर जरा संयम ठेवा.”

विद्यार्थी ४:-
“जन्मभर बसून खाता येईल एवढा पैसा मिळेल बयो, जरा योग्य वयात गुंतवणूक कर आणि फक्त compounding ची वाट बघ.”

विद्यार्थी ५:-
साहेबांना कालच पाच लाख पोचवले, “ बयो जन्मभर बसून खाशील अशा ठिकाणी बदली देतो, जरा संयम ठेव” म्हणालेत.

ती साकारत असलेलं पात्रच तसं होतं. 'रांधा वाढा उष्टी काढा...' या काळातली स्त्री तिने साकारली होती.

पोटात भुकेची आग. पण कामावरची अपार निष्ठा तिला जेवू देत नव्हती. कारण तिचीच प्रमुख भूमिका असलेला हा प्रयोग तिच्यासाठी फार महत्वाचा होता. तो यशस्वी होण्यासाठी तिने जीवापाड मेहनत घेतली होती. तिच्या अपेक्षेप्रमाणे तिला प्रेक्षागृहातून भरभरून प्रतिसादही मिळत होता.

The Love of Crocus and Smilax ह्या ग्रीक दंतकथेचे मराठीत शब्दांकन:

कोणे एके काळी ग्रीस मध्ये 'क्रोकस' नावाचा देखणा तरुण आणि 'स्मिलॅक्स' नावाची एक अप्सरा एकमेकांच्या प्रेमात पडले होते. त्या दोघांचे प्रेम पवित्र असले तरी भूलोकातील मर्त्य मानव आणि देवलोकातील अप्सरेतले हे प्रेमसंबंध देवी-देवतांना मान्य नसल्याने त्यांचा ह्या प्रेमाला विरोध होता. देवी-देवतांचा आपल्या प्रेमाला असलेला विरोध पत्करूनही क्रोकस आणि स्मिलॅक्स ह्यांच्या गुप्तपणे भेटी-गाठी सुरूच होत्या.