patankar

तृण वेचून खोपा बांधला

वर्तीकेने इवलासा संसार थाटला

शस्य शोधावया नर भ्रमणास जाई

जननी आगंतुकांच्या सोहळ्याची वाट पाही

कालानुपरत्वे सोहळे झाले

खोप्यामध्ये इवलेशे जीव आले

किलबिलाट उपवनी माजे

काकांची मत्सरी ईर्ष्या जागे

चिऊ सज्ज रक्षणास ठाकली

झुंज नाही सोडली

लढली अशी कि ती जणू झुन्जीतच वाढली

निष्ठुर काक नि ती इवलीशी पिल्ले

घरट्यावर त्यांनी सुरु केले ते हल्ले

जननी उभी सरसावुनी चोच ,

चोचीला अशी काही धार जी चढली

पडली धडपडली पण लढली अशी कि

काकांवर जणू विद्द्युल्लता कडाडली

कधीकधी मी हळवा होतो

बघुनी देव दानवांत

का उगविली हि बीजे तू ?

अर्धपोटी मानवात

कधीकधी मी कठोर होतो

बघून साऱ्या वेदनांना

भळभळ त्या वाहत असतात

पण पुन्हा करतो सुरुवात

कधीकधी मी हळहळतो

कोमेजल्या कळ्या बघुनी

नव्या उमलताना बघून

त्याला करतो कुर्निसात

कधीकधी मी बिथरतो

भविष्यकाळ चिंतूनि

कल्पनांच्या माध्यमातून

पेटवतो नवी वात

कधीकधी मी शोधतो

हरवलेली जुनी वाट

मिट्ट काळोख दूरदूर

आता हीच माझी वहिवाट

हीच माझी वहिवाट ....

सुखाच्या सीमेवर दुःखांची घरे वसतात

तुम्ही हसा प्रसन्नतेने ,मग बघा आजूबाजूला कश्या चीता पेटतात

तुमच्या हसण्याची किंमत , तुम्हालाच ठाऊक नाही

तुम्हाला हसताना बघून, त्यांचं स्वतःच कामच होत नाही

त्यांचं खिन्नपण जणू तुमच्याशीच निगडित असतं

वाया घालवत असतात वेळ , हळूहळू प्रारब्ध बदलत असतं

रोवूनीया झेंडे कैक , कैफ मिरविती एकमुखाने

एक हास्याची लकेर मात्र , सारं काही उधळत असतं

कोण कुणाच्या मनी वसला , तरीहि गवसत नाही कुणाला

फक्त एका हर्ष होता , सारे बैसती पुसत दुःखाला

षड्रिपूंच्या विळख्यात सारे ऎसेकाही गुरफटलेले

पुन्हा तेच अगम्य कोडे

प्रेम कोडगे घेऊन फिरलो

कुठे कुठे शोधले तुला सखे ?

वैतागून हळूच पिवळा झालो

तू नाही भेटली तरीही

शोधली तुला अर्धांगिनीत

भेट अधुरीच राहिली आपुली ,

शोधून पुरता अर्धा झालो

अर्थ अनर्थ घेऊनि सारे

गहिवर आला स्वप्नाचा

माळ फुलांची सुकून गेली तरीही

सुवास दरवळे प्रेमाचा

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

पूर्वी आपण जिथे भेटायचो

तिथे आता एक टपरी झालीय

एक तपानंतर पुन्हा कप घेतला

पण कटिंग इथली बरी झालीय

वळणे घेत घेत तू तिथून तर मी कुठून कुठून यायचो

कधी तू तर कधी मी , या इथेच झाडामागे तोन्ड लपवायचो

मी घाबरून तुलाच म्हणायचो हळहळू डेरिंग बरी झालीय

त्या झाडामागे बराच इतिहास घडला

तो काळ सुवर्णाक्षरात लिहावा असा

पण नंतर तुटलो ते कायमचेच जणू भेटलोच नव्हतो

आज इथे आलो तेव्हा साठी माझी पुरी झालीय

असेल तीही स्वतःच्या नातवंडांबरोबर खेळत

मीही व्यग्र माझ्या जीवनात

तिच्या कपाळावर मळवट भरायची इच्छा होती

सर्पणाला एकदा पालवी फुटली

त्यालाही जगण्यात मजा वाटू लागली

सर्पणच ते चुलीत जळायचेच होते

इतरांसारखेच राख होऊन वर जायचे होते

प्रेतांच्या ढिगाऱ्यात असेच पडून होते

स्वगत सर्पणाचे ==

फुंकलास का जीव तू या शुष्क देहात ?

