कविता

माझ्या आसपास आहेत माणसं..
छे! ही चालतीबोलती यंत्र
हसणारी, चालणारी, धावणारी, बसलेली..
स्वतःच्या प्रेमात स्वतःच फसलेली..
गल्लत करु नका..
फार फार वर्षापूर्वी याच ग्रहावर माणसं होती
अगदी, अगदी.. याच यंत्रांसारखी दिसणारी
चिडणारी, बोलणारी, लढणारी, जाणणारी..
पण ही यंत्र..नीट पहा या यंत्रांकडे..
वाट चुकलेल्या कोकरासारखी बावरलेली
जगण्याचं कारणच विसरलेली
प्रत्येक क्षण मनातून भेदरलेली
पण हुशार आहेत...
प्रत्येक गोष्टीचं तर्कशुद्ध समर्थन देण्याचं.
यांनाच जमलंय तंत्र
माझ्या आसपास आहेत माणसं..

तुझे गोड गाणे

मना वेड लावी तुझे गोड गाणे
खळाळून वाही तुझे गोड गाणे

कितीदा क्षणांन्ना विस्मरून जावे
मन्तरून जाई तुझे गोड गाणे

कुणा पारव्याची घुमे शीळ रानी
तरंगे मनाशी तुझे गोड गाणे

कुठे शांत माझे अबोले उसासे
गन्धाळून देही तुझे गोड गाणे

उदासीन होते किनारे दिलाचे
कशी ओढ लावी तुझे गोड गाणे

कळीबंद स्वप्ने, धुके आर्जवी ती
जशी गोड चोरी - तुझे गोड गाणे!!

आजही आठवतं;
ते तुझे कसमसुन भेटणं,
..जसं कधी भेटलोच नाही..

मग थोडे ऊन,
थोडा पाउस..
ती थेंब थेंब पाण्यावरची गाणी..

पण शेवटल्या वळणावर अशी काही वळलीस
जणु कधी काही घडलेच नाही..
अजूनही अडकली आहे ती कागदाची होडी..

काय करणार ती तरी,
हल्ली पाउसही पडत नाही...

बसले होते अशीच..
आभाळाचे पसरलेले असंख्य तुकडे गोळा करून,
प्रत्येक तुकडा वेगळा, अस्तित्वहीन..

गेल्या वर्षी श्रावणात वेचलेल्या पागोळ्या होत्या ओच्यात,
त्यांचं चांदणं ओवायचं होतं..

पण मनात होती अनामिक भीती..
पागोळ्या सांडल्या तर?
माझ्या आभाळाच्या विजोड चिंध्या झाल्या तर?

मग कुठून तरी आली मौनरवे हजारोंनी,
डोळ्यांत तरळली तुझी स्निग्ध नजर..
घेऊन आली माझी चिऊ-काऊची स्वप्ने..

आणि आई! क्षणाक्षणाला थरथरणारी पानं शांत झाली.
दरवळली जाई जुईची वेल..
क्षणात आभाळ चमकू लागलं,
चांदण्यांचा कशिदा खुलून आला,
मायेची सय मनाच्या डोहातून तरंगत गेली..

आई, तू जन्मोजन्मींची कुबेर..

बरीच जुनी....गुलमोहोरात पुन्हा नको म्हणून इथे ....या प्रकाशचित्रासाठी अभिजीतचे मनःपूर्वक या आभार

सर्वांनाच हवं असतं
हक्काचं आकाश..
उडायचा मोह नसला तरीही..

मलाही मिळालयं माझं आकाश-
क्षितीजाच्या रेषा रुंदावत उडतांना,
जमीनीची आठवण न येऊ देणारं-माझं गुणी आकाश;

त्या मऊ मऊ ढगांच्या हातांना धरून सांगावसं वाटतं-
तुझ्या मायेने पुष्ट पंख पसरून,
होईन मी आकाश..
नाही पडून देणार दु:खाचा टिप्पूसही जमीनीवर..
अगदी तुझ्याचसारखं!

तुला एक ओळ लिहायची होती, राहून गेली
अल्लड स्वप्नं पापणीत येता येता राहून गेली

हाक देतच होत्या झुंजुमुंजु पाऊलवाटा
पानावरचे दवं का गं पापणी भिजवून गेली?

दाराआड लपल्या पावसाची थोडी गंमत करायची होती
तुझी छत्री नेमकी कुठेतरी राहून गेली!

तरारून आली होती जाणीव गेल्या श्रावणात
मनातून काढायची तेव्हढी राहूनच गेली

रात्रभर गुंतवले भावनेच्या गुंत्याने
नादावली पहाट, उगवायचेच विसरून गेली!

तशी ती भेट पहिलीच होती
पण ती 'जुनी ओळख' असावी तशी हसली.
हलकीशी खळी दोन्ही गालावर थबकली.
आपलेपणानं ती हवं-नको ते पहात होती.
मुलांना सांभाळणं, जेवण, वाढणं, आवरणं, अंथरूणं... वगैरे.
प्रत्येक कामात सराईतपणे वावरत होती.
बरचं काही बोलावसं वाटत होतं,
पण बोलणं असं जास्त झालच नाही.
न राहवून शेवटी तिला एक विचारलच,
"शिकतेस का ? "
नकारार्थी मान हलली. "सहावीत शाळा सोडली."
"शिकावसं वाटतं ?"
"हो..." पुन्हा गोड हसली आणि खरकट्याकडे वळली.
निघालो तेव्हा घरातल्यांसारखचं आपलेपणानं "पुन्हा या" बोलली.

.
..
.....

इथे स्थानकावर 'चाईल्ड लेबर'ची उद्घोषणा ऐकली.
तेव्हा का कुणास ठाऊक..

धुंद चांदणरात साजणा, शुभ्र भासती फुले
नयनात तुझ्या, हास्यात तुझ्या गोड हासती फुले

मम हृदयाचे पाणी पाणी, जीवघेणी ती खळी
ओठांवरच्या शब्दकळ्यांचे गीत माळती फुले

पुसटता स्पर्श तुझा, निसटते नजर खाली,
गुपित मनाचे तुला सांगता, लाजलाजती फुले

शीळ घाली खट्याळ वारा, गूज सांगते मखमाली
पदरात माझ्या भान हरपोनी डोलडोलती फुले

तू नसता सारे स्तब्ध, खिन्न सार्‍या दिशा
ये प्रिया, रास रचू या, तुझीच वाट पाहती फुले!

कविता हरवली
सापडेचना!

इथेच तर होती
उन्मनीचे भाव आलापत-
अजून उमलतच होती..

विचारून आल्ये-
कळीच्या उसाश्याला,
पेंगुळल्या पानातून ठिबकणार्‍या-
पागोळ्यांच्या माळेला...

नकळत उश्याशी शोधता शोधता
सापडली एक आर्त सुरावट,
आणि ती पांघरूनही थरथरणारी एक उत्कट रात्र!
एका कोपर्‍यात चिंब काही सुगंधीत श्वास...
झांजझांज न्यासनक्षीचे-
वेड्या पावसाचे ठसे..

-अन क्षणात उमगले मजला, हे कोणाचे पिसे!