रंग माझा आगळा..
रेष माझी वेगळी..
गालिच्या मखमली ..
शेत माझे सोनेरी..
हाडाचा मी शेतकरी..
प्रचि १
रंग माझा आगळा..
प्रचि २
रेष माझी वेगळी..
पावसा पावसा ये रे चिंब भिजवून जा रे ||ध्रु||
अंग माझे काहिले रे तन माझे कावले रे
देऊन थंडावा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||१||
वस्त्र माझे मळले रे पाय धुळीने काळे रे
धुवून काजळी जा रे चिंब भिजवून जा रे ||२||
डोळे माझे चुरले रे गळा पुरा भरला रे
पुसून काळिमा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||३||
शोधुनिया पथ सारे रे थकले हातपाय रे
करून शिडकावा रे चिंब भिजवून जा रे ||४||
हृद्य माझे पेटले रे खवळे शरीर सारे
फुंकून वणवा जा रे चिंब भिजवून जा रे ||५||
मन माझे वितळे रे उभ्या उभ्या पेटले रे
पेटवून जाळ जा रे चिंब भिजवून जा रे ||६||
सुख सारे विटले रे दु:ख सारे नटले रे
"ओळखीचा पाऊस"
अशाच एका संध्याकाळी
पाऊस होता मुसळधार
अनोळखी ही नजर माझी
शोधत होती एक आधार
तोच म्हणे पाऊस अचानक
अनोळखी मज म्हणशी का गं
माझीच सखे अनेक रूपे
तुझाच जणू अविभाज्य भाग
मी ही राणी पोटामध्ये
लखलखणारी वीज ठेवतो
तरीही खोट्या आनंदाने
ढगामधुनी गडगडतो
तू ही अशीच ठेवतेस ना ग
हृदयामध्ये दाबून कळ
हास्य घेउनी ओठांवरती
मनामधले झाकतेस वळ
मीही बघ न जमिनीला
भेटायाला वरून येतो
जाताना मी होऊन रिता
तिला प्रफुल्लीत करून जातो
तुझीही ओंजळ संपून जाते
तुझ्याच सार्‍या लोकांसाठी
तुझी स्वप्ने तुझ्या अपेक्षा
तुझ्या मनाची होते माती
वेदनेचे रूप माझे
पहातेस दरसाल
अतुरतेने माझी वाट
यावेळी तुज छळायचा
घातला मी घाट
वेधशाळेचा अंदाज
ठरवला मी खोटा
चिडवण्या तुला गेलो
झाला माझाच तोटा
उशीरा आलो जरी
शोधले तुला अंगणी
वाटले माझ्यासाठी
येशील सोडुन लेखणी
तुजसाठी पसरवीला
चहुकडे मृदगंध
आतुर झालोय आता
पहाण्या तुज धुंद
आवडे तुज म्हणुन
आणले इंद्रधनुष्य
किती हा रुसवा
का असे दुर्लक्ष
रुसवा तुझा काढण्या
सुर्यकिरणा धाडले
जीव माझा घाबरा
तू नाही समजले
कारण शोधण्या मग
केली वार्‍यास विनवणी
बेधुंद होता जाताना
परतला संथ होउनी
अशुभ मनी भासले
टाहो कुणी फोडाला
अंगणात कुणी तुझा
निश्चल देह आणला
पाहुनी तुझा चेहरा
पावसाच्या निमित्ताने माझीच एक जुनी कविता. अलेक पदमसीच्या घराच्या खिडकीतून पाउस बघताना सुचलेली.
-----------------------------------------
तिची एक छोटीशी गंमत आहे.
तिने स्वत:च गुंफलेली,
स्वप्नाळू डोळ्यांनी कायम बघितलेली.
पाउस येतो ना तेव्हा ती पावसाकडे बघते,
आजूबाजूच्या भिंती
अलगद विरघळून जातात,
सगळेच आकार धुसर होतात,
तिचा कणनकण पाऊस पिऊन घेतो,
हळू हळू पाऊसच होत जातो,
शेवटी तीही विरघळून जाते,
पावसाच्या थेंबासारखी,
अम्लान, अनावृत.
आत्ता पावसाळा येईल
मन पुन्हा ओलं होईल
छत्री उघडू उघडू म्हणता
चिंब चिंब होऊन जाईल
कुणी तरी पावसा कडे
डोळे लाउन पहातंय
मळभ दाटल्या डोळ्यांचं
मन मात्र गातय
पाउस कधी मुसळधार
पाउस कधी रिपरीप
पाउस कधी संततधार
पाउस कधी चिडीचीप
आभाळभर डोळे आता
शोधत आहेत पाउस
कुणालाच दिसत नाही
पापण्यांमधला पाउस
खोल आठवणीचं बीज
अंकुरून येतं मनावर
वसंतात छाटलं असलं
तरी मन नसतं भानावर !
-सत्यजित
ओल्या मातीच्या वासासवे
मन नकळत भूतकाळात जातं..
जुन्याशा त्या माजघरातून
धावतच मग अंगणात पोचतं..
छोटीशी पावलं तिथे
मातीभर उमटत जातात..
निरागस हास्याच्या लकेरी
अवघं आयुष्य व्यापून टाकतात!
इवल्याशा त्या ओंजळीत
पाउस झेलायचा प्रयत्न असतो..
छोट्याश्या अन् डोळ्यांमध्ये
आभाळाचाच रंग असतो!
एक मोठ्ठ आश्चर्य
मनभर दाटलेलं असतं..
'नक्की या ढगांमध्ये
पाणी कुठून येतं?'
काळ उलटत जातो..
पावसाचं गूढही उकलत..
लहानपणीच सगळं अप्रूप
तिथंच हरवून जातं..
अनुभवलीच नाही मी कधी..
पाऊसओली काळीभोर माती..
अन् गावासालीही नाहीत मला कधी..
त्यात भिजलेली नाती..
माझ्या प्राक्तनात नव्हतंच कधी
बरसणाऱ्या सरींमध्ये मनाचं हरवणं..
उधळलेल्या वाऱ्याबरोबर
मुक्त बेभान वावरणं..
माझं प्राक्तन होतं
फक्त गुरफटून राहणं..
गुरफटून राहणं,
माणुसकी हरवलेल्या
माणसांच्या’ जंगलात..
इथे माझं श्वास कोंडलेला..
थिजलेलाच राहिला..
माणूस’ नावाच्या मुखवट्यांकडे पाठ फिरवून
श्वासही मग निघून गेला..
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
