कादंबरी

य्ये .. जवळ ये लाजू नक्को

आगं य्ये... जवळ य्ये लाजू नको

इसापचा डान्स पाहून स्टाफही अवाक झाला होता. त्याच्याबरोबर नाचणारे जानू आणि पवार चक्क नाचायचे थांबलेच!

तरीही इसाप नाचतच होता. लांब स्टेजवर चाललेला ऑर्केस्ट्रा पाहण्याऐवजी इसापच्या जवळपासचे लोक आता इसापकडेच पाहू लागले होते. त्यांचेही पाय उडत होतेच, पण इसापसारखे आपल्याला नाचता येणार नाही हे आठवून ते नुसतेच जागच्याजागी थडथडत होते. दुपारी साडेचारच्या भर उन्हात इसाप घामाघूम होऊन नाचत होता. त्याच्यासाठी सगळे विश्व म्हणजे 'ते गाणे आणि त्याचे नृत्य' इतकेच राहिलेले होते.

प्रकरण इतके पराकोटीला जाईल असे वसंताला मुळीच वाटले नव्हते. राजूदादाची प्रकर्षाने गरज भासत असतानाच त्याचेही पत्र असे काही आले की बोलायला वावच उरला नाही.

राजू आणि गीता कानपूरला निघून गेल्याला आता चार महिने झालेले होते. बिगुलची अनुपस्थिती पदोपदी जाणवत असल्यामुळे मुळातच एक सुनसानपणा आलेला होता. त्यातच अंजली आणि तारकावर सगळ्या घराची जबाबदारी पडल्यामुळे त्या दोघी वैतागलेल्या होत्या. ते त्यांच्या सुस्कार्‍यांमधून, आठ्यांमधून आणि नाक उडवण्यातून सहज समजत होते सगळ्यांना! पण उगाच भांडणे नकोत म्हणून आई काही बोलत नव्हत्या.

तिसरा महिना आणखीनच उदास उजाडला होता. गौरीच्या सासरी सगळेच जाऊन आलेले होते. सगळ्यांना पाहून हंबरडे फोडत असलेली गौरी पाहून वसंताच्या मनात कालवाकालव झाली होती. आज तीन महिने झाले तरी तो विषय चर्चेतून जातच नव्हता. सगळेच हळहळत होते. पण हा नवीन महिना सुरू झाला आणि राजूने आणखीनच उदास करणारी बातमी सांगीतली..

बाबा - राजू... पुढच्या आठवड्यात पुलगावला जाऊन येऊयात का? बर्‍याच वर्षात दर्शन झाले नाही देवीचे!

पुलगाव हे विदर्भात होते. वर्ध्याच्या जवळपास कुठेतरी!

राजू - बाबा... एक... एक सांगायचं होतं...

राजूचा तो स्वर ऐकून सगळेच काहीसे चपापले. नेहमीचा स्वर नव्हता तो!

बाबा - काय रे??

नाताळला लावता आला नसला तरीही वेदाला २६ डिसेंबरला मात्र आकाशकंदील लावता आला रात्री! कारण आज चक्क पार्टी होती.

कालच अचानक मिळालेले तीन लाखांचे सोने सगळ्यांना सुचवून गेले होते. उद्या पार्टी तरी करा?

आणि वसंताकडे आपसूकच पार्टीच्या सर्व तयारीची जबाबदारी आलेली होती. कारण उघड होते. मिष्टान्न तोच आणणार, सर्व मोठ्यांमध्ये लहान तोच आणि सर्व लहानांमध्ये मोठा तोच!

गीतावहिनीने आज चक्क रजाच टाकली. बाकीच्यांना मात्र रजा घेणे शक्य नव्हते. राजूदादाने सकाळीच 'आज मी शाखेत जाणार नाही' हे जाहीर करून सर्वांना सुखद धक्का दिला.

"नाताळ हा आपला सण नाही, त्यामुळे साजरा करणे योग्य नाही"

एक दिवसही शाखेत जायला न चुकणार्‍या राजूकाकाचे हे वाक्य ऐकून वेदा वैतागली.

"केक आणायला काय हरकत आहे??"

"केक जरूर आणा, पण नाताळसाठी आणला असे म्हणू नका"

रविवारी दुपारी सगळे एकत्र जेवताना राजूकाका उमेश आणि वेदाला नाताळ या सणापासून परावृत्त करण्याच आटोकाट प्रयत्न करत होता.

