अवांतर

तसा ऐतिहासिक क्षणच म्हणायचा तो! तेव्हा भाईंकडून सुवर्णक्षरात लिहिण्याचं गुपित कळेपर्यंत काळ्याशाईत चालवून घ्यायला हवं! तर ती रोमहर्षक कहाणी येणेप्रमाणे....

हे दिवस म्हणजे गाडी स्वतः न चालवण्याचे दिवस आहेत अगदी. दुसर्‍याच्या हाती गाडीचं चाक देऊन आपण निवांतपणे आजू बाजूची झाडं पहावीत. रोज काही हे सुख लाभत नाही.

मध्यंतरी एक गोष्ट वाचली होती. नोबेल पारितोषिक स्वीडनच्या राजाच्या हस्ते दिले जाते. ही गोष्ट आहे अशाच एका नोबेल विजेत्या अमेरिकन शास्त्रज्ञाची.

आपल्या धर्माप्रमाणे वाग तू
जीवना नाहीस पाणी! आग तू

उसळण्याचे विसरलेल्या सागरा
वादळे माझ्या जवळची माग तू

भेटण्याचे वचन जे होते दिले
येउनी स्वप्नात त्याला जाग तू

सारखा बाजार उसळे वर तरी
घसरणारा खालती समभाग तू

येका आर्टिस्ट कँपच्या निमित्ताने कोसबाड ला गेलो होतो (बाकि सगळे आर्टिस्ट आणि मी गाड्याबरोबर नाळ्याची यात्रा म्हणतात तसं..). कोसबाड डहाणु जवळचे येक आदिवासी गाव. अनुताई वाघ यांची कर्मभुमी.
http://www.geocities.com/grammangal/Anutai_info.html

घरासमोरची वाट मिट्ट काळोखात बुडली. दूर कुठेसा दिवा दिसायला लागला तस येसू न लाकडी खिडकी ओढून घेतली खूट्टकन. देवाजवळ दिवा लावला आणि पटकन चूल पेटवून घेतली. पेजेवर झाकण ठेवून देवळाशी आली.

who moved my cheese!