vilas

तुझा निरोप घेताना

मन दाटून आले

का कुणास ठावूक

पण माघारी फिरताना

मनी धैर्य कोठून आले

मन हिमाच्छादित गोठले होते

विचारांनी वेढले होते

हात हलत होते

निव्वळ तुझ्या हातांना प्रतिक्रिया म्हणून

डोळे स्तब्ध होते

हातांचे खेळ बघून

आठवणींचा भृंग पिंगाया लागला

क्लेशांचा अरी जोर धराया लागला

जवळच एका पारावर बसून

समस्त आठवणीना एक करून

वाज वळू लागलो

अश्रुनी दिवा भरून

माघारी चालू लागलो

==================================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

एकदा वाघ शिकारीस निघाला

शोधत शोधत शिकार तो कुरणाशी गेला

डौलदार अजस्त्र तो, डोळे शिकारीकडे

गाढवांचा कळप तेथे चरण्यासी आला

हेरली एक बाकदार, सुंदर, नाजूक गाढवीण त्याने

असेल फर्लागभर अंतरावर

घेऊन पावित्रा मारणार उडी

इतक्यात नजरभेट झाली

त्या सुंदर गाढविणीच्या नजरेने केली, शिकाऱ्यावरच कडी

अन शिकारी खुद्द शिकार झाला

तारीख ठरवली गेली लग्नसोहळ्याची

घेतल्या आणाभाका शिकार न करण्याच्या

व यथेच्छ जोड्याने चरण्याच्या

मंगला समयी लग्न लागले

सोहळ्यास सारे जंगल लोटले

काळेभोर केस सोडून व्हरांड्यात व्हती उभी

गालावर लाली जणू शिंगाराची नदी

उभार पाहून तिचं , गडी सापकीन उठला

सूर्य होता डोईवर म्हणून तिथेच बांध घातला

काय सांगू गड्यानो ,,

बाबू जसा बाह्येर आला तस्साच आत घातला

ठुमके मारत आली घरात , घरभर नाचली

काळीज नुसतं चर्रर्र चर्रर्र , घाव वर्मी बसला

नावगाव ठावं न्हाई , दिसतेय झ्याक बाई

बायकोलाच इचारून सारा मागमूस काढला

काय सांगू गड्यानो ....

मासळी डोळ्यात भरली व्हती , तवाच गळ पडला

सांजच्याला चहा घेऊन आली नजरेसमोर

फिटेल का हे ऋण माझे

विवंचना आत दाटली

याच काळजीने मीच माझी

वर जागा शोधली

रोप मीच लावले

बघून स्वप्न उद्याचे

काय ठावं , याच जागी

इथेच सुळी चढायचे

रोज रोज तोच सूर्य

तीच आग ओकतो

रोज रोज मीच का पण ?

तेच तेच भोगतो

मीच जर का अन्नदाता

रिक्त का रे चूल माझी ?

घेतला नांगर हाती

हीच का रे भूल माझी ?

ऐकतो सरकारनामे

अभय कर्जांना दिले

फासली पाने पुन्हा ती

भाव तैसेच राहिले

================================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

फुल्ल गर्दीत सोडला कुण्णीतर्री

कुबट घाण वास

लोक सारी हैराण झाली ,

जणू नको झाला श्वास

घु खाऊन बी येणार नाही

इतका भयानक होता

कोणी सोडली हि दुर्मिळ ढूसकी ?

कोण हीचा निर्माता ?

शोधू लागलो चेहरे सारे

पण सारेच निर्विकार

कोणीही त्यातील वाटत नाही

मग कोण हा ढूसकीकार ?

केस जळाले , श्वास कोंडला

अहो किती हा अत्याचार ?

