हर्ट यांचे रंगीबेरंगी पान

कधीकधी मनाच्या अस्वस्थ पाखराला
नको असते कवेत घेणारे आकाश
क्षितिजावरुन ओघळणारा ओलावा
चांदण्यांची दुर...दुरवरुन येणारी हाक
आपल्या सोबत सोबत चालणारा चंद्र
नको असतो कुठलाच उदय आणि कुठलाच अस्त!

...मनाच्या अस्वस्थ पाखराला
नको असते चिऊकाऊची वेल्हाळ चिवचिव
कोकीळेचा आर्त पंचम
खोप्यातील बाळांची फडफड
बगळ्यांची घनश्यामल माळ
नको असतो राऊ आणि नको असते मैना!

मनाच्या अस्वस्थ पाखराला...
नको असते कुणाची छाया, कुणाची माया आणि कुणाचीही दया!
नको असते शब्दाची फुंकर
नको असतात भरवलेले चार घास
नको असतात कुणाचे पुण्य आणि कुणाचेही उपकार!

मनाच्या अस्वस्थ पाखराला
हवा असतो एक कोपरा

एका संध्याकाळी मी मॅनहॅतनमधे 'मेट'मधे ऑपेरा बघायला चाललो होतो. त्या दिवशी कड्याक्याची थंडी आणि मुसळदार पावसाच्या धुव्वाधार गार गार धारा कोसळत होत्या...

परवाच्या ११ वाजता बसस्टॉपशी उभा असताना हे एक फुल पायाशी पडले आणि एक ओळ आठवली 'समयीच्या शुभ्र कळ्या उमलून लवते आणि केसातली जाई पायाशी पडते'. जरी ही ओळ ह्या प्रसगांशी मेळ खात नाही तरी पण तिचे आठवणे छान वाटले. उन्ह इतके दाट होते त्यादिवशी की इतकुशा फुलाची सावली डोळ्यात सामावून गेली.

आज मी सिंगापुरातील तॅन्जोन्ग पागार ह्या भागात जेवणानंतरच्या शतपावलीला गेलो असताना हे आणि अशी घरे पाठिमागच्या बाजूला दिसली. वारा घरात यावा म्हणून पुर्वी मस्त खिडक्या असत. आता मात्र खिडक्या बंद आणि त्याची जागा ह्यांनी घेतली आहे:

२०१३ च्या शेवटी शेवटी आणि ह्या वर्षाच्या सुरवातील मी वाशिंगटन डीसी आणि वर्जनियामधे नोकरीनिमित्त काही महिने राहिलो. मी तिथे गेलो तेंव्हा हिवाळ्याची नुकतीच सुरवात झालेली होती. पानगळीच्या दरम्यान गळून गेलेली पाने जमिनाला चिकटत चाललेली होती. कुजत चाललेली होती. काही पाने कधीकाळी वहीत जपूण ठेवलेल्या पिंपळाच्या पानाची आठवण करुन देणारी होती. सगळीकडे बर्फच बर्फ पसरलेला आणि कुठे सिंगापुरातली दमट हवा आणि उंचच उंच इमारती आणि कुठे हे ठेंगणे जग! मी तुलना करता करताच मला भव्य रस्ते असलेले डीसी शहर भेटले आणि मी वाशिंगटन डीसीच्या प्रेमातच पडलो.

एक नेगेटिव्ह कविता जी की माझी शैली.. आवड नाही पण आता भावनेच्या भरात लिहिलीच आहे तर प्रकाशन करण्यायोग्य समजावी :=) हा हा हा :=)

कशाला हवी माया?
नको कुणाची छाया
मातिशी इथल्या
माझीही काया
मिसळेलच ना?

कशाला हवे मैत्र
नको कुणाचे छ्त्र
ढगाखाली इथल्या
माझीही काया
भिजेलच ना?

कशाला हवे पुर्णत्व
नको कुणाचे तत्व
जगता जगता
माझीही काया
विरेलच ना?

- बी

सिंगापुरमधे तमिळ लोकांचे खूप चांगले बस्तान बसलेले आहे. तमिळ ही इथली एक कार्यालयिन भाषा आहे. दिवाळीच्या दिवसाची आम्हाला इथे एक दिवस सुट्टी मिळते त्याचे श्रेय आणि आभार इथल्या तमिळ जनतेला द्यायला हवेत. पण ह्यांची दिवाळी फक्त एकच दिवसाची असते. आपल्यासारखे पाच पाच दिवस ते साजरे करत नाही. पोंगल हा त्याचा सर्वात मोठा सण. ह्याशिवाय, ज्या दिवशी नरकचथुर्दशी असते त्या दिवशी ही लोक सगळी पुजाविधी करतात. आपला मुख्य दिवस ह्या नंतरचा असतो. म्हणून काल मी पुजेची तयारी केली. मी पुजेच्या गोष्टी विकत आणणे सहसा टाळतो. शक्य तेवढ्या गोष्टी आजूबाजूला निसर्गापासून मिळतील तेवढ्या गोळा करतो.

दिवाळीला नको फटाके
होळीला नको पाणी
नवीन वर्षाला नको मदिरा
आणि ईदीला नको बकरी

दांडियाला नको टिपर्‍या
संक्रातीला नको पतंग
द्सर्‍याला नको सोने
गणपतीला नको मुर्ती
आणि महाशिवरात्रीला नको दुध

पुढे म्हणाल...
.. हनीमुनला नको प्रणय!!!!!

छे!!!!

हा पाढा नन्ना चा नाही
उत्सव साजरे करायला
मना इथे नाही...
पण जपलेल्या प्रतिकांवर
श्रद्धा उरली नाही!!!!

बी

माझ घर १४ व्या माळ्यावर आहे. कधी कधी गुलझारचा चंद्र समोर उभ्या असलेल्या २६ व्या माळ्याच्या इमारतीवर येतो तर कधी "एकसो सोला चांदकी राते..." म्हणत म्हणत तो माझ्या तनामनात शिरतो.