लेखन

असे कसे घडणार नक्की!
मी रोज पकतो नक्की!!

मी उद्या ऑफलाइन असेल ....
गझल उद्या असणार नक्की!

शेवटी कार्टे, अरे, ते....
एकदा माती खाणार नक्की!

मी तुझ्या झालो हवाली!
मान ही कटणार नक्की!!

डोके आहे शिणलेले!
प्रतिसाद भरकटणार नक्की!!

कोण स्मायली सांभाळेल तुजला?
शब्द हे गद्दार नक्की!

ओत तू गझल कितीही,
मी बोअर होणार नक्की!

देवा पुरे करा ! मी शब्द देतो....
विडंबन करणार नक्की!

-------प्रा. चिखल्या
दगडी शाळा
४-अ
फोन नंबर: ०-९

....................नृत्य ही मध्यवर्ती संकल्पना ठेवून आलेल्या आजपर्यंतच्या चित्रपटांतला मला एकही आता आठवत नाहीये. पण काल पाहिलेल्या 'रेमो डिसुझा' दिग्दर्शित, त्याच्याच डोक्यातनं आलेल्या कथेवर आधारीत, आणि प्रभू देवा (भारतीय मायकल जॅक्सन), गणेश आचार्य, केके मेनन, तसेच डान्स इंडीया डान्स या प्लॅटफॉर्ममुळे बर्‍याच लोकांना माहित असणार्‍या/नसणार्‍याही सर्वच्या सर्व नृत्य कलाकारांना घेऊन बनवलेल्या या चित्रपटाची खासियत म्हणजे केवळ आणि केवळ नृत्य. हा चित्रपट पाहतांना, मला पहिल्यांदाच; नृत्य हे ही स्वत:ला अभिव्यक्त करण्याचं अत्यंत प्रबळ माध्यम आहे असं प्रकर्षानं जाणवलं.

तू कधीच नव्हतास कुठेच
पण चालताना तुझ्या सोबतीची उगाच सवय लागलेली
वाट सरळच होती थोडी तुझ्या दिशेने वाकलेली
पावलं माझीच फक्त तुझ्या खुशीनं टाकलेली
हवेतला गारवा रात्र चंद्राळलेली..
माझी पायवाट मोहक स्वप्नाळलेली..
अळवावरल्या पाण्याला नियती भाळलेली..
एक पावसाळी संध्याकाळ धुंद नाचलेली
मनात बरसणारा आषाढमेघ कधीच नव्हता..
फक्त एक सर वेडं होऊन वेचलेली..
आणि आजही तू नाहीसच
फक्त थोडी थंडी दाटलेली अन थोडी पानगळ सोसलेली..

सांज ढळून गेली सखे गं सर्व परतले
इथे मी एकटी उरले...

खळाळणारे यमुनेचे जळ शांत शांत झाले
दूरवर त्या वृंदावनीचे दिवे मंद झाले
सावलीच्या मागावर मन हे वेडे धाऊन दमले
इथे मी एकटी उरले...

बघ तिथे त्या पानामागे हळूच हलले काही
इथे-तिथे सर्वत्र जरी तो... तरिही कुठेच नाही
त्याला शोधत फिरताना मी स्वतःस हरवून बसले
इथे मी एकटी उरले...

कुठे वाजले पाऊल मजला वाटे आला तोच
त्या तिथे त्या नभात तिथवर माझी कुठली पोच?
तरिही इथे या यमुनेकाठी पाऊल माझे थिजले
इथे मी एकटी उरले...

कशी मी एकटी उरले? तो माझ्या आत बाहेर
हे त्याचे पसरले अंश पुसोनी माझी चाकोर

निळंशार आभाळ... त्याखाली निळाशार खळाळणारा स्वच्छ समुद्र. समुद्राच्या लाटा केवढ्या उंच! सोनेरी मऊशार वाळूवर पाय पोटाशी घेऊन पाठमोरं बसलेलं कुणीतरी. समुद्राकडे बघत. तीचं शरीर कमनीय. अंगावर रेशमी वस्त्र. मोकळे लांबसडक काळेभोर केस थेट वार्‍याशी गप्पा करणारे. डाव्या खांद्यावरून हवेत बेदरकारपणे उडणारा निळाशार पदर. ती हलत नाही, डुलत नाही. युगानुयुगे पुतळ्यासारखी ती जणू तिथंच थांबून राहिली आहे! थोडं पुढे होऊन तिला हलवुयात का? कोण बाई तु? कुठुन आलीस? इथे अशी का बसलीयस? विचारावे का? तिच्या दिशेने थोडेसे पाऊल पुढे टाकावे तर.... पोचलो तो थेट....

