“तुमचं नक्की ठरलंय ना? तुम्ही एकमेकांच्या आठवणी पुसून टाकाल पण लोकांचे काय? ते तुम्हाला विसरणार नाहीत.”
“मी हे शहर सोडून जाणार आहे” ती म्हणाली आणि त्यांनी संमतीपत्रावर स्वाक्षरी केली.
या उपचाराने त्यांच्यातली मैत्री, प्रेम, अोढ, एकत्र पाहिलेल्या स्वप्नांबरोबर समज, गैरसमज, राग, दुरावा, कडवटपणा सगळेच संपणार होते.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“येना, बस. आपल्यासाठी मस्तपैकी कॉफी करते” असे बोलून ती आत गेली.
काही दिवसांपूर्वीच आमची ओळख झाली होती आणि आज पहिल्यांदा मी तिच्या घरी आले.
टेबलावर-भिंतींवर रेघोट्या, कोप-यात पुस्तकांचा ढिग, फूटकी पाटी, दरवाज्यांवर रंग, तूटका लँप शेड बघून वाटले.. हि नीटनेटकी दिसते मग घर का असे ठेवले आहे? जरा चकचकीत केले तर छान दिसेल. जाऊ दे, आपल्याला काय करायचे!
ती कॉफी घेऊन आली. गप्पा पुन्हा सूरु झाल्या.
“अगं सेम अस्साच लँप शेड मी लाईट पॅलेस मधे पाहिला होता. तुला बदलायचा असेल तर मिळेल तिथे.”
ती आत शेवटच्या घटका मोजत होती. मृत्यू कणाकणाने जवळ येत होता.
हा बाहेर दोन गोजिर्‍या पोरांना कसलीशी गोष्ट सांगत होता.
'...ह्यांना आपल्याला एकट्याने सांभाळायचंय, आपण कुठेच कमी पडू नये...'
याच विचारात असतांना नर्सने आत बोलावले.
आत डॉक्टर बोलले, "त्यांना त्रास नको व्हायला..."
तो शेजारी बसला, हात हातात घेतला. तिने उठण्याचा प्रयत्न करताच त्याने बजावले, हालचाल नको.
तेवढेही श्रम झेपले नाहीत. रया अजून बिघडली.
क्षणाक्षणाला चेहरा फिकटतोय. प्राण एकवटून बोलली, '' मला.... तुला.. सांगायचंय... "
“शांत राहा, बोलू नकोस”.
वेळ संध्याकाळची... रस्त्यावर दररोजचाच ट्राँफिक जाँम... सगळ्यांची धावपळ...
पाणीपुरी वाला स्टाँल चे सगळे सामान डोक्यावर घेऊन रस्त्याच्या कडेने जातोय.
त्याच्या मागे गाडा आहे. तेवढ्यात कारने शॉर्ट्कट मारून गाड्याला कट मारली.
संभाव्य टक्कर टाळण्यासाठी गाडा हाकण्याराने रस्त्याच्या कडेला गाडा घुसवला.
गाड्याचा धक्का लागून, एका क्षणार्धात पाणीपुरी स्टाँल साठी सकाळ पासून केलेली सगळी मेहनत रस्त्यावर सांडली.
चुक कोणाची आणि शिक्षा कोणाला. . .
कार कोणाचीही पर्वा न करता पुढे निघून गेली....
गाड्यामुळे(pushcart) धक्का बसला पण तो काही दाद देईना.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