कोण घेऊनि सडका बोचा

उडवतो वासांचे हे बार

दहशतवादी परवडले राव

ते गोळ्या घातलात थेट

असले ढुसके नको रे बाबा

उचमळून टाकले बाहेर ऑम्लेट

उडता मुका, जरी असला सुका

तो गॉड मानून घ्यावा

कितीही चंचल पऱ्या दिसल्या

तरी एकीचाच हात धरावा

सोज्वळ शालीन निवडून

द्यावी सून आपुल्या घराला

घेत जावे उडते मुके मग

ठेउनी स्थिर मनाला

हात लावूनी ओठांना

त्या सोडिती हवेत सारे

अंतकुक्कुट बनवती सैरभैर

उमजा धोक्याचे हेच इशारे

सुक्या मुक्यांचे पाश हळूहळू

करतील विजार तुमची ओली

घेणाऱ्याला करावा लागतो

आपला खिसा तिच्या हवाली

सुक्या मुक्याने पदरी पडती

फक्त ओलीचिंब स्वप्ने

बायको कुशीत येऊनही

अलवार त्याचा अस्त झाला

अन रात झाली शाम्भवी

चांदवा घेऊन तारे

जणू सूर छेडे भैरवी

कोण या हृदयात आले ?

वाट शोधून ती नवी

प्रहर भासे वेगळा जणू

अंतःपुरा उगवे रवी

गुंजते सुमधुर कर्णी

नाद लावे भार्गवी

श्वास गेले लोपुनी

अन चित्त झाले पाशवी

भेट होता लोचनांची

आत फुटली पालवी

बहरला तो प्रेमवृक्ष

दृष्टी झाली हिरवी

============================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

ना देवेंद्र देव इथे

ना उद्धव आहे साव

आजही बळीराजा भीक मागतो

पण , त्याला काडीचा नाही भाव

संगीत खुर्ची चालू झाली

पवार वाजवतायत बिगुल

हरेक पठ्ठ्या मग्रूर इथे

पण आपलीच बत्ती गुल

किती बघावं , काय बघावं

कळत नाही काहीच

जो तो आम्हाला नाग वाटतो

आपला वाली कुणी नाहीच

का लावला डाग नखाला ?

डोक्याची झालीय भेळ

कोण बसणार खुर्चीवरती

यातच चाललाय वेळ

लाज बाळगा जरा मनाची

पुरे हि शोभायात्रा

लोकप्रतिनिधी निवडून दिलेयत

कि वेड्यांची भरलीय जत्रा

कुणीही बसावे , काही करावे

सरकारचे डोकं नक्की ठिकाणावर आहे काय ?

अरे देवेंद्रा , तुला झालंय तरी काय

चुलीत गेली प्रगती सारी

ठेव ती मेट्रो तुझ्याच दारी

मुक्यांचा जीव तुला खाऊ वाटला काय

सुधीर राव आहेत कुठं ? झोपलेयत कि काय ?

किती घरटी उखडली ते त्यांनाच ठाऊक नाय

रात्रीचा दिवस इथं पहिल्यांदाच उजाडलाय

सामान्यांच्या लढ्यास अशी किंमत ती काय ?

जास्त आवाज केला तर देतीलही तोंडावरच पाय

अरे देवेंद्रा ...

सरकारचं डोकं नक्की ठिकाणावर आहे काय ?

डोंगर पोखरून माती खाल्ली

माती खाऊन घरं विकली

पुढे जाऊन त्याच पैश्यातून

प्रिये मी मोर झालो तुझ्यासाठी

प्रिये , मी श्वान झालो तुझ्यासाठी

भुंकत राही अवती भवती

रागाची गंगा अन शिव्यांची लाखोली

तुच वाहिली अन हाणली काठी

तरी भुंकत राही अवती भवती

प्रिये मी श्वान झालो तुझ्यासाठी

मोर होवुनी काय जाहले

होते नव्हते धुळीस मिळाले

श्वान होवुनी काय जाहले

होत ते पण मन पोळले

वेडा म्हणुनी ख्याती जाहली

शिव्यांची शिदोरी वाढत गेली

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}