कळी

तशी ती भेट पहिलीच होती
पण ती 'जुनी ओळख' असावी तशी हसली.
हलकीशी खळी दोन्ही गालावर थबकली.
आपलेपणानं ती हवं-नको ते पहात होती.
मुलांना सांभाळणं, जेवण, वाढणं, आवरणं, अंथरूणं... वगैरे.
प्रत्येक कामात सराईतपणे वावरत होती.
बरचं काही बोलावसं वाटत होतं,
पण बोलणं असं जास्त झालच नाही.
न राहवून शेवटी तिला एक विचारलच,
"शिकतेस का ? "
नकारार्थी मान हलली. "सहावीत शाळा सोडली."
"शिकावसं वाटतं ?"
"हो..." पुन्हा गोड हसली आणि खरकट्याकडे वळली.
निघालो तेव्हा घरातल्यांसारखचं आपलेपणानं "पुन्हा या" बोलली.

.
..
.....

इथे स्थानकावर 'चाईल्ड लेबर'ची उद्घोषणा ऐकली.
तेव्हा का कुणास ठाऊक..
पण 'आशेचा सुर्य डोळ्यात घेऊन
मातीविना फुलणारी' ती निरागस कळी आठवली.
मला मीही 'तिचा गुन्हेगार' असल्याचं प्रकर्षाने जाणवलं.