patankar

मिळालं का तुला माझं प्रेमाचं फूल सेंट केलेलं ?

मी अजूनही ठेवलंय माझ्या इनबॉक्समध्ये

तुझ्याकडून गिफ्ट आलेलं

पाठवत गेलो येड्यावानी फुलावरती फुलं

फ्लॉवरपॉट झाला असेल त्याचा

नंतर कळलं तुझं लग्न आणि तुला झालेली मुलं

हादरून गेलो उभाआडवा , काहीच सुचलं नाही

लक्षच लागत नव्हते माझे , सारखा स्कीनवर बघत राही

त्या एका गिफ्टने बदलवून टाकले पूर्ण जीवन माझे

समजत होतो मीच स्वतःला प्रेमनगरीचे राजे

सत्य समजता डोळ्यावरची पापणीही लवत नव्हती

राजेशाही कोलमडून पार झोप उडाली होती

लग्नाआधी लिटमसची चाचणी करून घ्यावी

निर्व्यसनी असाल तर नको नको ती सवय लावून घ्यावी

कधी तंबाखू चोळावा निवांत तर कधी दारू ढोसावी

जर सर्व ठीक आले ,, तरच बायको करावी

अन्यथा बोहल्यावर चढू नये

चढल्यावर तोंडावर पडू नये

यातून अखेरपर्यंत सुटका नाही

हेच सत्य मानून , खालील पध्द्त अवलंबावी

व्यसनांनुसार टाकावा एकेक थेम्ब लाळेचा

हातातल्या लिटमस कागदावरी

बघावे सामूचे मोजमाप नीट

बायको येण्यापूर्वी घरी

जर सामू आला सात

खुशाल आपली काढावी वरात

जर त्यामध्ये असेल चढउतार

मी जेव्हापण रडलो तू हळूच खांदा पुढे केला

मी रडायचो आणि मग हळूच तुझ्या डेयरीवर पडायचो

तुला वाटायचं ,, दुःखात आहे बिचारा

साधाभोळा समजून छानपैकी घालायचीस वारा

मी त्या झुळकेमध्येच हळूच हलका व्हायचो

तेव्हा तुला वाटायचं कि हुंदके देतोय म्हणून

तू अजून जवळ घ्यायचीस मला

छानपैकी समजावायचीस मला

कुठल्या परिस्थितीला कसं सामोर जावं ?

परिस्थितीशी दोन दोन हात कसं करावं ?

पण मी मात्र ,

दोन हातात कसं धरावं ?

कधी अन कसं पुढं रेटावं ?

या शिकवणीत बांबू मात्र बराच शिकला

छोट्या चणीचा , हळूहळू मोठा झाला

शेंबड्या पोरानं हागुर्डीला

लग्नासाठी विचारलं

मला शेमबुड पुसायला बायको पाहिज्ये

तुझ्यावाणी देखणी

हागुर्डी लाजली अन म्हणाली

मला बी धुवून धुवून कंटाळा आलाय

तूच धुशील का माझी ? बनून माझा धनी

नाक फुरकावत होकार दिला

करून सारा विचार

हागुर्डीनही लगेच उडविला

हवेमध्ये बार

शेम्बड्याची होता पंचाईत

हागुर्डी आधीच व्हती घाईत

काढुनी गळ्यातील ताईत

हागुर्डीच्या गळ्यात बांधला

मनोमन आनंदली हागुर्डी

शेम्बड्याला झाली होती सर्दी

हात पकडला आणि धरून

थेट परसाकडे नेला

तुझा निरोप घेताना

मन दाटून आले

का कुणास ठावूक

पण माघारी फिरताना

मनी धैर्य कोठून आले

मन हिमाच्छादित गोठले होते

विचारांनी वेढले होते

हात हलत होते

निव्वळ तुझ्या हातांना प्रतिक्रिया म्हणून

डोळे स्तब्ध होते

हातांचे खेळ बघून

आठवणींचा भृंग पिंगाया लागला

क्लेशांचा अरी जोर धराया लागला

जवळच एका पारावर बसून

समस्त आठवणीना एक करून

वाज वळू लागलो

अश्रुनी दिवा भरून

माघारी चालू लागलो

==================================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

