काहीच्या काही

नसतेस घरी तू जेंव्हा ह्या अप्रतिम कलाकृतीची सहृदय क्षमा मागुन, संदीप आणि सलिल मला मोठ्या मनाने क्षमा करतील येवढीच इच्छा.

असतेस घरी तू जेंव्हा
जीव विटका विटका होतो
रागातून उठती त्रागे
बनियान फाटका होतो

छतं फाटून वीज पडावी
कल्लोळ तसा ओढवतो,
मी जरा निद्राधीन होता
हा सांड घोरका होतो.

येतात मुली दाराशी
हिरमुसून जाती मागे,
खिडकीतून पाहुन त्यांना
मी असाच अगतिक होतो.

तव मिठीत म़ळमळणाऱ्या
मज स्मरती घामट वेळा,
भासाविन भूत दिसावे
मी तसाच स्तंभित होतो

तू सांग अरे मग काय
मी तोडू या घरदारा?
विटलेला जीव उदास
कलईसम भुर्रभूर्र उडतो.

ना अजुन झालो गोटा
ना भणंग अजुनी झालो,

इथे आल की वाटत
आपण ही लिहाव्यात गद्य कविता
बेबंद बेछंद सुसाट पण खोल...
वेदनांशी नात सांगणार्‍या
आणि ते नात जपणार्‍या

लिहायल्या घेतल्या की उमगत
लिहिणारे असे पिसाट का होतात
सामान्य न पटणारे पण असामान्याना रुचणारे
प्रश्न का विचारतात

जगच भरलय अश्या अबोध गोष्टींनी
सामान्य हे असच चालायच म्हणुन रडतात किंवा कुढतात
पण असामान्य का ?का ?म्हणुन झोडतात

कारण सोप्प आहे
सामान्य रडतात किंवा कुढतात न घडणार्‍या वा नको असलेल्या घटनांनी
असामान्यांना ते जमत नाही
कारण आधी ते सामान्यच असतात
रडुन रडुन त्यांचे डोळे कोरडे होतात

मग काही होतात निर्दयी, नतद्रष्ट