स्फुट

बायको (स्वतःची) सोबत सुपरमार्केट मध्ये होतो. काउंटर च्या पलिकडे एक प्रोफेसर माझेकडे पाहुन हात करत होते. मी हाय केले, पैसे देउन बाहेर आलो. म्हटले कि मी गाडी आणली आहे, तुम्हाला सोडतो घरी (तुमच्या). ते नम्रतेने नको म्हणाले. मी विनम्रतेने त्यांना आग्रह केला. तो त्यांनी मान्य केला.

हे प्रोफेसर म्हंजे आय आय टी गुवाहाटी चे आहेत. ते सहा महिने साठी 'एन्डेव्हर' फेलोशिप वर आलेले आहेत. अत्यंत साधी राहणी, प्रचंड अभ्यास, ज्ञान, व्यासंग. अर्थात त्यामुळे व्यवहारज्ञान कमी (!).

कुजबुज
३१ मार्च २०१०

नमस्कार वाचकहो,

मा. अ‍ॅडमिन साहेबांनी "उद्योजक व्हा!" चा नारा दिल्यामुळे पुन्हा एकदा कुजबुज प्रकाशीत करण्याचा उद्योग आम्ही चालू करीत आहोत. उत्पादन पुन्हा चालू करण्या आधी "पण विकत कोण घेणार?" असा प्रश्न आम्हालाही पडला आणि यावर सोप्पा उपाय म्हणून ही कुजबुज आम्ही विक्रीला नं ठेवता मोफत वाटत आहोत.

वैधानिक इशारा : ही कुजबुज आम्ही कळकट तोंडाने, फुटलेल्या घामाने आणि खाजर्‍या हाताने लिहीली आहे तेव्हा प्रत्येकाने ती आपल्या जबाबदारीवार वाचावी. यातून विषबाधा झाल्यास कुजबुज प्रकाशक जबाबदार राहणार नाही.

माझं मीपण हरवतंय का? मी स्वप्नात माझ्या मन:शांतीच्या मागे पळत राहते आणि दिवसा आयुष्याच्या. हल्लीची सकाळ फारशी ताजी, उत्साहवर्धक नसतेच. डोळे उघडायच्या आणि मेंदूचा पिसी पूर्ण बूट अप व्हायच्या आतच काय काय करायचं राहिलंय याची यादी मनात तयार व्हायला लागते. एकूणच आपण ठरवलं तसं काही घडत नाहीये किंवा त्यापेक्षा आपण त्यासाठी प्रयत्न करत नाहीये याचं टेन्शन येतं.

कालच्या रविवारी घरी भावाला फोन केला होता.

तो म्हणे, "वाचलो रे भावा!"

मी विचारले,"काय झाले..?"

तो.."दुपारच्या सुटीत रानातील वस्तीवरच्या घरी झोपलो होतो. एक नागराज उशाला येउन बसले.:) बाहेरुन वहिनी आल्या तो जाम घाबरल्या. वहिनींच्या पायाच्या आवाजाने नागराजाने फना काढला..... नशीब भावाने झोपेत हालचाल केली नाही. जाग आली तेंव्हा मग एक क्षणात दुर उडी मारली.....मग नागराजांना समाधिस्त केले गेले!"

***

मी काहि आय टी वाला नाही. प्रोग्रॅमिंग माझा विषयही नाही. हौस म्हणून मी अनेक प्रोग्रॅमिंग लॅग्वेजेस
शिकलो असलो, तरी त्यात मी करियर केले नाही. पण तरिहि, त्या पासून अलिप्त राहू शकलो नाहीच.
तूमच्यापैकी बरेचसे जण या क्षेत्रातले व्यावसायिक आहात, याची कल्पना आहेच, तरिही हे लिहायचा
आगाऊपणा करतोय.

मला वाटते संगणकाचा पहिल्यांदा उल्लेख मी ऐकला, तो शाळेय जीवनात. आमचे परिक्षेचे पेपर आता
संगणक तपासणार, अशी भिती आम्हाला घातली जायची. ती भिती बागुलबुवा म्हणून आमच्यावर
वापरण्यात आली.

