कथा

अरे, अरे काय ह्या?? ऑँ?? हयसर सगळे जमलेसत काय कारणान, तुम्ही झगडतसात काय कारणा काढून, अरे शोभता काय ह्या?? अशान काय्येक होवचा नाय हातून, समाजल्यात?? तर आता हो धयकालो बंद करात आणि मुद्याचा काय ता बोलाक लागात!!"

"मी काय म्हणतय काकानुं, असा केल्यान तर? म्हणजे बघा, एक तर तुम्ही जावात, तुम्ही म्हणजे कशे, जरा वडीलधारे नाऽऽऽय, मगे तुमका समाजतला कसा वागूचा, काय बघूचा… होय का नाय रे??"

"होय, होय…" सगळ्यांनीच होकार भरलो!! सगळ्यांचा एक झटक्यात झालेला एकमत बघून पारही अचंबित झालो!!

"रे बाऽऽऽबल, खयं चललय मेल्या सकाळच्या पारी इतक्या घाईत?? कोणच्या म्हशीक रेडकू झाला काय मेल्या?? तुका काय बारशाचा आवताण आसा रेऽऽऽ??" सकाळच्या चायच्या भांड्याक भायेरसून राख फासता फासता, सुमतीन बाबलाक साद घातली!

बाबलो थयच थबकलो. सुमल्याचो आवाज तेह्वाच वळाखलो त्येनी, नायतर इतक्या प्रेमळ भाषेत त्येचो उद्धार करणारा दुसरा कोण असताला!! "गो सुमल्या, अगो आयलय तरी कधी परतान? माका काय खबरच नाय!! कोण काय बोलूक पण नाय ता..."

"तर रे मेल्या!! तू येकदम मामलेदारच मां, तुका सगळे बातम्ये पोचवूक!! लोकांकनी काय काम धंधे नाय आसत काय मेल्या?? तुझे पाठसून बातमी पुरवत धावतले ते!!" इति सुमल्या.

विश्वासराव सरपोतदार, एक प्रथीतयश लेखक. विशेषतः 'प्रवास वर्णन' आणि 'व्यक्तीचित्रण' ही त्यांची खासीयत. त्यांच्या लिखाणाची सहज शैली वाचकांना भूल पाडत असे. पण गेले काही महीने, ते अगदी अज्ञातवासात गेलेले.

आज निलीमाला अम्मळ उशीरानेच जाग आली. घड्याळाकडे पाहील तेंव्हा सकाळचे आठ वाजले होते. निलीमाला आश्चर्यच वाटल. आज कशी बर ईतकी झोप लागली आपल्याला. एरवी सकाळी ६ वाजता उठते मी पण आज जागच कशी बर आली नाही. आणि कसली ही विचीत्र झोप?

******मास्तर खिन्न मनाने अप्पांच्या घरून परत यायला निघाले..... *********

शाळेत जाताना पण मास्तरांच्या मनात अनेक विचार थैमान घालत होते. लक्षच नव्हते कशातही. एका विचित्र पेचात जणू ते अडकले होते. तत्वांना उराशी कवटाळाव, तर लेकीच्या स्वप्नांची राखरांगोळी डोळ्यांदेखत होत होती, आणि लेकीची स्वप्न फुलवायला जाव, तर तत्वं पायदळी तुडवली जाणार असच चित्र दिसत होत. मास्तरांना एकदम थकून, गळून गेल्यासारख, लढाई हरल्यासारख वाटायला लागल होत... शाळेत पोचले नाहीत, तोच, चालकांनी ऑफिसात बोलावले आहे असा निरोप आला. मास्तर ऑफिसात गेले.

"या, या मास्तर, मग काय ठरीवलय तरी काय मास्तर? कळू तरी द्या...."

********घरी जाऊन आता हे सारे पत्नीला सांगायचे होते. सारेच कठीण होऊन बसले होते...... ********

नेहमीचा घरचा रस्ता आज संपतच नाही, असे मास्तरांना वाटत होते... अतिशय थकल्या मनाने मास्तरांनी घरचा दरवाजा ठोठावला.

"आलातही इतक्यात? झाल का काम? काय म्हणाले ते लोक?"

**********अन लेकीला त्यांनी मायेने जवळ घेतल....********

दिक्षीत मास्तरांच्या घरात उत्साहाच वातावरण होत. इतक्या अनपेक्षितरीत्या जाईच लग्न ठरल होत, घरही चांगल मिळाल होत. जाई सुखावली होती हे बघून मास्तर आणि त्यांची पत्नी दोघांनांही समाधान वाटत होत. लग्नाची किती तरी तयारी करायची बाकी होती. मास्तर आपल्या पत्नीशी विचार विनिमय करत होते...

********** तसच आपल्या काय अपे़क्षा आहेत, याचा जरा अंदाज आला असता तर....."

बागेत जाता जाता जाई हळूच सुनिताकडे पाहून पुटपुटली, "तू जाऊ नकोस हं कुठे, आमच्या बरोबरच थांब..."

सुनिताने जाईकडे बघत डोळे मोठ्ठे केले!! तिला जाम हसू यायला लागल होतं, कसबस गंभीर राहण्याचा प्रयत्न करत ती जाईला हळू आवाजात म्हणाली, "चक्रमच आहेस!! मी काय करू तिथे?? कबाबमें हड्डी! अनिकेत काय खातोय का तुला??"

"अग पण... अस काय ग... थांब ना..."

"गप ग...!! अनिकेत मारेल मला!! वेडी आहेस का तू?? मी आहे पलीकडेच..... तू बोलून घे, काय? कळल नं?"

************ आज प्रत्यक्ष भेट होणार होती......

ठीक साडेचार वाजता, अप्पा आणि सुनिता दिक्षितांकडे आले.अनिकेत आणि त्याचे आई वडिल येणार, तेह्वा दोन्ही कुटुंबाना ओळखणारे म्हणून अप्पांनी आपल्या घरी त्यावेळी हजर रहाव, अशी दिक्षितांनी विनंती केली होती, त्याप्रमाणे अप्पा आले होते. काही हाताखाली मदत लागली तर, म्हणून सुनिताही आली होती.

"येऊ का सर?? वैनी?? झाली का तयारी सगळी?? सुनिता बेटा, तू जा जाई काय करतेय बघ बर..." अप्पांनी सुनिताला जाईकडे पिटाळल.... "सर, वैनी, कसलीही काळजी नको!! सगळ छान होणार बघा..."

पहिल्यांदाच कथा लिहायचा प्रयत्न करतेय, पाहू कितपत जमतय!! गाजराची पुंगी, वाजली तर वाजली, नाही तर मोडून खाल्ली!!

**************************************************************

दीक्षित मास्तरांच्या घरी जरा लगबग सुरु होती. आज त्यांच्या लेकीला, जाईला, बघायला येणार होते. घरात सर्वात जास्त अस्वस्थ मास्तरच होते! खर तर, त्यांच्याच शेजारी रहात असलेल्या कुलकर्ण्यांनी हे स्थळ आणल होत, म्हणजे तस माहितीच असणार होत…