कथा

अडमाच्या लिस्टीत टाकण्यासाठी ही कथा परत टाकतेय इथे.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
तसा प्रसंग तर छोटासाच पण आठवला की आदिती सटपटून जायची. मग झाल्या प्रकाराची कारणं चाचपडणं, इकडे तिकडे जबाबदारी वाटून स्वत:ची बोच कमी करणं हे मागाहून यायचंच. पण राघवशी काही बोलणं जमायचं नाही. त्याला अजून दुखवायचं धाडस नव्हतंच ना तिच्यात.

तोच छोटासा प्रसंग आठवला की देवीही सटपटून जायची. कारणं चाचपडणं इत्यादी मागाहून यायचंच पण फोन उचलून आदितीचा नंबर फिरवणं जमायचं नाही. स्वतःला अजून दुखवून घेणं परवडण्यासारखं नव्हतं तिला.

नमस्कार मित्रांनो,
१) इथे या बाफवर जाऊन मला कसली मदत हवी आहे ते कळेल : http://www.maayboli.com/node/18381
२) तुमचे जर फेसबुक असेल तर मला त्यात सामिल करा. नाही मिळाले खाते तर मला विपू पाठवा.

धन्यवाद.

समोरून निघालेली प्रकाशाची एक प्रदीर्घ शलाका त्याच्या अंतराळ पोशाखाच्या सुरक्षा काचेवर आदळली. काचेचे अनेक लंबगोलाकृती तुकडे तिच्या वाटेतून बाजूला झाले, शलाकेमधली काही किरणे त्यावर पडून परावर्ती किरणांनी ते लखलखले. ती लखलख ईतकी प्रखर होती की दोन क्षण त्याला कळलेच नाही, पण रिफ्लेक्स अ‍ॅक्शनने त्याने उजवा हात वेगाने डोळ्यापुढे नेण्यासाठी उचलला.

**

अंगावरचं निथळणारं पाणी टिपत ती बेडरूम मध्ये शिरली. केसांना गुंडाळलेला टर्किश टॉवेल भिजून अजूनच चिंब झाला होता. बाथकोटच्या गाठीला पुन्हा एकदा नीट बांधून तिने केस मोकळे सोडले. ओला टॉवेल तसाच कोपर्‍यात भिरकावून ड्रेसर मधून दुसरा टॉवेल काढला.

मातृदिनाच्या कार्यक्रमांमधे माझ्या आईची ही कथा इथे देत आहे. १२ मार्च १९९२ ला मुंबईत जे बाँबस्फोट झाले होते त्या पार्श्वभुमी वर आईने तेव्हा ही कथा लिहिली होते.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

श्रावणसरी कोसळत होत्या. उनपावसाचा पाठशिवणीचा खेळ चालू होता. मंगळागौरीची रात्र, खेळाला अगदी रंग भरला होता. सगळ्याच जणी अगदी भान हरपून खेळत होत्या. लहानमोठ्या, म्हातार्‍याकोतार्‍या वय विसरून नाचत होत्या. ठेका छान जमला होता...
नाच गं घुमा,
कशी मी नाचू ?
नाच गं घुमा
नाचू मी कशी ?

साधारणत: साडेसहाचा सुमार असेल. गजबजलेल्या रानडे रोडवरुन 'तो' प्लाझाच्या दिशेने चालत होता.आजूबाजूला लोकांची तुफान गर्दी होती. असंख्य वाहनांचे हॉर्न एकामागून एक वाजतच होते. या प्रचंड तोबा गर्दित जो तो आपआपल्या ठिकाणी भरभर जाऊ पहात होता. संध्याकाळ असूनही उन कायम होतं. उन्हात वाहनांच्या काचा चमचमत होत्या. एक प्रकारचं चैतन्य सगळ्या वातावरणात भरुन राहिलं होतं. त्याची पावलंही त्या गर्दित भराभर पडत होती. पडणाऱ्या प्रत्येक पावलागणिक त्याच्या ह्रुदयाची धडधड वाढत होती. अखेर एकदाचं जिप्सी आलं. त्याने क्षणभर श्वास घेतला आणि तो आपल्या नेहमीच्या टेबलावर जाऊन बसला.

आज मला शलाकाची प्रकर्षाने आठवण येतेय. आज जर ती माझ्याबरोबर असती तर कदाचित आम्ही आज सर्व एकत्र असतो. आम्ही म्हणजे मी, शलाका आणि आमच पिल्लू अक्षत. पण तिला खूप मोठ व्हायच होत.उंच उंच उडायच होत. माझ्या सारख्या 'सामान्य वकूबाच्या माणसाबरोबर'....

'मी सामान्य वकूबाचा माणूस' हे तीने मला कित्येकदा ऐकवल होत. आहेच मी सामान्य, नाहीये मला उडण्याची जीद्द. पण म्हणून मी जगायला, संसाराला नालायक होतो का? कदाचित हो. नाहीतर आज मी असा एकटा नसतो.
_________________________________________________

१.

"हाऽऽऽऽऽय ऑल माय यंग ऍंड लव्हली फ्रेन्ड्ज!! ओळखलात ना आवाज? येस्स! यूअर अमि इज बॅक! मला किती आनंद होतोय इथे परत यायला, तुमच्याशी बोलायला, मी सांगू शकणार नाही फ़्रेन्ड्ज.. पण तुम्हाला कळेल नक्कीच.. गेला एक-दिड महिना मी टोटल झोपून काढला, इतकं फ्रस्ट्रेटींग असतं ते माहित्ये, पण तुमच्या, केवळ तुमच्यामुळे मला परत यावंसं वाटलं.. फ्रेन्ड्ज, आय कान्ट रियली थँक यू फॉर यूअर सपोर्ट, तरी पण मनापासून मनापासून थँक्स.. थँक्स त्या असंख्य ईमेल्स आणि मेसेजेससाठी, त्या प्रार्थनांसाठी, आशीर्वादांसाठी आणि शुभेच्छांसाठी!!

http://www.maayboli.com/hitguj/messages/75/125979.html?1179812335

दरवाजा उघडून आत आले. संध्याकाळचे सात साडेसात वाजले असतील. एक कुबटसा वास मला जाणवला. खरं तर मला आता या वासाची पूर्ण सवय झाली होती. दिवसभर घर बंद. त्यात आल्यावरही दरवाजा खिडक्या सगळे बंद. उद्या सकाळी थोडा वेळ खिडक्या उघड्या ठवायला हव्या. परत एकदा मनाशी विचार केला.

तिथेच असलेल्या खुर्चीवर बॅग ठेवली. आणि कोपर्यात ठेवलेल्या सोनुकडे पाहिलं. सोनु मला बघून खुश होता. तिथल्या तिथे फ़िरायला लागला की समजायचं की स्वारी खुशीत आहे. सोनु, माझा गोल्ड फ़िश आणि या घरातला एकमेव जिवंत प्राणी, माझ्याशिवाय.

[माझ्यमते ही कथा आहे, वाचकांना ते ललित वाटु शकते ]

'आप्त'

घशाला पडलेली कोरड जाणवतच मला जाग आली आणि हिवाळा पुर्णपणे संपल्याचे जाणवले. उठुन ग्लासभर थंड पाणी प्यावे असे वाटले खरे पण तसे न करता सरळ वॉश बेसिन कडे गेले. ब्रश तोंडात सरकवला आणि सवईनेच पेपर शोधायला निघाले. अचानकच माझे त्यांच्याकडे लक्ष गेले. त्यांना पण पाणी हवे आहे असे मला वाटले.