१९७६ मध्ये पहिल्यांदाच घरातल्या tv वरून मोंट्रियल येथील ऑलिम्पिक खेळांचं प्रसारण पाहताना अंगावर रोमांच आले होते !
आणि त्यातही ‘अनईव्हन बार्स’चा डोळ्याचं पारणं फेडणारा performance-एका छोट्या –केवळ १४ वर्षांच्या मुलीचा !
जजेसनी तिला ‘परफेक्ट टेन’ दिले होते !

लाल पेरू

"अरे, मस्त ग्वावा ज्यूस मिळते येथे. चल पिऊन येऊ." असे म्हणत मित्राने मला जवळ जवळ ओढतच दुकानात नेले. मी बाहेरचे काही खात नाही हे माहीत असूनही त्याने मला तिथे नेले. कारणच तसे होते, तो पुढील वर्षभरासाठी ऑनसाईट चालला होता. त्यामुळेच त्याला आनंद तर झालाच होता, पण आता वर्षभर इथले ज्यूस पिता येणार नाही म्हणून दुःख हि झाले होते.त्याच्या या आनंदासाठी मी हि मग माझा हेका सोडला आणि जाऊन बसलो लाल पिवळ्या खुर्चीवर. "दोन ग्वावा ज्यूस" अशी ऑर्डर गेली. तसा त्या वाक्याने मात्र मी १६ वर्षे मागे गेलो.

एअर पोर्ट

मार्च २७ , १९९२ ! माझा पहिला परदेश प्रवास ! अरुणच्या नोकरीच्या निमित्ताने आम्ही भारत सोडून निघालो होतो परदेशी वास्तव्यासाठी . उत्सुकता , काळजी , थोडी भीती आणि खूप सारा आनंद होता या प्रवासात . ९ तासांचा विमानप्रवास – तोही पहिल्यांदाच केलेला !पहिल्यांदाच झालेले आकाशातून मुंबापुरीचे आणि भारताचे रम्य दर्शन. आणि मग आकाशातून – ढगांतून केलेला मुक्त प्रवास !मी जणू तरंगत होते- मंतरलेल्या जगात !

डोळ्यांसमोर असणारा गुलमोहोर
दिसला कसा नाही मला इतके दिवस?
त्याचा लाल,भरगच्च बहर आजच का येउन भिडला डोळ्यांना?
बरोबर.....
आजच ऐकवलस ना तू मला गाण...
गुलमोहोर गर तुम्हारा नाम होता....
तेंव्हापासून प्रेमातच पडलेय बघ त्या गुलमोहोराच्या
तू नसलास ना तरी....तो असतो रोज डोळ्यांसमोर
तासन तास गप्पा चालतात माझ्या त्याच्याशी
सुखावत राहतो त्याचा बहर डोळ्यांना
आणि तू आल्यापासून तसाच बहर
माझ्याही आयुष्यात आलाय याचीपण जाणीव करून देत राहतो बघ
तू मनात भरून राहतोस ना तसाच.....
अगदी तसाच
तोही भरून राहतो मनात
देत राहतो मला उर्जा तशीच ....
जगण्याचा दिलासा.....
थोडासा गारवा....

"अगं मारिया, उद्या अनंत चतुर्दशी. दयाळ काकान्कडे जायचंय उद्याचे नैवेद्याचे मोदक करायला. येतीयेस ना?" माया फोन वर आपल्या चेक मैत्रिणीशी बोलत होती (चेकोस्लोवाकिया ह्या देशाचे स्लोवाकिया व चेक रिपब्लिक असे विभाजन झाले.)

"आटोपलं आहे माझं, माया. आता निघतेच आहे. मोदक झाल्यावर मुलींना शाळेतून आणायला जाऊ." असं म्हणत मारियाने रिसिव्हर ठेवला. बुखारेस्टला आल्या पासून गेली चार वर्षे ती नैवेद्याचे मोदक करायला दयाळ काकांकडे जात असे.