साहित्य

ऐकलं आहे
निखळणार्या तार्याकडे मागितलेलं मागणं नक्की मिळतं.
तसा माझाही विश्वास नाही अंधश्रद्धांवर
पण कधी कधी तो आधारही अश्रूमोलाचा ठरतो

आज इतकंच मागणं त्या निखळणात्या तार्याकडे -

मिनोतीने तिच्या ब्लॉग वर टॅग केले त्यालाही बराच काळ लोटला. पण लिहायला सुचत नव्हतं. सुनिता बाइंचं एक वाक्य आहे 'मण्यांची माळ' मधलं. ' माझ्या ऐहिक गरजा फार कमी आहेत.' ते एकच खनपटीला बसलंय गेले कित्येक दिवस.

तुमको देखा तो ये खयाल आया ह्या गजलेचा स्वैर अनुवाद

तुला पाहुनी वाटले त्या क्षणाला
तुझी सावली तप्त ह्या जीवनाला

मनी आज जागे नवी एक आशा
पुन्हा मीच खुडले नव्या अंकुराला

उमजले तुझी पावले दूर जाता

सहज गीत ओठी कुणी गुणगुणावे
असे प्रेम देवा नशीबी असावे
जणू शिंपल्यातून मोती वसावे
असे प्रेम देवा नशीबी असावे

किती छाटले झाड फुटती धुमारे
किती मेघ आले विझे सूर्य कारे ?
किती, वार झेलूनही ना मिटावे
असे प्रेम देवा नशीबी असावे

'ती' बातमी वाचल्यापासून गेल्या दोन दिवसांत मनात जे जे काही आलं ते शब्दांत सांगणं म्हणजे अक्षरश: गगनाला गवसणी घालण्यासारखं आहे. तसा प्रयत्न करायचा म्हणजे मला आधी वाल्मीकी किंवा गदिमांच्या प्रतिभेची उसनवारी करावी लागेल.