प्रा. सतीश देवपूरकर यांची गझल आणि त्यातील शब्द पाहिल्यानंतर मना राहविलेच नाही म्हणून एक विडंबनाचा छोटासा प्रयत्न करीत आहे...
लागल्या पोटी कळा मध्येच.. हे झाले बरे?
व्हायच्या आधीच सुटला पेच, हे झाले बरे!!
गंध मी उधळीत होतो, भानही नव्हते मला.....
नाक वेळेवर तिचे दबलेच, हे झाले बरे!
निसरडा रस्ता, बघ्यांचा घोळका, मी घसरलो...
फक्त थोडे शेकले कुल्लेच, हे झाले बरे!
एवढे रांगूनही आले न याला चालता...
आज तो पचकून गेला तेच, हे झाले बरे
प्रा. सतीश देवपूरकर यांची गझल आणि त्यातील शब्द पाहिल्यानंतर मना राहविलेच नाही म्हणून एक विडंबनाचा छोटासा प्रयत्न करीत आहे...
लागल्या पोटी कळा मध्येच.. हे झाले बरे?
व्हायच्या आधीच सुटला पेच, हे झाले बरे!!
गंध मी उधळीत होतो, भानही नव्हते मला.....
नाक वेळेवर तिचे दबलेच, हे झाले बरे!
निसरडा रस्ता, बघ्यांचा घोळका, मी घसरलो...
फक्त थोडे शेकले कुल्लेच, हे झाले बरे!
एवढे रांगूनही आले न याला चालता...
आज तो पचकून गेला तेच, हे झाले बरे
गझल
लागली आताच मजला ठेच, हे झाले बरे!
व्हायच्या आधीच सुटला पेच, हे झाले बरे!!
गंध ती उधळीत होती, भानही नव्हते मला.....
ती इशा-याने म्हणाली वेच, हे झाले बरे!
निसरडा रस्ता, बघ्यांचा घोळका, चंचल हृदय.....
संपली वेळेत रस्सीखेच, हे झाले बरे!
एवढे घोकूनही आले न जे मज सांगता;
आज ती बोलून गेली तेच, हे झाले बरे!
रोज दिसतो निरनिराळा रंग दुनियेचा मला!
चित्र माझे राहिले अर्धेच, हे झाले बरे!!
प्रत्येक गोष्टीला काहितरी कारण असावं लागतं...
माझं रडणं, माझं हसणं,
कधी खुप बोलणं तर कधी गप्प बसणं.
फुलासारखं कधी गदगदून बहरणं,
कधी गुदमरुन आतल्याआत झुरणं...
कुणालाच सांगायचं नसलं तरी स्वतःला ते सांगावं लागतं...
प्रत्येक गोष्टीला काहितरी कारण असावं लागतं...
एक फळ जेंव्हा झाडापासून तुटतं,
झाडावरुन नेमकं ते खालिच का पडतं?
चंद्र जेंव्हा पौर्णिमेला ऐन रंगात येतो,
समुद्र अंगात आल्यासारखा बेभान का होतो?
कमळाचं फुल नेहमी चिखलातच का फुलतं?
किरणांच्या हिंदोळ्यांवर सुर्यफुल का झुलतं?
सगळ्या प्रश्नांचं आपल्यापुरतं उत्तर आपण शोधावं लागतं,
प्रत्येक गोष्टीला काहितरी कारण असावं लागतं...
ही गझल ऐकायची असल्यास प्रत्यक्ष भेटा अथवा येत्या काही महीन्यात प्रकाशित होत असलेल्या पुस्तकाची वाट पहा.
सरत्या वर्षाचा हिशोब आता कशाला चाळायचा
जाणले आहे तुला मी कोठला आहेस तू
मीच रे बाहेरचा माझ्यातला आहेस तू
वेळ असते आठची जातात साडेआठला
जा पुन्हा ये !.. येत साडेसातला आहेस तू !!
हो जरा निश्चिंत आता ऐक बापा माझिया
काळजी माझी करत का जागला आहेस तू
दे सजा ; आधी जरा आतील नजरेने पहा
आळ माझ्या पाहण्यावर घेतला आहेस तू
मी तुला प्रत्येक हलचालीत माझ्या पाहतो
एवढा अंदाज माझा भारला आहेस तू
मी स्वतःच्या जाणिवांच्या झावळ्यांची झोपडी
......आणि टोलेजंग माझा बंगला आहेस तू !!!
तू तुझी तब्येत सांभाळून कविता करत जा
की मला समजेल आता चांगला आहेस तू
वेळ घालवणार आहे मी स्वतःसोबत जरा
बेफिकिर माझ्यामधे का थांबला आहेस तू
सुखाच्या घडीला, निभावू कसे
निळ्या आसमंती, शशीचे हसे
नसे स्वप्न हे, नाही आभासही
मिटे पापणी ना, असे हे पिसे
स्पर्श अस्पर्श खोल, आत कोषातले
आस वेल्ह्या नभाचे, तरंग वेगळे
ओलवेली तृषा तृप्त, परस अंगणी
कोण गाथा रुधीरास, सांगते भले ?
मनाच्या अवेळा, मनाच्या कला
भाववेड्या दशा, सोबतीला मला
हून पंखात, वारा भरे पोकळी
झेप घेई व्यथा, भंगवून शृंखला
..........................अज्ञात
प्रदुषणाने कोंडूदे ना
आमचे मोकळे श्वास
डेंगू मलेरिया, चावूदेत ना
उकरिड्यावरचे डास
….. तरी वाचलो बुवा, बरं झालं
….. जगबुडी झाली नाही !
करुदे ना नेत्यांना
मोठ मोठाले स्कॆन्डल्स
आमच्याच जीवावर छापूदे
नोटांची बंडलच्या बंडल्स
….. तरी वाचलो बुवा, बरं झालं
….. जगबुडी झाली नाही !
आमच्या पॊश घराबाहेर
साठूदेत कच-यांचे ढीग
नाका-नाका सिग्नलवर
भिकारी मागूदेत भीक
….. तरी वाचलो बुवा, बरं झालं
….. जगबुडी झाली नाही !
महागाईचा भस्मासूर
नको परवडूदे गॆस डिझेल
रोजच्या घासासाठी लागूदे
करायला जीवाची घालमेल
….. तरी वाचलो बुवा, बरं झालं
….. जगबुडी झाली नाही !
नसेना का आमच्या
(आमच्या रानफुले गझलसंग्रहातून)
समजून घ्यालच!
गझल
मनातल्या मनात हे कुणी मला पुकारले?
फिरून मोहरून अंग अंग हे शहारले!
लपेटुनी धुके, पहाट अंगणी उजाडली;
फुलाफुलात की, तुझेच स्वप्न हे दवारले?
तुझीच घेवुनी प्रभा, प्रभात रोज उगवते!
तुझ्यामुळेच हे वसंत एवढे फुशारले!!
मधेच ही झुळूक काय सांगते अशी अम्हा;
मनाचिया वनात पान पान का थरारले!
तिच्यासवे बराच काळ मी निवांत बोललो!
अजून आठवे न काय मी तिला विचारले?
बघून चित्र एवढी करू नकोस तू स्तुती;
तुझेच रंग घेवुनी तुलाच मी चितारले!
तुझी फुले, तुझीच बाग, हे वसंतही तुझे!
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