बना आणि कला या कथांमध्ये मी इन्व्हॉल्व्हच होत नाही आहे. त्या कथा बाजूला ठेवून ही कथा लिहायला घेत आहे. याबद्दल क्षमस्व!

एका घराची कहाणी मांडता मांडताच वसंत पटवर्धन या सामान्य माणसाचा जीवनपटही बोलका करण्याचा मी प्रयत्न करणार आहे. या कथेशी कदाचित मी रिलेट होऊ शकेन!

एका एकत्र कुटुंबातील नातेसंबंध आणि त्याचा जीवनावर पडणारा प्रभाव असे काहीसे स्वरूप असलेली ही कथा आपल्याला काही प्रमाणात भावेल असे वाटते.

पात्र परिचयः
------------------------------------------

बाबा - रामकृष्ण पटवर्धन, वय साठ! हल्ली अध्यात्मिक झाले आहेत.

मोनालिसा रंगवणे माझ्यासाठी अवघड होते. पेलले की नाही माहीत नाही. एक स्त्री निश्चय केल्यास निश्चीतच भल्याभल्यांना धूळ चारू शकते हे आपण सगळे जाणतोच! मोनालिसाही जिंकलीच, पण तिच्या नशीबातील 'ऑड्स' खूपच होते..

ही कथा चालू असतानाच माझी आई गेली.. सगळ्यांनी दिलेला मानसिक आधार अत्यंत मोलाचा होता...

माझ्या आईने खूप गरीबीत दिवस काढलेले होते... आणि लढली ती जीवनाशी.. कर्करोगाशीही! सगळ्यांच्याच आया अशाच लढाऊ असतात... म्हणूनच संस्कार मिळतात पुढच्या पिढीला..

हे कथानक आईमधल्या मोनालिसाला समर्पीत!

कथा आवडली, नाही आवडली, संदर्भ चुकल्यासारखे वाटले तर जरूर कळवावेत!

'गुड मॉर्निंग मॅडम' हे कथानक संपत आले आहे. फार तर आणखीन एक किंवा दोनच भाग! मायबोली प्रशासन, सर्व वाचक, प्रतिसादक, स्पष्टपणे व आपुलकीने चुका नमूद करणारे या सर्वांचा मी आभारी आहे.

हे कथानक आवडले असल्यास, नसल्यास अवश्य कळवावेत.

-'बेफिकीर'!
=================================================

मोजून बारा दिवस मागे पडले आणि आता मात्र मोनालिसाने आशाच सोडली. रोज किमान चार तास हेलिक्समध्ये जायलाच लागायचे. ते चार तास आणि चार तास झोप असे दिवसातील आठ तास सोडले तर उरलेल्या सोळापैकी चवदा तास ती फक्त बंगल्याचा कानाकोपरा चाळणी घेऊन तपासत होती.

कालच तिने अ‍ॅनिमल प्लॅनेटवर तो प्रसंग अगदी सहज बघितला आणि आज सकाळीच त्याची आठवण झाल्यावर तिला एक महत्वाची बाब लक्षात आली.

रानगव्यांनी चारही बाजूंनी घेरलेला चित्ता शेवटी सगळ्यांवर अकस्मात हल्ला चढवतो आणि त्यातील किमान दोन ते तीन गव्यांच्या नरडीचा घोट घेतो आणि बाकीचे शेपूट घालून पळत सुटतात.

मोनालिसाला मात्र एकही गवा पळायला नको होता. प्रत्येकाच्याच नरडीचा घोट घ्यायचा तिने ठरवले होते.

इन्टर ट्रॅक्टर जर्मनी!

कंडा प्रपोजल होते हे अक्षरशः!

मोनाने स्वतःच शोधून काढली होती ही कंपनी बसल्या बसल्या! आणि स्वतःच करस्पॉन्डन्सही केला होता. चक्क सकारात्मक प्रतिसाद आल्यामुळे तिने दहा दिवसांचा वेळ मागून घेतला आणि अकराव्या दिवशी त्यांना एक चांगल्यापैकी प्रोजेक्ट रिपोर्ट इमेल केला. त्यावरही त्यांची स्तुतीपर इमेल आली.