एकदा वाघ शिकारीस निघाला

शोधत शोधत शिकार तो कुरणाशी गेला

डौलदार अजस्त्र तो, डोळे शिकारीकडे

गाढवांचा कळप तेथे चरण्यासी आला

हेरली एक बाकदार, सुंदर, नाजूक गाढवीण त्याने

असेल फर्लागभर अंतरावर

घेऊन पावित्रा मारणार उडी

इतक्यात नजरभेट झाली

त्या सुंदर गाढविणीच्या नजरेने केली, शिकाऱ्यावरच कडी

अन शिकारी खुद्द शिकार झाला

तारीख ठरवली गेली लग्नसोहळ्याची

घेतल्या आणाभाका शिकार न करण्याच्या

व यथेच्छ जोड्याने चरण्याच्या

मंगला समयी लग्न लागले

सोहळ्यास सारे जंगल लोटले

काळेभोर केस सोडून व्हरांड्यात व्हती उभी

गालावर लाली जणू शिंगाराची नदी

उभार पाहून तिचं , गडी सापकीन उठला

सूर्य होता डोईवर म्हणून तिथेच बांध घातला

काय सांगू गड्यानो ,,

बाबू जसा बाह्येर आला तस्साच आत घातला

ठुमके मारत आली घरात , घरभर नाचली

काळीज नुसतं चर्रर्र चर्रर्र , घाव वर्मी बसला

नावगाव ठावं न्हाई , दिसतेय झ्याक बाई

बायकोलाच इचारून सारा मागमूस काढला

काय सांगू गड्यानो ....

मासळी डोळ्यात भरली व्हती , तवाच गळ पडला

सांजच्याला चहा घेऊन आली नजरेसमोर

फिटेल का हे ऋण माझे

विवंचना आत दाटली

याच काळजीने मीच माझी

वर जागा शोधली

रोप मीच लावले

बघून स्वप्न उद्याचे

काय ठावं , याच जागी

इथेच सुळी चढायचे

रोज रोज तोच सूर्य

तीच आग ओकतो

रोज रोज मीच का पण ?

तेच तेच भोगतो

मीच जर का अन्नदाता

रिक्त का रे चूल माझी ?

घेतला नांगर हाती

हीच का रे भूल माझी ?

ऐकतो सरकारनामे

अभय कर्जांना दिले

फासली पाने पुन्हा ती

भाव तैसेच राहिले

================================

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

फुल्ल गर्दीत सोडला कुण्णीतर्री

कुबट घाण वास

लोक सारी हैराण झाली ,

जणू नको झाला श्वास

घु खाऊन बी येणार नाही

इतका भयानक होता

कोणी सोडली हि दुर्मिळ ढूसकी ?

कोण हीचा निर्माता ?

शोधू लागलो चेहरे सारे

पण सारेच निर्विकार

कोणीही त्यातील वाटत नाही

मग कोण हा ढूसकीकार ?

केस जळाले , श्वास कोंडला

अहो किती हा अत्याचार ?

कोण घेऊनि सडका बोचा

उडवतो वासांचे हे बार

दहशतवादी परवडले राव

ते गोळ्या घातलात थेट

असले ढुसके नको रे बाबा

उचमळून टाकले बाहेर ऑम्लेट

उडता मुका, जरी असला सुका

तो गॉड मानून घ्यावा

कितीही चंचल पऱ्या दिसल्या

तरी एकीचाच हात धरावा

सोज्वळ शालीन निवडून

द्यावी सून आपुल्या घराला

घेत जावे उडते मुके मग

ठेउनी स्थिर मनाला

हात लावूनी ओठांना

त्या सोडिती हवेत सारे

अंतकुक्कुट बनवती सैरभैर

उमजा धोक्याचे हेच इशारे

सुक्या मुक्यांचे पाश हळूहळू

करतील विजार तुमची ओली

घेणाऱ्याला करावा लागतो

आपला खिसा तिच्या हवाली

सुक्या मुक्याने पदरी पडती

फक्त ओलीचिंब स्वप्ने

बायको कुशीत येऊनही