कधी राख होईन , हि भीती मनात

पुन्हा जन्म घेऊनि काय रे तो अर्थ

जगावे वाढावे ते कोणा प्रित्यर्थ ?

उभा जीव अमुचा तुझ्या लेकरांशी

ती खेळती नित्य आमुच्या जीवाशी

कुणी तोडे पान, कुणा आवडे फुल

कुणी घेई जीव ,पेटवण्यासाठी चूल

किती देऊ फळे , जरी आमुची बाळे

नका करू ओ प्रकाश

मला राहू द्या अंधारात

मी माझ्या काळोखात

सुखा सुखे उभा

दूर लावा तुम्ही दिवे

तेल टाका त्या दिव्यात

काढा वात ती बाहेर

माझं अंधार माहेर

दिवे लावून शोधता

दिवे पाहून शोधता

तरी सापडत नाही

तुम्हा हवा तो रस्ता

इथे अंधार माखला

मी अंधार चाखला

वाट चालता चालता

सारा रस्ता एक झाला

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

मन सुम्भापरी

पिळदार त्या भावना

कधी सुख कधी माया

कायम दुःखाची शिदोरी

पीळ चढे , पीळ चढे

तीळ तीळ तुटे ,मन दोरीपरी

मन यौवनी झेलती

घेऊनि सुखदुःखाची मंजिरी

वाट चाले वाट चाले

अश्रू बने सांगाती

वृद्ध जरी जाहले

तरी त्यात गुंतले

देह चिपळ्यांपरी

आत्मा मृदूंग तो

मोह पाश भवती मना

मोक्ष मार्गे भुजंग तो

कर दमन तू पाशांचे

तोड सुम्भ या योनी

मंथनातून गवसेल

मोक्षाची मोहिनी

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

संस्थळ मार्तंड उदंड जाहले

कानपिचक्यांचे पेव सुटले

कळप बनविती कूत्र्यावानी

समुद्रा जणू गटार चिकटले

मार्तंड उदंड जाहले , मार्तंड उदंड जाहले

स्वये विकृतीची खाण

लोका सांगे रामबाण

चेहरा सोज्वळ शालीन

मनःकणामध्ये घाण

गाभण्यापुरतेच वळू उरले

मार्तंड उदंड जाहले

मार्तंड गाती गुणगान

चेले होती बेभान

येता हटके लिखाण

मार्तंड माजवी तुफान

जणू स्वामित्वच विकत घेतले

मार्तंड उदंड जाहले

मार्तंड पिटतो हाकाट्या

धावत येति साऱ्या गोट्या

सलमान करतो ती श्टाईल

त्याने चड्डी घातली काय

नि तो उघडा फिरला काय

कुणीच काय बी बोलायचं नाय

सलमान हाय भाय त्यो सलमान हाय

बोलायचं काय बी काम नाय

जिथं तिथं असतो त्याचाच बोलबाला

इथं कोण इचारतंय आम्हाला

साधं कुत्रं ओळखत नाय साला

मी पण एकदा अंगावरती

नाव कोरलं सल्लू

शर्ट काढूनि फेकून दिल्ल्ल

नि बाहेर पडलो हल्लू

वाटलं कुणीतरी आयटम साल्ली

बॉललं हन्नी हन्नी

बोलताक्षणी फिरवू तिल्ला

गल्लीबोळी वन्नी

फिरून चटकून गाव हुंगलं

नाय भेटली कुणी मन्नी ,