उदासबोध
ज्याच्या खांद्यावर, शरदाचा हात
तो गेला गाळात, हेचि सत्य...
कसे नाकळे हे, मानवी इंद्रास
कसला हा ध्यास, मित्रत्वाचा...
वर अभिमाने, सांगतो जगास
संपेना दिवस, सल्ल्याविना...
बहुत जनांसी, लागले आकळू
कुल्ल्यावरी गळू , पिकलेले...
वाढता वाढते, कशी ठुसठुस
परि ती कुणास, सांगू कैसी...
ठाम तो निर्णय, आणि ठोस कृती
गेली सांगुनिया, बारामती
बसा घेऊनिया, हातावर हात
कमळाचा जन्म, गाळात गाळात...