वैभव फाटक; मराठी गझल

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
मी किती करतो गुन्हे पण, 'नेक' तू

लष्कराची भाजताना भाकरी
विस्तवावर हात थोडे शेक तू

पाहुया मासा अता जातो कुठे ?
फक्त पाहुन वेळ, जाळे फेक तू

का तुझी प्रत्येक मैफिल बेसुरी ?
सूर आळव अंतरी दिलफेक तू

पर्वतांवर जायचे आता तुला
पार केल्या टेकड्या कित्येक तू

( वैभव फाटक - १८ जून २०१२ )

---------------------------------------------------

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
सातवी नापास मी, बीटेक तू

घे जरा वाटून कामे आजही
मी चपाती लाटतो अन शेक तू

कधीतरी तो चमत्कारही घडेल नक्की
माघारी पाऊल तुझे मग वळेल नक्की

झुगारून जर दिल्या मनाने समाज सीमा
लाख ठेव पिंजऱ्यात, पक्षी उडेल नक्की

भले घाव दे दु:खाचे जीवनात मजला
एक दिलासा जगण्यासाठी पुरेल नक्की

मिसळलेस जर आयुष्याच्या सर्व क्षणांना
सुखात हसऱ्या, दु:ख तुझे विरघळेल नक्की

मरण्यापूर्वी काम असे तू करून जा की,
मेल्यानंतर अवघे जग हळहळेल नक्की

वैभव फाटक (१२-०२-२०१३)

http://vaibhavphatak12.blogspot.in/2013/02/blog-post.html

शरण आलो तुला, पण संपला ना त्रास भगवंता
तुझ्या असण्यावरी ठेवू कसा विश्वास भगवंता ?

प्रपंचातून जर आहे दिला मी वेळ भक्तीला
कशाला सांग मी घेऊ उगा संन्यास भगवंता ?

नको छेडूस प्रश्नाला "पुरे की आणखी देऊ ?"
मनुष्याने कधी म्हटलेच नाही 'बास' भगवंता

कधी कळणार लोकांना, कसे जिंकायचे तुजला ?
मनी अंधार वसला अन घरी आरास भगवंता

जगाची सर्व दु:खे दूर करणे शक्य का नाही ?
कदाचित तोकडे पडले तुझे सायास भगवंता

वैभव फाटक ( ३ डिसेंबर २०१२)

कंठ आहे दाटलेला, मूक वाणी
वाच माझ्या लोचनांमधली कहाणी

साफ केला काळजाचा कोपरा मी
आठवांची जळमटे होती पुराणी

टाकले होतेस तू पाऊल जेथे
आजही फुलतात बागा त्या ठिकाणी

हक्क माझा राहिला नाही स्वतःवर
ही तुझ्या प्रेमात पडल्याची निशाणी

यायची दु:खा, पुन्हा घाई कशाला
आजही आहे जुने, डोळ्यात पाणी

वैभव फाटक ( २४ ऑक्टोबर २०१२)

http://vaibhavphatak12.blogspot.in/2012/10/blog-post_24.html

पाप भोगतो आहे कुठले ? समजत नाही
सुख आताशा चुकूनसुद्धा फिरकत नाही

कैसे झेलू मी काळाचे वार सारखे ?
मजपाशी आता दैवाचे चिलखत नाही

जिवंत आहे तुझ्यामुळे मी आज, अन्यथा
समईसुद्धा बिनतेलाची तेवत नाही

भेदभाव तू 'मनुष्य' जातीकडून शिकला
तुझ्यात असली कला ईश्वरा उपजत नाही

अपयशास तू जरी टाकले आहे मागे
नकोस थांबू, शर्यत येथे संपत नाही

मी मरताना, हळहळलेले तिला पाहु दे
यमा 'प्राण ने' खुशाल नंतर, हरकत नाही

वैभव फाटक ( १६ सप्टेबर २०१२)

शब्द सांभाळून आहे मी उराशी
दे मुभा, बोलायला थोडे तुझ्याशी

सागरामध्ये जरी एकाच असलो
काठ तू, मी वाट चुकलेला खलाशी

प्राक्तनाने साथ आहे सोडलेली
स्वप्न हल्ली नांदते केवळ उशाशी

विश्व सारे पालथे मी घातल्यावर
स्वर्ग सापडला मला माझ्या घराशी

अन्न जेव्हा गोड लागेना जिभेला
आसवांनी चव दिली तेव्हा जराशी

नेहमी 'मी' ऐवजी 'आपण' म्हणावे
नाळ आपोआप जुळते मग मनाशी

जिंकले साऱ्या जगाला त्याचवेळी
घेतले जेव्हा मला तू बाहुपाशी

--- वैभव फाटक ( २७/०८/२०१२) ---

आली तुझ्या मागावरी चालून माझी पावले
रक्ताळली, पण चालली हासून माझी पावले

आश्चर्य याचे वाटले, सीमा कशी ओलांडली ?
प्रत्येकदा मी टाकली, मोजून माझी पावले

मी शोधला रस्ता नवा, नेईल जो विजयाकडे
नंतर किती गेले तिथे, पाहून माझी पावले

फासे पलटले प्राक्तनी, लाथाडले ज्यांनी कधी
मागे पुढे घोटाळले, वंदून माझी पावले

जादूभरी ताकद तिच्या होती मृदू शब्दांमधे
कित्येकदा आलो पुन्हा वळवून माझी पावले

बांधील होती आजवर, आला तुझा होकार अन..
सरसावली बेड्या जुन्या तोडून माझी पावले

------- वैभव फाटक ( २६ जुलै २०१२) -------