कौतुक शिरोडकर यांचे रंगीबेरंगी पान

(आयुष्यातल्या वळणांवर काही क्षण असे असतात जे कायम प्रफुल्लित असतात. कोणतीच एक्सपायरी डेट नसलेले. ही रचना त्या क्षणांना आणि त्या क्षणाला स्मरणीय बनवणार्‍या सखीला.)

आभास चांदण्यांचे, वाटे हवेहवेसे
गंधाळल्या फुलांचे, काटे हवेहवेसे

तू लाजतेस तेव्हा, मौनास रंग नवखे
अर्थास लाभणारे, फाटे हवेहवेसे

सारे ऋतू निमाले, उरला वसंत देही
शृंगार श्रावणी जो, थाटे हवेहवेसे

स्पर्शातल्या लयीने, श्वासात ताल धरता
रोमांच रोमरोमी, दाटे हवेहवेसे

माझाच मी न उरतो, विरतो तुझ्या कलाने
जिंकून हारण्याचे, घाटे हवेहवेसे

तशी ही काही पहिलीच वेळ नव्हती. पुर्वीही असं झालय. पण हा अनुभव कालचाच आहे. म्हटल शेअर करावा.
परवा रात्री जेव्हा विरारला पोहोचला तेव्हा एका जुन्या मित्राचा फोन आला.
"कुठे आहेस ? "
"आत्ताच उतरलोय विरारला."
"स्वागतवर ये पटकन." स्वागत म्हणजे एक साध, सरळ, कळकट, मळकट चहाचं दुकान. सध्याच्या दिवसात परवडणारं, हक्काचं असं मिटींगपुरतं ठिकाणं. साखरेचे भाव पहाता काही दिवसात तेही परवडेल की नाही ही नवीच शंका !
पोहोचलो. मित्रवर्यांबरोबर एक बुटकेसे गृहस्थ उभे.
"हाच तो." मी दचकलो. "लेखक आहे." शिवी घातल्यासारखं वाटल क्षणभर. "मायबोलीवर लिहीतो." नशीब त्याला नेमकी जागा माहीत होती. हस्तांदोलन झालं.

तशी ती भेट पहिलीच होती
पण ती 'जुनी ओळख' असावी तशी हसली.
हलकीशी खळी दोन्ही गालावर थबकली.
आपलेपणानं ती हवं-नको ते पहात होती.
मुलांना सांभाळणं, जेवण, वाढणं, आवरणं, अंथरूणं... वगैरे.
प्रत्येक कामात सराईतपणे वावरत होती.
बरचं काही बोलावसं वाटत होतं,
पण बोलणं असं जास्त झालच नाही.
न राहवून शेवटी तिला एक विचारलच,
"शिकतेस का ? "
नकारार्थी मान हलली. "सहावीत शाळा सोडली."
"शिकावसं वाटतं ?"
"हो..." पुन्हा गोड हसली आणि खरकट्याकडे वळली.
निघालो तेव्हा घरातल्यांसारखचं आपलेपणानं "पुन्हा या" बोलली.

.
..
.....

इथे स्थानकावर 'चाईल्ड लेबर'ची उद्घोषणा ऐकली.
तेव्हा का कुणास ठाऊक..

(विडंबन किंग मिल्याच्या गझलेचे विडंबन करण्याचा मोह आवरला नाही.)

मलाच पेलतो सहज असून थुलथुलीत मी
उमेद एवढीच की 'बनेन स्लिम' हाच मी

कबूल कर मना कशी, नसामांसात चरबी
फितूर देह सांगतो, उभ्या जगास बातमी

जमेल का मला कधी, भयाण पत्थ पाळणे
हवीच वाटते मला, पुरी परात नेहमी

कशास वाढती सदा, तनूत रोज कॅलरी ?
'न मोजताच चेपणे', अशी न होय रे कमी?

नवेच शौक पाळतो, श्रीखंड बळे टाळतो
रसात आम्रखंडही पिऊन टाकतोच मी

मना तुलाच रमविण्या, नवेच खेळ खेळतो
वडी... वड्यास डाव हा! मलाच लागते रमी

तळेल ते... वळेल ते... नकोच ते अता पुन्हा
नकोच ते ... म्हणायचे... विचार फक्त मौसमी

(सर्वप्रथम मायबोली एडमिनचे आभार. माझेही एक रंगीबेरंगी पान असावे असे मला ठासून सांगणार्‍या दक्षिणास 'मला गवसलेला जीवनाचा अर्थ' समर्पित.)

गुज ते कुणी, हलके कानी,
सांगून जावे जसे
मिटले नयन, निमिष उघडून,
पाही कळी ती तसे

रवीकिरणे, समीप जेणे,
उघडझाप जाहली
आच्छादण्या, सुमना तान्ह्या,
मेघढाल धावली

स्पर्श छाया, उमजे काया,
नजर थेट ती नभा
नील निळाई, उरात न्हाई,
खुलली कळीची प्रभा

उषा रंगे, पुर्वेसंगे,
क्षितिजी सारे सडे
तीच पंखी, रंगपालखी,
फ़ूलपाखरू बागडे

अस्तित्वाची, उंचावरची,
खूण मनी हरखली
समाधाने, आनंदाने,
नजर धरेला झुकली

दर्पणाच्या, कुपी जळाच्या,