विनोदी लेखन

पुण्यातल्या रिक्षा आणि त्यांचे ’थोर’ चालक ह्याविषयी खूप बोलून किंवा लिहून झाले आहे.

राजकारणातल्या आणि अराजकारणातल्या कार्यकर्ते, समर्थक, भक्त, अनुयायी
या सर्वांची हात जोडून माफी मागून!!
***
-- बापु, 'कार्यकर्ते' म्हणजे काय?
-- बाबू, सोपं आहे! कार्यकर्ते म्हणजे 'कार्य' करतात, ते. म्हणजे काम करणारे लोक!

हा लेख मी आधी, ललित विभागात टाकला होता. तिथे काहि अनपेक्षित प्रतिक्रिया आल्याने, हा या विभागात हलवत आहे.

मी आणि आपला मुंगेरीलाल भारत सरकार तर्फे एका कामगिरीवर अमेरिकेत गेलो होतो. अमेरिकेत म्हणे एक मोठी इमारत आहे ज्यात असंख्य अतिरेक्यांच्या मदतीने बाँब निर्मिती चालू होती. मी आणि मुंगेरीलाल अमेरिकेला ह्या पासून रोखण्यासाठी आणि भारत-पाकिस्तान (हे काय मध्येच ? पण असे होते खरे) संबंध सुरळीत करण्यासाठी गेलो होतो. मी मुंगेरीलालची सेक्रेटरी होते. मी भयंकर तडफदार आणि स्मार्ट होते (होते काय्य्य्य्य...आहेच !!!). आमच्या जिवाला धोका आहे अशी सगळीकडे कुणकुण होती. पण मुंगेरीलाल हट्टाने तिथे गेला होता.

"अमित, मी पंडित काकुंकडे चालली आहे. दोन मिनिटात येत्ये!

आई बाबा पुण्याला गेले होते तेव्हाची ही गोष्ट!

अगदिच फुलाफुलांचा नाही पण... होत होता तो घालून निघाले, आपला इंडियन पंजाबी ड्रेस, हो... ओढणीसकट. हात-बीत नीट हलवता येतायत ना ते पाहिलं.
'हे घालून येणारेस?', इती मुलगा.

अहा हा ! एणार एणार म्हणताना सहलीचा दिवस आलाच. आक्शरशा सुवरणाच्या आक्शरानी लिहून ठेवून देण्याचा तो दिवस होता (आमच्या वर्गात सुवरणा चित्रेचे आक्शर सर्वात चांगले आहे).

"रानीसहेब येत आहेत हो!!!!!!!" द्वारपालाने राणीसाहेबांच्या आगमाची वर्दी दिली. महाराज नुकतेच जेवण करून सिंहासनावर अडवे झाले होते.
"आली तिच्यायला!" असे म्हणत ते सावरून बसले.

"गोडीला बरोबर झालेत ना रे?" आईने पृच्छा केली.
"मस्तच झालेत!" नुकत्याच केलेल्या बेसनच्या लाडवावर ताव मारत मी पावती दिली.
"ज्यास्त हदडू नकोस रे. जाड होशील. मग लग्नाला मुली मिळणार नाहीत." भगिनी.
"तू अभ्यास कर ग!" मी.