रोमहषर्क जीवन भाग ७

रोमहषर्क जीवन भाग ७
१९९३ सालचा मुंबईतील बॉम्बस्फोट आणि त्या नंतर तीन-चार महिने पसरलेले भीतीचे सावट हा एक थरारक अनुभव होता. स्फोटाच्या दिवशी सकाळी मी आणि माझा मित्र राकेश फोर्ट मध्ये जाण्यसाठी निघालो. प्लाझा सिनेमा , शिवसेना भवन असे ओलांडून आम्ही तत्कालीन पासपोर्ट ऑफिसला पोहचलो. त्यावेळी हे ऑफिस डॉ. अँनी बेझेन्ट रोडवर होते. मी ऑफिस मध्ये पासपोर्ट रिन्यूअलला दिला आणि आम्ही पुढे निघालो. आम्ही पुढे गेल्यानंतर त्या भागात विध्वंसक बॉम्बस्फोट झाले. आम्ही कोर्ट लिक्विडेटवरच्या ऑफिस मध्ये असताना दोन-तीन वेळा स्फोट झाल्यासारखे वाटले पण कारण काही कळले नाही. शेवटी चार वाजता राकेशने मला व्हीटी स्टेशनवर सोडले आणि तो मलाडला घरी जाण्यासाठी गेला. डेक्कन क्वीन प्लॅटफॉर्मवर ३०-४० लोंक रांगेत उभे न राहता घोळक्याने चर्चा करत होती. वृत्तपत्रांच्या स्पेशल एडिशन्स विकल्या जात होत्या. सव्वा चारच्या एडिशन मध्ये तीन , साडेचारच्या एडिशन मध्ये चार तर पाचच्या एडिशनमध्ये ८ ठिकाणी बॉम्बस्फोट झाल्याचे फोटो आणि डिटेल्स होते. वेळेवर सुटलेली डेक्कन क्वीन १० मिनिटेच पुण्यात उशिरा पोहचली. माझ्या मित्राला मात्र मलाडला जायला आठ तास लागले. हा माझा पुणे-मुंबई रेल्वेने बहुतेक शेवटचा प्रवास असावा. नंतर मी रेग्युलर चार दिवस मुंबईत राहायचो पण नंतर दोन-तीन दिवसांनी माझा कार प्रवास सुरु झाला. घरी आल्यावर आणि दुसऱ्यादिवशी टीव्ही आणि वर्तमानपत्रे पाहताना स्फोटांची भीषणता कळली.
२-३ दिवसांनी मी परत मुंबईला कारने जायला निघालो. मलाही बराच विरोध झाला पण, क्या करना पापी पेट का सवाल था . मुंबईत त्या वेळेस मला दिवसाकाठी २०-२५ हजारांची कमाई होती.
मुंबईत जरबरदस्त दहशत होती आणि, महंमद अली रोड, भेंडी बाजार, मालवणी, आणि इतर मुस्लिम वस्त्यातूनही भीती पसरली होती. संद्याकाळी साडेपाच-सहा नंतर संचारबंदी असावी अशी मुंबई शांत व्हायची. माझी बहुतेक कामे नरिमन पॉईंट आणि कफ परेड या भागात असल्याने शेवटच्या दिवशी मी तेथूनच पुण्यास यायचो. या घटने अगोदर कफ परेड ते पनवेल यायला कमीत कमी अडीच ते तीन तास लागायचे. या घटनेनंतर संद्याकाळी सहा - साडेसहा नंतर हाच वेळ २५-३० मिनिटावर आला . अर्थात ३-४ महिन्यातच मुंबईची वेगवान जनता मूळ पदावर आली.