पासपोर्टाचे आता काही अप्रूप राहिलेले नाही. खरा खोटा कुणाकडेही असतो.एखादेवेळेस रेशनकार्ड मिळवणे (तूम्ही दुष्मन देशाचे नागरीक असाल, किंवा काही खास धर्माचे असाल, किंवा काही खास राजकीय पक्षाशी संलग्न असाल, ते सोडा ) मुष्कील असेल, पण पासपोर्ट काय, कुणालाही मिळतो.
सध्या माझ्याकडे तीन तीन पासपोर्ट आहेत. (नाही हो, अजून माझे शेजारी देशांशी, तितके जिव्हाळ्याचे संबंध नाहीत.)

आणि या तीन पास्पोर्टांच्या तीन तहा आहेत.

'हल्ली तू क्रिकेटबद्दल लिहित नाहीस का?'
माझ्याकडून लिखाण का होत नाही किंवा मी लिहित का नाही? याबद्दल आस्थेने चौकशी करणारा अजून एक प्रश्न मला एका मित्रानी अगदी कालच विचारला.
आणि ...त्याला मी उत्तर दिलं ...
' लिहावसं खूप वाटतं. हेडन, गिलख्रिस्ट निवृत्त झाले तेव्हा, सचिन तेंडूलकरने क्रिकेट कारकीर्दीची २० वर्ष नुकतीच साजरी केली तेव्हा, शाहीद आफ्रीदीनी नुकताच 'बॉल खाल्ला (की हुंगला?), ...आणि असं काही 'खास' घडत नसतानाही मला क्रिकेटबद्दल खूप लिहावसं वाटतं.

तर आज सकाळी मि उठलो तेंव्हा हात पाय हलत होते, माझेच! श्वास ही चालु होता.... म्हटले मी जिवंत आहे!.... संदर्भ- पु.लं.:)

पुण्यात स्फोट झाले (ते कुणी केले हे पण लगेच कळले) अन मग आमचे 'हात' कुठे गेले ते कळले नाही, पण 'दुसर्‍यांचे हात' आमच्या अंतर्वस्रांपर्यंत पोचले हे कळले.

मी मेलो नाही हे पाहुण आनंद वाटला.

***
भावनिक वाद उकरुन फुकाचा गोधळ घालणार्‍यांनी सुरक्षा यंत्रणेला त्यांचे काम करु दिले तर कदाचित मी अजुन बरीच वर्षे दररोज जिवंत राहील. पण कसले काय? धर्माच्या नावावर ते पेटवतात अन प्रांताच्या नावावर हे पेटवतात- शेवटी मरतो मीच! जिवंत असे पर्यंत!

एकदा मेलो कि सगळे प्रश्न सुटतील

फेब्रुवारी २०४५
'दर वर्षी थंडीच्या मोसमात मुंबईनगरीमधे फोर्ट परिसरात काळ्या घोड्याचा उरूस भरतो. तर्‍हेतर्‍हेचे खाद्यपदार्थ, भिरभिरी, मुखवटे, इतर खेळणी, टिशर्ट, कपडे, दागिने, मातीच्या उपयोगी वस्तू याची भरपूर रेलचेल असते. लहान मुलांपासून मोठ्या माणसांपर्यंत सर्व भाविक मोठ्या संख्येने गर्दी करतात. विशेषतः शनिवार रविवारच्या दिवशी तर मुंगीला शिरायला जागा उरत नाही एवढी गर्दी होते.

माझ्या लहानपणी रेडिओवर दर एक तारखेला 'खुश है जमाना आज पहली तारिख है!' हे गाणे वाजवले जायचे! तेंव्हा त्याचा 'अर्थ' कळत नव्हता. मग जेंव्हा नोकरी सुरु झाल्यावर हाती पगार पडु लागला तेंव्हा त्या एक तारखेची जादु कळु लागली!