संघमित्रा यांचे रंगीबेरंगी पान

एकटेपणा आणि सोबत. दोन परस्पर विरोधी शब्द आहेत. आहेत? नाहीत? नसावेत? असतील. काय माहीत.
यातला पहिला प्रश्न मी विचारलेला. उरलेली माझ्या मनाच्या जास्त ऑप्टीमिस्टिक कोपर्‍यानं गोंधळून दिलेली उत्तरं.

सध्या अनिल अवचटांची पुस्तकं वाचण्याचा जोर आहे. त्यांचं प्रामाणिक आणि खर्‍या अनुभवांवरचं लिखाण
भिडतं आणि त्यांचं माणूस आणि त्याचं जगणं यावर कुठलेही स्वतःच्या पूर्वग्रहांचे मतांचे लेप न चढवता

मुशाफिर..
या शब्दाचं एक वेगळंच आकर्षण आहे मला. पूर्वी वाटायचं हे बंजारा लोक किती मजा करतात ना.
सारखी नवीन गावं, तंबू, शेकोट्या(त्याभोवतालचे नाच पण. पण नंतर लक्षात आलं ते प्रत्यक्षात नाहीच

या रस्त्यावर एक छोटं तळं आहे. आता तळं म्हणावं असं काही सौंदर्य त्यात नाहीये.
खरं तर एक मोठा खड्डाच आहे तो. मुंबईच्या पावसाच्या आणि इथल्या जमिनीच्या पोटातल्या पाण्याच्या कृपेनं

खरंतर प्रत्येक गोष्टीत दुसर्‍यांमधे आपल्यापेक्षा काहीतरी वेगळेपणा शोधून त्यावरून वाद घालणं
हा मनुष्याचा स्वभावच आहे. जात, धर्म, प्रांत, भाषा. वेगळेपण शोधून आपलं श्रेष्ठत्व सिद्ध करायचं.
आणि सारखेपण शोधून आपुलकी जोपासायची.

मी ऑफिसातून येते तेंव्हा सोसायटीच्या आवारात मुलांचा दंगा चालू असतो. एखादी छोटी गोड मुलगी कधीकधी
तक्रार करते. " आंटी ही मुलं बघा कसं चीटींग करतायत. " मग एखादा तसलाच गब्बू मुलगा तिरतिरतो,

मजा म्हणजे नक्की काय?
खाणं, पिणं, शॉपिंग? असेल. असावं. अं.. म्हणजे याही गोष्टींनी मजा येऊ शकते.
पण मजेचा बेसिक इन्ग्रॅडिअंट काय? पैसा? हो पैसा चालू शकेल. नाही का? पैसाच तर लागतो आपल्याला

आमचे बिहेवियरल ट्रेनिंग गुरू म्हणतात. या क्षणात रहा म्हणजे ताण कमी होईल.
(अगदी कायकिणी गोपाळरावांच्या गुरूजींच्या चालीत " Remaaaaaaaain in the NaaaaaOw And see aaaaaaaall the stress

काही काही माणसं बघताक्षणीच आपल्याला अवडत नाहीत. ती माझ्यासाठी तशापैकीच एक होती.
तसा खरंतर आमचा काहीच संबंध नव्हता. आमच्या कंपनीच्याच कमर्शियल कॅंपसमधे इतर काही छोट्या