दहा दिवस झाले वास्तवात या गोष्टीला. अण्णा हजारे यांच्या आंदोलनाचा तिसरा टप्पा सुरू व्हायचा होता. पण त्याची हवा तयार होत गेली होती. या आंदोलनाचा, खरं तर आंदोलनामागील मागणीमागील विचाराचा, विरोधक हीच माझी त्या वर्तुळात प्रतिमा होती आणि आहेही. स्वाभाविकच ते सारे एका बाजूला आणि मी एका बाजूला अशी चर्चा सुरू होती. चर्चा नव्हे, किंचित वादच. समोर एक वकील होते, त्यांचे दोघे-तिघे समर्थक, एक प्राध्यापक.
मला या प्रकाराचा जाम राग येतो. जर आपण वर्षाचे ३६४ दिवस फ़क्त व फ़क्त खर बोलत असलो तर या दिवसाच्या खोट बोलण्याला काही अर्थ उरतो व त्यामुळे एक विनोद घडतो. इथे आपण पदोपदी खोट बोलणार, समोरच्याला फ़सवणार आणि समोरच्यानी आजची तारिख लक्षात ठेऊन हे खोट बोलणं एक विनोद आहे अस मानाव अशी आपेक्षा करणार.
कदाचित आपल्याला या दिवसाचे काही चांगले वा वाईट अनुभव आलेले असतील. आपण कोणाची फ़जिती केलेली असेल कधी आपली झालेली असेल, कधी आयुष्यात परत कोणाला एप्रिलफ़ुल करणार नाही असा आपण धडा घेतलेला असेल.
चला लिहु या आपण तेच इथे.
प्रतिसाद कर्त्यांनी/वाचकांनी लेखाचा विपर्यास करून लेखाचा प्रामाणिक हेतू दुर्लक्षीत केल्याने मी लेख मागे घेत आहे.
संपादकांना विनंती: लेखाचा धागा काढून टाकावा.
- मी काय म्हणतो
काही दिवसांपुर्वी मुख्य कंपनीच्या वार्षिक दिनाला उपस्थित रहाण्यासाठी डेन्मार्कला जाण्याचा योग आला. एक आठवडा तेथे वास्तव्य होते. वार्षिक दिना व्यतिरीक्त कंपनीच्या वेगवेगळ्या कारखान्यांना भेटी, त्यासाठी केलेला कार, आगगाडीचा प्रवास, त्या दरम्यान पहायला मिळालेला देश, तेथील लोक, रहाणीमान याचा थोडाफ़ार अंदाज आला. इनमिन ५५ लाख लोकसंख्या असलेला हा देश. (पुण्याची लोकसंख्या ९४ लाखाच्या आसपास आहे, यावरुन डेन्मार्कमधे रस्त्यांवर किती गर्दी असेल याची कल्पना येईलच.
ही मुले :
ही मुले म्हणजे आमच्या ऋतुरंग च्या 'ए' 'बी' आणि 'सी' बिल्डींग मध्ये राहणारी छोटी छोटी निरागस मुले. ठराविक दिनक्रम, चाकोरीबद्ध सुरक्षित आयुष्य, एका ठराविक पातळीवरच सर्व गोष्टी घडतात असा बालसुलभ निरागसपणा ठामपणे आपल्या सोबत घेऊन वावरणारी अशी 'ही मुले'. तीनही बिल्डींगची मिळून मोठ्या संख्येने आढळणारी, प्रत्येक वयोगटातली अगदी सहा महिन्यांपासून ते दहा वर्षांपर्यंतची आमची 'ही मुले'. यांना आम्ही रोज बघतो.
"आज ग्रेस गेले. मी २०११ मध्ये भारतात आलो होतो तेव्हा त्यांना भेटून आलो. आज ती भेट शेवटचीच ठरली. त्याच "ग्रेसफुल" भेटी बद्दल.."
दु:खाचे महाकवी ग्रेस यांचं नुकतंच निधन झालं. ही बातमी ऐकल्यावर माझं मन थेट 'ग्रेस' वाटेवर गेलं.
पहिल्यांदा ग्रेसचे शब्द कानावर पडले तेव्हा मी सहा वर्षांची होते. बाबाला निवडुंग या चित्रपटानी वेड लावलं होतं. त्यामुळे आमच्या घरात कायम 'तू तेव्हा तशी' नाहीतर 'घर थकलेले संन्यासी' ऐकू यायचं. ग्रेस माझ्या मोठं होण्याचा एक छोटासा भाग बनले.
अर्थात याचं पाहिलं श्रेय बाबाला आणि नंतर हृदयनाथ मंगेशकरांना. त्यांच्या चालींविना ग्रेस इतक्या लवकर माझ्या वाचण्यात आले नसते. आणि कदाचित या दोन व्यक्तींच्या अप्रत्यक्ष सहभागाविना कधीच आले नसते.
एका बातमीनुसार हायकोर्टाने म्हटल्याचे आठवते की झोप हा माणसाचा मुलभूत हक्क आहे.
म्हणून रात्री दहा नंतर लाऊडस्पीकर वाजवण्यावर बंदी केली आहे.
पण, रस्तोरस्ती भटकणाऱ्या कुत्र्यांबद्दल कोर्टाची आणि महानागरपालीकांची भूमिका काय आहे?
रात्री कामावरून घरी परत येणारया नागरिकांना, लहान मुलांना चावणे, त्यांचेवर भुंकणे, त्यांच्या वाहनामागे पळणे, तसेच रात्रभर कुत्र्यांचा घोळका एकत्र येवून कर्कश्य आवाजात मोठ्ठ्याने भुंकणे असे प्रकार अनेक शहरातील वेगवेगळ्या परिसरात वाढले आहेत.
त्यामुळे नागरिकांची झोप हैराण झाली आहे.
या भटक्या कुत्र्यांना काही गेटच्या आत राहून भुंकणारी पाळीव कुत्रीही साथ देत असतात.
अत्यंत दुर्बोध कविता अशी टीका पचवून पुढे दु:खाचा महाकवी या रसिकांनी दिलेल्या बिरूदाला शेवटपर्यंत जागलेले श्री माणिक गोडघाटे उर्फ ग्रेस हे आपल्यात राहीले नाहीत या बातमीवर विश्वास बसत नाही. मर्ढेकरांनतरच्या पिढीतले ते एक महत्वाचे आणि प्रमुख कवी होत.
बॉम्बे टीव्ही वर काम करणारा एक कलाकार.. पानू रे!
